Χρονολόγιο Χριστουγέννων

1960-1970

Νύχτα θα είναι όταν θα σε ξυπνήσουν. Θα κάνει κρύο. Οι σόμπες θ ανάψουν αργότερα. Κρύο θα έχει κι έξω. Θα θέλεις να χει και χιόνι, όπως στο τραγούδι που σου έμαθαν στο σχολειό, χιόνι στο καμπαναριό, που Χριστούγεννα σημαίνει, χιόνια στο καμπαναριό, ξύπνησε όλο το χωριό. Σαράντα χρόνια μετά θέλεις να θυμάσαι ότι είχε και χιόνια, αλλά δεν. Σίγουρα όμως κάποιες φορές θα είχε. Θα σου φορέσουν ένα μαύρο παλτό. Θα έχει υφή βελούδου. Δεν θα είναι τέτοιο φυσικά, αλλά θα σου αρέσει να γλιστράς το χέρι σου πάνω του. Θα έχει και μια ετικέτα, κόκκινη μ ένα λιοντάρι μάλλον. Στα πενήντα σου θα προσπαθείς να θυμηθείς αν ήταν στο μανίκι ή στο στήθος, αλλά δε θα τα καταφέρνεις. Θα προσπαθείς ακόμα να καταλάβεις γιατί σου χάριζε μιαν αίσθηση υπεροχής, αλλά ούτε αυτό θα καταφέρεις. Στα 50σου μάλλον ίσως πολύ πιο χαζός απ΄όσο θα τολμήσεις ποτέ να

Μήτρογλου - Τόκλης 0-1

Από τη στιγμή που ο Ρουμάνος αμυντικός άρχισε να τραβάει τα μαλλιά του για ένα πράγμα ήμουν σίγουρος˙ δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να βρεθώ του  χρόνου το καλοκαίρι στη Βραζιλία για να πανηγυρίσω τα γκολ του Μήτρογλου στο Μουντιάλ. Εκτός φυσικά κι αν η Μέρκελ, που τόσο πολύ αγαπάει τον Αντώνη μας, απ ότι βλέπω όλη μέρα σήμερα στα αντικειμενικά μας κανάλια, αποφασίσει να μοιράσει όλα τα πλεονάσματα της φίλης χώρας Γερμανίας, όχι στους απείθαρχους ομοεθνείς της αλλά στους πειθήνιους κι ευλαβείς της μεγαλοσύνης της Έλληνες. Επειδή λοιπόν το κόβω για πολύ δύσκολο αυτό,  γι αυτό βάλθηκα να το ονειρευτώ. Όχι στον ύπνο μου, αλλά με κείνα τα όνειρα του ξύπνιου που τα κάνεις ότι θες και τα τραβάς όσο θες. Μικρός μ αυτά κατάφερνα τα πάντα. Έκλεινα τα μάτια για να μη με χαλάει το ντεκόρ στο κατώι του πατρικού μου κι έφτιαχνα θαύματα. Στη μπάλα πέντε γκολ ήθελα να βάλουμε στον Παοκ, πέντε βάζαμε. Ακόμη και το λεπτό κι ο τρόπος κι ο

Μεταπαρέλαση

Είπα πως δε θα γράψω για το ΟΧΙ. Αλλά και πάλι πώς να το αποφύγω. Πολλές φορές δε διαλέγω το θέμα, μου επιβάλλεται μόνο του. Θα γράψω για την επέτειο του ΟΧΙ λοιπόν. Κι αυτό από χαρά. Ναι, από χαρά. Όχι γιατί είμαι απόγονος εκείνων που έγιναν συνώνυμο του ήρωα, που όρθωσαν ανάστημα σε δύναμη πυρός που το μέγεθος της ούτε να τη συλλάβουν με το νου τους δε μπορούσαν. Όχι γιατί απέδειξαν ότι η πατρίδα τους κι η λευτεριά μετρούσε κι απ΄ τη ζωή τους πιο πολύ. Όχι γιατί την ώρα που έπρεπε, όλοι μαζί γινήκαν μια γροθιά. Όχι για όλα αυτά κι άλλα πολλά που από παιδί ακούω ή διαβάζω. Αλλά γιατί, σήμερα επιτέλους, ξεπεράσαμε πια την άγονη συζήτηση για το αν πρέπει ή όχι να γίνονται παρελάσεις προς τιμήν της.

Τα τελευταία χρόνια ήταν το μείζον θέμα των ημερών. Πρέπει ή όχι; Είναι απόδοση τιμής ή παρωχημένο στρατοκρατικό και εθνικιστικό κατάλοιπο; Γιατί όλοι οι προοδευμένοι της γης, να, σαν αυτούς πχ που έσφαξαν όσες πρόλαβαν φορές, τους ανθρώπους σ όλο περίπου τον πλανήτη, δεν κάνουν παρελάσεις κι εμείς οι αναχρονιστικοί κι οι τέτοιοι κι διαφορετικοί κάνουμε; Και τ΄ άλλο το πιο τρομακτικό! Πρέπει να κρατάνε τη σημαία οι Αλβανοί ή όχι; Τη σημαία, ναι, αυτό το σύμβολο ντε 

Για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Σκεφτόμουν να γράψω για το φούρνο. Τον τότε, της γειτονιάς μου στα Βασιλικά, του μπάρμπα Σωκράτη, που έλεγε πολλά, κυρίως για τον ΠΑΟΚ, με μένα και το γιο του, το Γιάννη που ήμαστε Αρειανοί, και λίγα, πλαγίως,  τουλάχιστον με μένα που ήμουν δεξιός, για την αριστερά, αλλά και τον τωρινό, που δεν περιέχει πια αυτόν και τα πολλά του λόγια, αλλ’ όμως έχει μιαν υπάλληλο, τη Βαγγελιώ, που το αφράτο, λαμπερό και γελαστό της πρόσωπο επιμένει να θυμίζει σ όλους ότι το χαμόγελο κι η καλή καρδιά κι αν δεν είναι φάρμακο, πάντως δεν έβλαψε ποτέ κανένα.  

Σ αυτό το θέμα επέμεινα κι όταν άκουσα για το φόνο. Όχι τον φόνο των λόγων, αυτόν που χρησιμοποιούν όλοι, δίκαιοι κι άδικοι, χαμένοι και μη, νηστικοί και χορτασμένοι, καλοπληρωτές και φοροκλέφτες, δημοσιογράφοι κι αναγνώστες, εξουσιαστές και πολίτες, υποταγμένοι και μη για να μιλήσουν για την τρόικα, την κυβέρνηση, την κατάσταση, την οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία. Αλλά τον άλλο. Τον πραγματικό. Αυτόν που δεν επιδέχεται αναλύσεις, δεν έχει αντίλογο, δεν

Τειρεσίας

.......μαύρη αυγή που μέλλει να κρατήσει........


Τ

Ποδοσφαιρικές σκέψεις

Τα χρόνια τούτα μ εντυπωσιάζει η γενναιότητα των εισαγγελικών λειτουργών. Προφανώς πρόκειται για μεταγραφές απ άλλη χώρα!

Ροχάλα

Μας λείπει το κριθαράκι. Σταματώ στα δεξιά του δρόμου. Η νεότατη Εύα βγαίνει. Απέναντι το παντοπωλείο.  Έτσι το λέω εγώ. Αυτό επιμένει πώς είναι super market. Ξεραΐλα τριγύρω. Κατακαλόκαιρο, καταμεσήμερο, καταραμένη ζέστη. Ακινητοποιημένος μέσα στις καυτές λαμαρίνες του αυτοκινήτου καταλαβαίνω τι θα πει «Ζαβαρακατρανέμια»  και γιατί μόνο η επίκληση του ελέους μπορεί να τα συνοδεύει.  Δυο ανάσες απ΄ τη θάλασσα, χωρίς το μπλε και τη μπουκαδούρα, και νιώθω να είμαι στην καρδιά του  success story του Σαμαρά, μηδενική δραστηριότητα  σ έρημο κι άνυδρο τοπίο. Στο μεταίχμιο πραγματικότητας και παραίσθησης τον βλέπω να πλησιάζει από απέναντι. Θα ναι δέκα χρόνων. Περπατάει μόνος αλλά σα να είναι με παρέα. Όπως δηλαδή μόνο ένα παιδί μπορεί.

ΕΡΤ

Δεν ανήκες στη γενιά του Πολυτεχνείου, αλλά στην άλλη του Πορτοκάλογλου, τη χαμένη. Όπως και να το κάνεις είναι ένα τραύμα που δε κλείνει κι εύκολα.Το κουβαλάς σα κακό σπυρί στον κώλο, που σου θυμίζει διαρκώς, είτε κάθεσαι, είτε κινείσαι είτε ξαπλώνεις τι λαπάς υπήρξες. Κι όλο περιμένεις να γενεί το θάμα κι η ιστορία σαν επιδέξιος χειρούργος να σ απαλλάξει απ΄ αυτό το άλγος. Και πάνω που τα πενήντα αρχίζουν ν απομακρύνονται πίσω σου και σε πιάνει μαύρη απελπισία, η αμετανόητη δεξιά, αυτοί ντε, οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών, των συνεργατών των κατακτητών, οι δοσίλογοι, οι τέτοιοι κι οι αλλιώτικοι, δεν θα σ αφήσουν παραπονεμένο. Θα δώσουν και σε σένα μια ευκαιρία να γίνεις επαναστάτης, να αντισταθείς στον αυταρχισμό και στην αυθαιρεσία, να παλέψεις για δίκιο και για λευτεριά. Θα κλείσουν την ΕΡΤ με μια Πινιπι, όχι πιπίνι, όχι ΠιΝιΠι, πράξη νομοθετικού περιεχομένου, κάτι σαν βασιλικό διάταγμα ή σαν απ΄αυτά του παρελθόντος που αποφάσιζαν και διάταζαν. Την ΕΡΤ, αυτό το προπύργιο της ελεύθερης δημοσιογραφίας, τον προμαχώνα της δημοκρατίας, την επιτομή της αντικειμενικής ενημέρωσης, το εκπαιδευτήριο της μαχητικής έρευνας, το εργαστήριο της βαθιάς τομής, το ...το... το ων ουκ έστι αριθμός. Και σιγά που έχει σημασία ότι είσαι ο αντίποδας του Σίμου. Θέλεις να του θυμίζεις του ξεφτιλισμένου ότι υπερασπιζόταν την ΕΡΤ όταν εσύ κι οι όμοιοί σου την καταριόσασταν, αλλά όχι ότι δικαιούται ο παλιοξεφτίλας να σου θυμίζει ότι κάθε φορά που αυτός την υπερασπιζόταν εσύ της κατέβαζες  τόσα καντήλια που έκαναν αυτά που άκουσε ο Γιάχος κι ο Τριτσώνης στην τελευταία φετινή ραψωδία της γαβριάδας να μοιάζουν με κουβέντες κορασίδων παρθεναγωγείου της προπολεμικής περιόδου. Και δος του να ψάχνεις αυτά τα www.ert.gr και τον 902 αριστερά στα εφεμ κι άλλους επαναστατημένους πυρήνες ανά την επικράτεια για να συντονιστείς και να νιώσεις να σε διαπερνά η ανατριχίλα απ΄τα μηνύματα των έγκλειστων στο ραδιομέγαρο δημοσιογράφων που, κυριολεκτικά σε μια νύχτα, οι απόγονοι του δοσιλογισμού τους μετέτρεψαν απ΄τους τρισκατάρατους τσανακογλείφτες των ανεγκέφαλων της εξουσίας σε φάρους φωτεινούς και σε πρότυπα αγωνιστών του δίκιου και της λευτεριάς. Κι όλο περιμένεις το κάλεσμα να βρεθείς έξω απ τα κάγκελα της ΕΡΤ και ν ορθώσεις το πεσμένο στήθος της γενιάς σου και να συμπαραταχτείς πια στα βάθρα της Ιστορίας με την άλλη την ηρωική του πολυτεχνείου κι ας ψάχνει η επόμενη το δικό της Πορτοκαλογλου να τραγουδήσει το πόνο της που θα είναι η χαμένη.

Στους 40° θα έχω συνηθίσει

Και ξαφνικά 32° οι βαθμοί του Κελσίου και το μυαλό στο παραζαλισμένο μου κεφάλι έγινε σαν τον πολτό του μπλέντερ κι  αϊντε να ξεχωρίσω τώρα ποια απ όσα σκέφτομαι είναι το παρόν και ποια απ΄το παρελθόν βγαλμένα. Καθώς τα πόδια μου ανατριχιάζουν απ την τριβή τους με τη σκόνη δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω αν πρόκειται για τη σκόνη που στα 53 μου χρόνια χρωστώ στις ευφάνταστες δημοτικές αρχές, οι οποίες, για λόγους ανεξήγητους προσπαθούν να εκδικηθούν όσους διαλέξαμε ή έτυχε να ζούμε εκτός σχεδίου αντί του εγκλεισμού στα ανήλιαγα πια στενά της άλλοτε ευάερης Θέρμης, και φροντίζουν κάθε τόσο να ανανεώνουν την πρώτη ύλη σκορπίζοντας χαλίκια τάχα μου για να κλείσουν τις τρύπες  των δρόμων μας  που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν στο κέντρο του δήμου, ή αν πρόκειται για τη σκόνη των χωματόδρομων της παιδικής μου ηλικίας, τότε που όλο χαρά τέτοιες μέρες φορούσαμε τα κοντά παντελονάκια και βάζαμε τα πλαστικά πάσης χρήσεως πέδιλα με την αγκράφα του κουμπώματος στο πλάι, καφέ ή άσπρα, και τρέχαμε για τα

Σπανακόπιτα

Κάπου εκεί στράβωσε το πράγμα. Τότε που η σπανακόπιτα έγινε από κυρίως φαγητό σνακ και συνοδεύει, σε μικρά τετράγωνα κομματάκια, τον απογευματινό καφέ της μάνας μου και των φιλενάδων της. Κάπου εκεί πρέπει να πήραμε την κατηφόρα και φτάσαμε σήμερα να μην μπορούμε να εφοδιάζουμε με ένα τόνο σπανάκια την ημέρα τον έμπορο που θέλει να τα στέλνει στην Βουλγαρία. «Δεν υπάρχει τέτοια ποσότητα» του απάντησαν, σε μια κουβέντα που άκουσα τυχαία προ ημερών, και τον έστειλαν σε παραγωγούς άλλου δημοτικού διαμερίσματος, το οποίο μάλιστα, χρόνια τώρα που η σπανακόπιτα είναι  σνακ, γιορτάζει και την ημέρα του σπανακιού. Μέρα του σπανακιού όπως δηλαδή, πριν γίνει σνακ η σπανακόπιτα, η μέρα του Αη Γιώργη, της Αγίας Παρασκευής και της Παναγίας το Δεκαπενταύγουστο, της 25η Μαρτίου και της επετείου  του ΟΧΙ. Έτσι αφού έγινε σνακ μάθαμε να τιμούμε το σπανάκι, τη σαρδέλα, σε όμορο δήμο, τα κολοκύθια, να κάνουμε γουρονοχαρές και άλλες ανάλογης αξίας και ποιότητας πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ήμασταν  πια άλλοι, ανώτεροι, και όλα τούτα γίνανε φολκλόρ. Δεν τρώγαμε πια την ταπεινή σπανακόπιτα ως κύριο φαγητό αλλά τη χρησιμοποιούσαμε για συνοδευτικό του καφέ μας, όπου μάλιστα τρώγαμε δυο τρεις μπουκιές, επειδή «μυρίζαμε χορτασιές», όπως μας έλεγε η σχωρεμένη η γιαγιά μου κάθε φορά που τρώγαμε κάτι με μισή καρδιά και συμπλήρωνε πάντα και το ηθικοπλαστικό και ψυχωφελές «κατοχή που σας χρειάζεται», διαπίστωση που κατά πως φαίνεται έμελε για πολλούς των Ελλήνων να έχει αποδειχτεί ήδη σχεδόν προφητική!

               

Περί του μέλλοντος κι άλλων δαιμονίων

Προς τα Βασιλικά με το αυτοκίνητο. Σκέφτομαι πως πρέπει να γράψω για την ΑΠΟΨΗ και μου λείπει το θέμα. Ένας φίλος μου είπε ότι στα μέχρι τώρα κείμενά μου οι αναφορές στο παρελθόν είναι ωραίες αλλά έχουν κουράσει! Γράψε για τώρα, για το μέλλον, με προέτρεψε. Τι να γράψω για το μέλλον σκέφτομαι καθώς περνώ πλάι στα νεκροταφεία, δεν ξέρω καν αν υπάρχει. Μπαίνω στη Θέρμη και συνεχίζω ευθεία προς το Τριάδι. Περνώ απ τον υποδειγματικής σεμνότητας, οικονομίας και αισθητικής σκεπαστό δρόμο της και βγαίνοντας απ΄ την πόλη βλέπω τα έργα στο χείμαρρο που βρίσκεται στα βορειοανατολικά της κι αμέσως οι σκέψεις μου πάνε περίπατο. Μια περηφάνια με πλημμυρίζει που είμαι δημότης αυτού του δήμου. Συρμάτινα πλέγματα με πέτρες καλύπτουν την κοίτη και τις όχθες και με κάνουν να σκέφτομαι ότι παρά τα όσα λένε οι κακόπιστοι, συριζαίοι και άλλοι συνιστάμενοι, γίναμε Ευρώπη!