Μεταπαρέλαση

Είπα πως δε θα γράψω για το ΟΧΙ. Αλλά και πάλι πώς να το αποφύγω. Πολλές φορές δε διαλέγω το θέμα, μου επιβάλλεται μόνο του. Θα γράψω για την επέτειο του ΟΧΙ λοιπόν. Κι αυτό από χαρά. Ναι, από χαρά. Όχι γιατί είμαι απόγονος εκείνων που έγιναν συνώνυμο του ήρωα, που όρθωσαν ανάστημα σε δύναμη πυρός που το μέγεθος της ούτε να τη συλλάβουν με το νου τους δε μπορούσαν. Όχι γιατί απέδειξαν ότι η πατρίδα τους κι η λευτεριά μετρούσε κι απ΄ τη ζωή τους πιο πολύ. Όχι γιατί την ώρα που έπρεπε, όλοι μαζί γινήκαν μια γροθιά. Όχι για όλα αυτά κι άλλα πολλά που από παιδί ακούω ή διαβάζω. Αλλά γιατί, σήμερα επιτέλους, ξεπεράσαμε πια την άγονη συζήτηση για το αν πρέπει ή όχι να γίνονται παρελάσεις προς τιμήν της.

Τα τελευταία χρόνια ήταν το μείζον θέμα των ημερών. Πρέπει ή όχι; Είναι απόδοση τιμής ή παρωχημένο στρατοκρατικό και εθνικιστικό κατάλοιπο; Γιατί όλοι οι προοδευμένοι της γης, να, σαν αυτούς πχ που έσφαξαν όσες πρόλαβαν φορές, τους ανθρώπους σ όλο περίπου τον πλανήτη, δεν κάνουν παρελάσεις κι εμείς οι αναχρονιστικοί κι οι τέτοιοι κι διαφορετικοί κάνουμε; Και τ΄ άλλο το πιο τρομακτικό! Πρέπει να κρατάνε τη σημαία οι Αλβανοί ή όχι; Τη σημαία, ναι, αυτό το σύμβολο ντε 

που οι φουσκωτοί με τους αγκυλωτούς σταυρούς στα μπράτσα απ΄ τη μεγάλη αγάπη τους γι αυτό, όπλο το κάνουν για ν ανοίγουν κεφάλια ανθρώπων που για κάποιους λόγους, εθνικούς βεβαίως και πατριωτικούς, δεν τους είναι αρεστοί και προπαντός γιατί είναι σκουρόχρωμοι σε σύγκριση φυσικά με μας τους εκλεκτούς, τους λαμπερούς λευκούς, με τα κορμιά τα ευθυτενή, τα λυγερόκορμα, τα υψηλά, που αν τύχει και ξεπερνούμε τα 175 εκατοστά θαρρούμε πως κιάλια χρειάζονται για να διακρίνουμε τι γίνεται στη γη! Κεφάλια ανθρώπων που είναι παρακατιανοί, σε σύγκριση με μας τους περιούσιους, που  διάλεξε ο Θεός να κτίζουμε τους Παρθενώνες όταν οι άλλοι ούτε καν τα βαλανίδια είχαν ανακαλύψει για τροφή. Ανθρώπων που είναι ανόητοι, απολίτιστοι, μόλις λίγο πιο έξυπνοι απ τα ζώα, σε σύγκριση με μας τους ευφυείς που βγάλαμε το Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη κι έχουμε κάθε δίκιο, ο ένας μας στους τρεις, να είναι σίγουρος που μας ψεκάζουν Νεφελίμ κι Ελοχίμ κι όλοι του σκοτεινού του σύμπαντος οι εχθροί, γιατί αλλιώς τι σκατά περιούσιοι θα ήμασταν! Κι οι μαθητές; Μήπως με την παρέλαση εθίζονται σε αντιλήψεις εθνικιστικές; Δεν φτάνει που τους κάνουμε θρησκευτικά, δε φτάνει που, -άκου τώρα εμμονή!!- τους παιδεύουμε μ αυτή την άχρηστη τη γλώσσα, τη νεκρή, που κανείς πια δε την μιλάει με το περιπτερά όταν τσιγάρα αγοράζει η προφυλακτικά, που είναι στρυφνή και δύστροπη και άχρηστη και βλαβερή; Δεν φτάνει που τους διδάσκουμε ακόμη ιστορία, όχι όπως τη συζητούν οι ιστορικοί, αλλά με δόλιους μύθους για κρυφά σχολειά, για γενοκτονίες και σφαγές κι άλλα τέτοια τερατώδη που τους μουρλαίνουν και τους κάνουν βίαιους κι επιθετικούς, κακή μαγιά για υπακοή, ειρήνη διεθνή κλπ κλπ να τους βάζουμε τώρα να κάνουν και παρέλαση;

Αυτά κι άλλα παρόμοια πολλά ήταν τα θέματα των ημερών. Κι όλοι είχαμε κάτι να προσφέρουμε στη συζήτηση τους, φυσικά πιο σπουδαίο και καταλυτικό απ ότι άλλο είχε γραφεί ή είχε ακουστεί. Φυσικά, πρόπερσι και πέρσι μας προέκυψαν και τα σχετικά με το ποιος δικαιούται να κάνει παρέλαση και ποιος δικαιούται να την παρακολουθεί ως επίσημος, όταν οι πιο αγανακτισμένοι από μας αποφάσισαν ότι σ αυτούς ανήκε η τιμή να παρελάσουν κατά πάνω στου «επισήμους». Λύσαμε προς στιγμή το πρόβλημα με την αρχικά ευρηματική λύση της παρέλασης κεκλεισμένων των οδών. Όταν υπάρχει κίνδυνος να διασαλευτεί η κοινωνική ειρήνη τα δικαστήρια δικάζουν με τις πόρτες κλειστές. Τι πιο φυσικό λοιπόν να παρελαύνουν μαθητές και στρατιώτες με τους δρόμους κλειστούς; Έτσι όλοι είναι κερδισμένοι. Και η πατρίδα που κάνει το χρέος της απέναντι στην ιστορία της και οι πολίτες που απαλλάσσονται από το δίλημμα αν πρέπει να είναι θεατές ή παρελαύνοντες και οι «επίσημοι» που ήσυχοι και γαλήνιοι εκπέμπουν το μήνυμα της ήρεμης δύναμης και ασφάλειας προς τους υπηκόους τους. 

Η ευφυής αυτή λύση, δυστυχώς, δεν έκλεισε τελεσίδικα το θέμα. Έμενε το οικονομικό αγκάθι. Μια παρέλαση έχει έξοδα. Αυτά τα στρατιωτικά εργαλεία είναι ενεργοβόρα. Γι αυτό άλλωστε και τα τελευταία χρόνια τα έχουμε σε ανάπαυση. Τα βάλαμε στα παχνιά των όρχων των στρατοπέδων ή στα λιμάνια, έχουμε και τους στρατιώτες να τα νταντεύουν κάθε Παρασκευή, να τα λιπαίνουν και να τα χαϊδεύουν για να μην τα πιάσει καμιά κατάθλιψη, κι έτσι μένουν καινούργια και δεν ξοδεύουμε και τα λεφτά μας για πτήσεις, πλόες και ασκήσεις, που έτσι κι αλλιώς άχρηστες είναι σ αυτή την ήρεμη γειτονιά του πλανήτη που βρισκόμαστε με γείτονες που σχεδόν πνίγονται απ΄ την αγάπη τους για μας. Όμως λύθηκε κι αυτό! Και μάλιστα με τρόπο που δείχνει το δρόμο για την οριστική επίλυση του τρομερού προβλήματος των τελευταίων χρόνων που λέγεται ΠΑΡΕΛΑΣΗ! Η παρέλαση θα γίνει με χορηγία! Ο επιχειρηματικός όμιλος Βαρδινογιάννη, γνωστός για τα φιλελληνικά του αισθήματα, αποφάσισε να χορηγήσει τα καύσιμα ή το ποσό που χρειάζεται γι αυτά, ώστε να μπορέσουν οι επίσημοι, οι τηλεθεατές και οι θεατές να απολαύσουν τα μηχανοκίνητα του στρατού να περνούν καμαρωτά και περήφανα.

Από δω αναβλύζει η χαρά μου λοιπόν και για αυτό γράφω για την επέτειο του ΟΧΙ. Βρέθηκε η Λύση! Και το γράφω με κεφαλαίο –Λ- γιατί δε είναι μόνο για τη φετινή παρέλαση αλλά για πάντα! Αν οι πανέξυπνοι πολιτικοί ηγέτες μας εκτιμήσουν σωστά, κι είμαι βέβαιος, κρίνοντας από την ιστορία τους στην πολιτική, ότι θα το κάνουν, θα λύσουν το ζήτημα και θα μας περάσουν στην εποχή της μεταπαρέλασης. Έτσι μπορεί να μην είμαστε οι πρώτοι στο κόσμο που περάσαμε από τη νεωτερικότητα στην μετανεωτερικότητα ή απ΄τον μοντερνισμός στον μετά, αλλά θα είμαστε οι πρώτοι, όπως ακριβώς μας αξίζει, που θα περάσουμε απ΄ την παρέλαση στην μεταπαρέλαση, όπου όχι το δαπανηρό και αυταρχικό κράτος, αλλά η Αγορά θα αναλάβει τις παρελάσεις, ή καλύτερα και τις παρελάσεις. Ελπίζω του χρόνου να έχουμε επιτέλους το δικαίωμα της επιλογής. Όχι μία αλλά πολλές παρελάσεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σ αυτήν την ανοιχτή κοινωνία που ζούμε κι ονειρευόμαστε δεν θα σπεύσουν η Wind, η Vodafon, η Cosmote, o Ιβαν Σαββίδης, ο Μαρινάκης, ο Σκάι και τόσοι άλλοι, να χρηματοδοτήσουν τη δική τους παρέλαση. Παρέλαση για κάθε γούστο. Και θα ρεύσει και χρήμα άφθονο, γιατί σκεφτείτε τι τιμή θα πιάνει η παραλιακή κι η Τσιμισκή. Και βέβαια ο ανταγωνισμός θα τραβήξει ψηλά και τις υπόλοιπες τιμές. Επιτέλους θα λύσουμε ένα πρόβλημα με τρόπο επιτυχή. Και θα τελειώσουμε με τις συγκρούσεις για το αν πρέπει να γίνεται ή όχι παρέλαση και θα βάζουμε χρήμα στον κρατικό κορβανά!

Ευτυχείτε και χρόνια πολλά.   

(Δημοσιευμένο στην ΑΠΟΨΗ (www.apopsinews.gr) μηνός Νοεμβρίου)