tag:blogger.com,1999:blog-89428718926470528502024-03-12T22:05:08.143-07:00Διάφορα, μικρά κι ασήμανταDisinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.comBlogger32125tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-38595972532036819702018-12-21T13:23:00.000-08:002018-12-21T13:23:24.304-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwuwzqKvdWZbSLn5g8XfYrnxhrUtdvXjDbx73EW_Pa9mMr2B8jUxhkRJw8SIPAFhEJYqtLHnhXNNE9fxYrTBGkvDL0BG2s40qWnjZMCyLNrHCUvFsdd9hSTtNMeUQM5FVmZqhup4bhOEY/s1600/IMG_20181216_185651_HHT.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwuwzqKvdWZbSLn5g8XfYrnxhrUtdvXjDbx73EW_Pa9mMr2B8jUxhkRJw8SIPAFhEJYqtLHnhXNNE9fxYrTBGkvDL0BG2s40qWnjZMCyLNrHCUvFsdd9hSTtNMeUQM5FVmZqhup4bhOEY/s400/IMG_20181216_185651_HHT.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δε θυμάμαι αν υπήρχε εντολή να
κοιμάμαι τα μεσημέρια κι ούτε βέβαια αν ερχόταν και σε μας ο μεσημεριάτης, ο
κακός του Ζουμπουλάκη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που παίρνει τα
παιδιά που δεν κοιμούνται. Κείνο το μεσημέρι όμως είχε δοθεί<span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">· ύ</span>πνος το μεσημέρι και μετά στ’ αμπέλι. Στ’ αμπέλι που ήταν
αμπέλι κανονικό με κλήματα και σταφύλια κι όχι σα τ’ αμπέλια του Ζουμπουλάκη,
που απ΄ ότι κατάλαβα, ξεραΐλα ήταν κι αντί για σταφύλια σύκα μάζευαν. Σύκα
μαζεύαμε κι εμείς αλλά και σταφύλια, κι όταν λέω σταφύλια εννοώ πραγματικά
σταφύλια, που<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα έτρωγες και γλύκαινες
μέχρι το μεδούλι σου. Δεν υπάκουσα. Βγήκα απ΄ τη μεγάλη ξύλινη πόρτα της αυλής.
Θα έτριξε μάλλον και για λόγο που δεν θα μάθω ποτέ έτριξαν και τα νεύρα του
πατέρα μου. Λίγο μετά έπεφτα στο κρεβάτι. Τις μάζεψα. Έκλαιγα. Δεν θυμάμαι αν
ήταν απ΄ το ξύλο ή την έκπληξη. Δεν είχε ξανασυμβεί κι ούτε και συνέβη ποτέ
άλλοτε. Κοιμήθηκα. Το κάρο, ναι το κάρο, αυτό που έσερνε το άλογο, έφυγε χωρίς
να μ’ έχει στο φορτίο του. Ίσως τα σταφύλια κείνης της μέρας να ήταν πικρά,
ίσως να πείσμωσα και να μη τα δοκίμασα καν. Δε τη θυμάμαι, αλλά μπορώ να τη
φανταστώ, την απογοήτευση μου για τη βόλτα που έχασα. Αυτό κι άλλα πολλά ήρθαν
στο μυαλό μου με τα έξοχα αμπέλια του Ζουμπουλάκη, όπως η τάχα μου υγιεινή διατροφή
με το τηγάνι και το τσιγάρισμα να έχει την τιμητική του, τα αλμυρά και τα παστά
να είναι στην ημερήσια διαταγή, και οι «τζγάριδις», που δεν τις έτρωγα εγώ,
αλλά ενθουσίαζαν τους περισσότερους και τις έτρωγαν ακόμη και το κατακαλόκαιρο
στ’ αλώνια, όπως το μικρό τσεκούρι του παππού μου, που αποκεφάλιζε ακαριαία τα
κοτόπουλα, παρά την σχολαστική περιποίηση που τα παρείχε, γιατί όπως σωστά
γράφει ο Ζουμπουλάκης «…τα ζώα, οικόσιτα ή μη, ήταν απλώς και μόνο στη υπηρεσία
τους, για να τους δίνουν το κρέας, το γάλα, τα αυγά, το μαλλί, να τους βοηθάνε
στις δουλειές, στο καμάτεμα, στο αλώνισμα, στο κουβάλιμα και στις
μετακινήσεις», τ’ αγαπούσαν και το περιποιούνταν, κάποια απ αυτά καλύτερα κι
απ’ όσο τους εαυτούς τους, γιατί ήταν το όχημα της επιβίωσής τους και γιατί
συνέβαλαν στη ισορροπία της ζωής τους. Έχει δίκιο ο συγγραφέας σ’ όσα
καταλογίζει σε κείνο τον κόσμο των παιδικών του καλοκαιριών<span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">· φτώχεια, υψηλή θνησιμότητα, φυσική και ψυχική βία σε βάρος μικρών
παιδιών και γυναικών, κουτσομπολιό, κακολογία, ασφυκτικός έλεγχος της ιδιωτικής
ζωής. Όμως είναι ο κόσμος των αγαπημένων του προσώπων και τον συγκινεί και
συγκίνησε και μένα γιατί είναι ο κόσμος και των δικών μου αγαπημένων αλλά και ο
κόσμος μέσα στον οποίο απόκτησα συνείδηση ότι υπάρχω, ο οποίος προφανώς και
καθόρισε πολλά απ’ αυτά που κουβαλώ με χαρά και περηφάνια αλλά κι ως βάρος.
Ναι, αξίζει να διαβάσετε αυτές τις σκάρτα 90 μικρού μεγέθους σελίδες, είτε
γνωρίσατε τον κόσμο που συγκινεί τον Ζουμπουλάκη είτε όχι. Αξίζει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Ζουμπουλάκης «Στ’ αμπέλια» του
σαρκάζει με τις αναφορές διανοουμένων και άλλων στην ζωή της επαρχίας στις
δεκαετίες του ‘50 και του ’60, αναφορές εξιδανίκευσης όσων δεν γνώρισαν, δεν
βίωσαν την ένταση των παθών, τη δύναμη του φθόνου, την απόγνωση της
στενοκεφαλιάς, την πίεση της ομάδας στα άτομα, την ανυπαρξία ιδιωτικού χώρου
και βίου. Στα διηγήματα της συλλογής Ο θάνατος του Αστρίτη (Δημητρης
Κανελλόπουλος) τα βρίσκεις όλα αυτά. Τυχαίνει κι οι δυό να αναφέρονται στο ίδιο
γεωγραφικό διαμέρισμα, αλλά μικρές διαφορές θα είχαμε αν ανήκαν σε διαφορετικά.
Ο Κανελλόπουλος ζωντανεύει τους ανθρώπους και τους τόπους με τη γραφή του και
κατορθώνει όχι μόνο να αποτυπώσει τα παραπάνω αλλά και να αποκαλύψει και την
κρυμμένη τρυφεράδα που βρίσκεται κάτω από την σκληρή επιφάνεια, την τρυφεράδα
και την αγάπη, που μάταια ψάχνει τρόπους να εκφραστεί και που στο τέλος
παραμένει αυστηρά ιδιωτική υπόθεση. Ο
Τάσης Βασκαντήρας, στο έξοχο ομώνυμο διήγημα, όταν χάνεται ο αδελφός
του, δεν παραιτείται απ΄την αναζήτηση του πεντακοσιάρικου που έλειπε και που
ίσως να στάθηκε η αιτία του χαμού του αδελφού του. Το αναζητά κι αφού το
παίρνει από τον παρ’ ολίγο συμπέθερό του, προσφέρει απλόχερα την βοήθειά του.
Ύστερα «πήγε στην κάτω μεριά, που έβλεπε την Ντοάνα κι απέναντι τη Νεμούτα.
Εκεί ήταν μια αριά, έκατσε από κάτω σε μια πέτρα κι έκλαψε ίσαμε το βράδυ».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<br /></div>
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-81647971972722688062013-12-23T13:51:00.001-08:002013-12-23T13:54:17.148-08:00Χρονολόγιο Χριστουγέννων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
1960-1970</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Νύχτα θα είναι όταν θα σε
ξυπνήσουν. Θα κάνει κρύο. Οι σόμπες θ ανάψουν αργότερα. Κρύο θα έχει κι έξω. Θα
θέλεις να χει και χιόνι, όπως στο τραγούδι που σου έμαθαν στο σχολειό, <i>χιόνι στο καμπαναριό, που Χριστούγεννα
σημαίνει, χιόνια στο καμπαναριό, ξύπνησε όλο το χωριό. </i>Σαράντα χρόνια μετά
θέλεις να θυμάσαι ότι είχε και χιόνια, αλλά δεν. Σίγουρα όμως κάποιες φορές θα
είχε. Θα σου φορέσουν ένα μαύρο παλτό. Θα έχει υφή βελούδου. Δεν θα είναι
τέτοιο φυσικά, αλλά θα σου αρέσει να γλιστράς το χέρι σου πάνω του. Θα έχει και
μια ετικέτα, κόκκινη μ ένα λιοντάρι μάλλον. Στα πενήντα σου θα προσπαθείς να
θυμηθείς αν ήταν στο μανίκι ή στο στήθος, αλλά δε θα τα καταφέρνεις. Θα
προσπαθείς ακόμα να καταλάβεις γιατί σου χάριζε μιαν αίσθηση υπεροχής, αλλά
ούτε αυτό θα καταφέρεις. Στα 50σου μάλλον ίσως πολύ πιο χαζός απ΄όσο θα
τολμήσεις ποτέ να</div>
<a name='more'></a>παραδεχτείς. Θα πας στην εκκλησιά. Με τη γιαγιά ή με τη μάνα.
Θα παλεύεις με τη νύστα σου ίσαμε το <i>Δι’
ευχών. </i>Στο σπίτι μετά. Θα έχουν ζεστάνει οι σόμπες. Τη σούπα που θα φας τη
χρωστάς στην «αρνίθα» ή το «κοκόρι» που θυσιάστηκε την προηγούμενη. Θα έχει και
σαραγλί της γιαγιάς Καλλιόπης, το χειροποίητο. Θα βγεις για τα κάλαντα. Στο
δικό σου χωριό δεν λένε καλήν εσπέρα, αλλά καλήν ημέρα και δεν τα λένε παραμονή
αλλά ανήμερα μετά την εκκλησία. Σαράντα χρόνια μετά ούτε γι αυτό θα βρίσκεις
μιαν επαρκή εξήγηση. Δε θα κρατάς τρίγωνο. Αυτό θα είναι κατάκτηση της επόμενης
μπορεί και της μεθεπόμενης 10ετίας. Θα μαζεύεις δεκάρες και μισόφραγκα. Μια είσπραξη
πάνω από δυο δεκάδες δραχμές θα είναι ρεκόρ για τα Γκίνες. Το βράδυ θα
κοιμηθείς για να έρθει η μέρα που θα σφάξουν τα γουρούνια. Θα έρθει. Η γιαγιά
κι η μάνα θα γεμίζουν τα λουκάνικα. Θα φας τα τηγανητά κεφτεδάκια απ΄ το μείγμα
της γέμισης. Ποτέ δεν θα υπάρξουν άλλα που να μπορούν να συγκριθούν μαζί
τους. Τα λουκάνικα, πολλά και μαγικά, θα
τα κατουρήσουν οι καλικάντζαροι. Μέχρι τα Φώτα θα τα βλέπεις κρεμασμένα στα
ξύλα, πολύ κοντά σου αλλά απρόσιτα. Ανάμεσα η πρωτοχρονιά. Θα πάρεις την ξύλινη
σούβλα που έκανε ο παππούς σου ο Τάσος και θα βγεις για το <i>«κόλντα κόλντα κι Αη Βασίλης, ώσπου να βαρούν οι πόρτες και τα μετάξια,
θεια εμένα τα πολλά θεια εμένα ντο παρά»</i>. Θα προτάσσεις τη σούβλα για να
περάσουν μέσα «του κλικούδ» ή το πεταλάκι λουκάνικο. Όσο πιο γεμάτη τόσο πιο
περήφανος. Ο παπα-Νικόλας θα τα ραντίσει. Ο μπασμπανάς θα θυσιαστεί πρώτος. Δεν
σ αρέσει, αλλά το ψημένο πάνω στα κάρβουνα της σόμπας λουκάνικο θα μείνει για
πάντα όριο αξεπέραστο. <br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
1971-1980</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν θα έχεις πια το μαύρο παλτό
με το λιοντάρι. Θα λες ακόμη κάλαντα, δυο, ίσως και τρεις χρονιές και το
αποτέλεσμα θα ξαργυρώνεται στο σινεμά και στη μεγάλη ζωή, τσιπς κόκα κόλα,
τουλούμπες και γάλα ΑΓΝΟ κακάο στο μπουκαλάκι με το αλουμίνιο στο στόμιο. Το
σχολειό σου τώρα θα το λένε Γυμνάσιο. Θα βγάζεις χνούδι που θα γίνει τρίχες που
θα χρειαστούν τα Άστορ που θα τα διαφημίζουν στην τηλεόραση που θα μπει στη ζωή
των ανθρώπων. Θ αρχίσουν να σ αρέσουν τα κορίτσια. Θολά στην αρχή, μαγικά και
βασανιστικά στη συνέχεια. Θ σ αρέσουν και τα βιβλία. Στην αρχή θα καταπίνεις τη γενιά του ΄30,
έπειτα θα διαβάζεις σε μια μέρα την Αναφορά στο Γκρέκο, ύστερα θα αφήνεις την
παρέα για να δεις πως ο Μάριο Πούζο θα συμπεριφερθεί στο νονό του, θ
ανακαλύψεις τους κλασικούς, θ αγαπήσεις το Ντοστογιέφσκι, το Χατζιδάκι, τους ποιητές που θα μπουν στη
ζωή σου μαζί με τη δημοκρατία και φυσικά την πολιτική. Θα μετακομίσεις στη
γοητεία να είσαι νέος, φοιτητής, ερωτευμένος με τη Χρυσούλα και να ζεις μόνος
στη μεγάλη πόλη. Ο παππούς Τάσος θα φύγει, λίγα χρόνια απ΄τη μέρα που θα έχει
φύγει απ τη ζωή σου οριστικά η σούβλα του
για το «κόλντα – κόλντα». Η μαγεία θα αλλάξει στέκια. Οι καλικάντζαροι θα
χαθούν, αλλά τα λουκάνικα θα τα τρως μόνο μετά τα φώτα αφού τα ραντίσει ο
παπάς. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
1981-1990</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πτυχιούχος, στρατιώτης,
δικηγόρος, δικαστής. Χαρτζιλίκι, βοήθημα, αμοιβή, μισθός. Θα έρθει ο Παπανδρέου
και θα φέρει κάτι που αυτός κι άλλοι πολλοί ονόμαζαν σοσιαλισμό, εσύ
καταστροφή. Θα αντιδράσεις, θα παθιαστείς, θα θυμώσεις. Αργότερα θα αποδειχτεί
ότι όλοι είχατε κάποιο δίκιο. Ο έρωτας θα γίνει γάμος κι η πόλη που θα μένεις
θα γίνει η πρωτεύουσα. Κάλαντα δεν θα λες πια αλλά ούτε και θ ακούς. Πριν η
δεκαετία αλλάξει, θα έρθει ο Χρήστος κι όλα θ αλλάξουν. Όμως τα λουκάνικα θα τα
τρως και πάλι μετά τα φώτα, αφού τα ραντίσει ο παπάς. Οι καλικάντζαροι είναι οι
μόνοι που παραμένουν αναλλοίωτοι στο πέρασμα του χρόνου. Οι καλικάντζαροι κι ο
Μητσοτάκης. Ο νεκραναστημένος Λάζαρος της πολιτικής εγείρεται εκ του πολιτικού
του τάφου και γίνεται πρωθυπουργός. Η απόλυτη απόδειξη της ανάστασης των
νεκρών.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
1991-2000</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Μητσοτάκης θα είναι καβάλα στη
πρωθυπουργία κι εσύ θα είσαι στην Καβάλα. Η ομάδα θα συμπληρωθεί με το Νίκο. Τα
κάλαντα θα ξαναμπούν στη ζωή σου. Ο Χρήστος κι ο Νίκος θα κρατάνε τρίγωνα και
θα μαζεύουν τη μία φορά περισσότερα απ΄όσα εσύ κι όλη η σειρά σου στο χωριό όλα
σας τα χρόνια. Και το δέντρο θα γίνει το κέντρο των γιορτών και τα άπειρα
κουτιά που θα στοιβάζει ο χοντρός γενειοφόρος άγιος της υπερβολής κι εσύ θα
απολαμβάνεις τη λάμψη στα μάτια των παιδιών που ανυπόμονα θα σχίζουν τα χαρτιά
των <span lang="EN-US">lego</span><span lang="EN-US"> </span>και τον <span lang="EN-US">playmobil</span>.
Τα λουκάνικα δεν θα αντέχουν στις πιέσεις πια και θα παραδίνονται νωρίτερα.
Ίσως γιατί τα κρεοπωλεία απ’ όπου θα τα παίρνεις τώρα είναι τόποι που
αποφεύγουν οι καλικάντζαροι. Μιλένιουμ. <u><o:p></o:p></u></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
2001-2009</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο κόσμος δεν θα καταστραφεί. Η
Ξάνθη θα κλείσει τον κύκλο της. Θα φύγεις. Πίσω στο χωριό. Τα Χριστούγεννα θα
ξυπνάς αφού χαράξει. Καμιά φορά, λίγο πριν το <i>δι΄ευχών,</i> θα πηγαίνεις και στην εκκλησία. Τα κάλαντα θα
εξακολουθούν να είναι μηχανισμός αναδιανομής του πλούτου.(Ίσως αν κάποιος είχε
σκεφτεί να φορολογήσει τα εισοδήματα αυτά να είχε αποφευχθεί η κρίση!). Ο
Χρήστος πρώτα και απ κοντά ο Νίκος θα τελειώσουν με αυτά. Με την ίδια σειρά, θα
μετακομίσουν στη γοητεία να είσαι νέος, φοιτητής, ερωτευμένος και να ζεις μόνος
στη μεγάλη πόλη. Θα μείνεις στο χωριό να περιμένεις το δεκαπενθήμερο των
γιορτών για να μαζευτούν. Και το δεκαπενθήμερο όλο και θα λιγοστεύει και θα
γίνεται μέχρι και 15ωρο. Θα βαριέσαι το δέντρο, θα θυμώνεις που έτρωγες
αράντιστα τα λουκάνικα και η χοληστερίνη σου τρέφει τώρα συνεχώς τους
καλικάντζαρους εντός σου, θα αναπολείς το μαύρο σου παλτό, τη σούβλα του παππού
και το «κόλντα-κόλντα», κι ο χρόνος θα κυλά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
2010 και μετά.<br />
Ζόφος και
απελπισία. Βαρύς και σκοτεινός ορίζοντας. Μηδενικές προοπτικές. Άνθρωποι
απελπισμένοι. Κοινωνία σε κατάσταση βρασμού. Βαλβίδες εκτόνωσης μπλοκαρισμένες.
Εναλλακτικές φαιδρές, παρωχημένες κι επικίνδυνες. Καλικάντζαροι μας κατουρούν
και μας κυβερνούν. Μόνο που εδώ παπάς με αγιαστούρα δε χωράει. Αν το καζάνι
εκραγεί θα τους χορτάσουμε με το αίμα μας. Και μέσα σ αυτά Χριστούγεννα πάλι.
Κάποιοι θα πουν τα κάλαντα για να μπορέσουν να φάνε κι ίσως κάποιοι να βγούν
και με τις σούβλες για τα «κόλντα – κόλντα» για να μαζέψουν «κλικούδια» και
πεταλάκια λουκάνικο, όμως χωρίς την ευφροσύνη της γιορτής αλλά με την οργή της
ανάγκης. Έπειτα, θα σου χτυπήσουν τη πόρτα τα δυο αδελφάκια, που έρχονται για
τα κάλαντα, «να τα πούμε;» θα ρωτήσουν χαμογελαστά και στα πρόσωπα τους θα
γεννηθεί ο Χριστός της ελπίδας. Ο Χριστός της ελπίδας που δεν φτάνει βέβαια,
αλλά δεν περισσεύει κιόλας.</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Καλές γιορτές<b>!<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Στην ΑΠΟΨΗ (www.apopsinews.gr) μηνός Δεκεμβρίου 2013</b></div>
</div>
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-48874877273085649082013-12-05T07:11:00.001-08:002013-12-05T07:14:01.367-08:00Μήτρογλου - Τόκλης 0-1<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21pt;">
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Από τη στιγμή που
ο Ρουμάνος αμυντικός άρχισε να τραβάει τα μαλλιά του για ένα πράγμα ήμουν
σίγουρος˙ δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να βρεθώ του χρόνου το καλοκαίρι στη Βραζιλία για να
πανηγυρίσω τα γκολ του Μήτρογλου στο Μουντιάλ. Εκτός φυσικά κι αν η Μέρκελ, που
τόσο πολύ αγαπάει τον Αντώνη μας, απ ότι βλέπω όλη μέρα σήμερα στα
αντικειμενικά μας κανάλια, αποφασίσει να μοιράσει όλα τα πλεονάσματα της φίλης
χώρας Γερμανίας, όχι στους απείθαρχους ομοεθνείς της αλλά στους πειθήνιους κι
ευλαβείς της μεγαλοσύνης της Έλληνες. Επειδή λοιπόν το κόβω για πολύ δύσκολο
αυτό, γι αυτό βάλθηκα να το ονειρευτώ.
Όχι στον ύπνο μου, αλλά με κείνα τα όνειρα του ξύπνιου που τα κάνεις ότι θες
και τα τραβάς όσο θες. Μικρός μ αυτά κατάφερνα τα πάντα. Έκλεινα τα μάτια για
να μη με χαλάει το ντεκόρ στο κατώι του πατρικού μου κι έφτιαχνα θαύματα. Στη
μπάλα πέντε γκολ ήθελα να βάλουμε στον Παοκ, πέντε βάζαμε. Ακόμη και το λεπτό
κι ο τρόπος κι ο </span></div>
<a name='more'></a>παίχτης που θα το έβαζε ήταν στο χέρι μου. Κι όχι μόνο αυτό,
αλλά μπορούσε να το βάλω και να το ξαναβάλω ώσπου να πετύχει όπως το ήθελα.
Κάτι σαν το ριπλέι που είδα αργότερα στις τηλεοράσεις. Ήθελα να τραγουδήσω;
Έκλεινα τα μάτια μου και τύφλα να χει ο Βοσκόπουλος της προ κουλτούρας εποχή
μου. Τις άλλες ώρες βέβαια προτιμούσα ν ακούω τον αδελφό μου, ίδια όπως και
τώρα δηλαδή. Ήθελα να με θαυμάζουν; Παιχνιδάκι. Μ ένα μαγικό τρόπο αποκτούσα
μεγάλο σπίτι με κήπους που το μυαλό μου ξεσήκωνε απ το Φαντάζιο κι άλλα
ψυχωφελή της εποχής κι χάριζα βόλτες στους φίλους με περίεργα μηχανοκίνητα κι
άλλα καλούδια. Αργότερα διατήρησα την
ίδια συνήθεια για τα άκρως σημαντικά όπως πχ η Κάθλιν Τζέτα Τζόουνς ή η
Μπελούτσι. Μισό λεπτό ήταν αρκετό για να είναι γονατισμένες μπροστά μου και να
με παρακαλάνε. <o:p></o:p><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21pt;">
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Έτσι, λοιπόν, με
τον δοκιμασμένο μηχανισμό του ξύπνιου ονείρου, προσπάθησα να βρεθώ στην Βραζιλία
και να βοηθήσω και το Μήτρογλου. Κάνω μια παρένθεση για να πω ότι το συμπαθώ
πολύ το παλικάρι. Ίσως γιατί κατά το μισό του ονόματός του είναι συνονόματος
μου. Ίσως γιατί είναι λίγο παιδί της αλάνας που έχει δική του μπάλα αλλά ξέρει
και τι να την κάνει. Ίσως γιατί είναι ο τρέξτε εσείς πέρα δώθε για να μετράνε
τα μηχανάκια τα χιλιόμετρα που γράφετε κι εγώ θα βάζω τη μπάλα μέσα να γίνεστε
σπουδαίοι. Ίσως γιατί στις δηλώσεις του μετά το κι άλλο θαυμάσιο γκολ μπλα μπλα
μπλα είναι τόσο πρωτότυπος που με κάνει να αισθάνομαι εντελώς μαλάκας που δεν
περιόρισα το λεξιλόγιο μου βαριά βαριά στις τριάντα λέξεις. Ίσως γιατί μ αρέσει
η μπάλα κι αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι μπαίνει στα δίχτυα κι αυτός είναι που
τη βάζει με πολλούς και θεαματικούς τρόπους. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21pt;">
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Προσπάθησα λοιπόν
αλλά τίποτα. Όσο πίεζα το μυαλό μου να τσουλήσει στην ευκολία της κατηφόρας και
να βρεθεί στη Βραζιλία, τόσο τα στύλωνε αυτό και τραβούσε ανάποδα. Για το
καλοκαίρι του 2014 το κούρντιζα εγώ, στο 1974 γύριζε αυτό. Πείσμα αυτό, πείσμα
κι εγώ. «Θα πας στη Βραζιλία θες δε θες» του λεγα άγρια. Μου ΄βγαζε τη γλώσσα
κοροϊδευτικά και με γύριζε στο χωριό μου και στο κήπο του σχολείου, κάπου
ανάμεσα στη Βραζιλία του Πελέ του 1970 και στη Γερμανία του Μπεκεμπάουερ του
1974. Μου έδειχνε ξαναμμένους πιτσιρικάδες να τρέχουν σ ένα τέταρτο γηπέδου,
μπορεί και τριάντα συνολικά, μετά τη λήξη του παιχνιδιού στη τηλεόραση κι να
είναι έτοιμοι να σκοτωθούν για αν ήταν δοκάρι και μέσα ή δοκάρι κι έξω το σουτ,
την ώρα που ήδη στην ΥΕΝΕΔ άρχιζε το νυχτερινό δελτίο ειδήσεων. Άφριζα απ την
άρνησή του. Βιντεάκια στο youtube λοιπόν για να το δελεάσω. Παραλίες με ξανθιές
βραζιλιάνες και γήπεδα, το «Μαρακανά» και γκολ και φυσικά και το βαρύ
πυροβολικό! Κώλους βραζιλιάνικους, σφιχτούς κι ευέλικτους, πιότερο κι απ τις
τρίπλες του Μέσι και του Νεϊμάρ, να κουνιούνται στους ρυθμούς της σάμπας της
μάμπας, της ρούμπας και της τούμπας που έλπιζα να το φέρω. Τίποτα αυτό! Μ
απαντούσε με κάτι ξεθωριασμένες εικόνες ενός καφενείου που σχεδόν σηκώνεται
στον αέρα την ώρα που ο Νικολούδης, συγχωριανός μας γαρ, καρφώνει τη μπάλα στα
δίχτυα για να μη κακοκαρδίσει το Δεληκάρη που του πάσαρε τη μπάλα, αφού χόρεψε
όποιον βρήκε μπροστά του σ ένα παιχνίδι με τους Ρώσους, μάλλον. Σκύλιασα εγώ. Κατέφυγα
στα μεγάλα μέσα. Πιάτα! Κάθε λογής και κάθε είδους. Με σεφ σερβίτσια και κεριά
και πάνω απ΄το κεφάλι μου τον μετρ. Τρίχες. Μ’ απάντησε μ ένα καφετζή κι ένα
ταψί μπαμπάδες. Κι αυτός, ο καφετζής, πάνω απ΄ τα κεφάλια μας, σαν μετρ
στεκόταν. Έβαζε τις καρέκλες στη σειρά, σαν σε κινηματογράφο. Δεν θυμάμαι τις
μέσα, αλλά αυτές που είχε έξω κάτω απ΄ τα πλατάνια, ήταν μεταλλικές, με φαρδύ
κάθισμα και πλέξη με φαρδιά πλαστική κορδέλα, πολύχρωμη. Τις κουβαλούσε μέσα
και τις έβαζε σε σειρά, κολλητές και με μικρά διαστήματα ανάμεσα στις σειρές.
Τρεις χιλιάδες ψυχές ήμαστε στο χωριό, δεν υπήρχαν περιθώρια για άπλα. Και μετά
έστεκε πάνω απ τα κεφάλια μας για την παραγγελία. Δεν ξέφευγες. Δεν έτρωγε
ντρίπλα με τίποτα. Τα πόδια του ήταν σαν αντικριστά γιαταγάνια. Περπατούσε και
τραμπαλίζονταν, αλλά από τον Τόκλη δεν ξέφευγες ακόμη κι αν γινόσουν ταπετσαρία
στα ντουβάρια του. «Εσύ τι πήρες;» ήταν η ερώτηση που απευθύνονταν στους
επίδοξους τζαμπατζήδες και το θέμα έληγε. Μπαμπάδες, τουλούμπες, παγωτά,
αναψυκτικά. Έπρεπε να διαλέξεις. Οι μπαμπάδες του Τόκλη ήταν τεράστιοι.
Τεράστιοι και σοροπιασμένοι τόσο πλούσια που κολλούσες πάνω τους σα μύγα! Στο
χρώμα του πορτοκαλιού κι η άσπρη τους κρέμα ξεχείλιζε από μια διαγώνια τομή,
λίγο πιο κάτω απ΄τη κορυφή τους, σαν λευκή λάβα που ξεχύνονταν αποφασισμένη να
σκεπάσει με τη γλύκα της τα πεινασμένα μας μάτια. Και δεν ήταν μόνο οι
μπαμπάδες που σε προκαλούσαν, αλλά κι οι τουλούμπες και τα ροξ και φυσικά, αν
ήταν Απρίλης και μετά, τα παγωτά. Για ένα απ όλα έφταναν τα λεφτά κι ούτε καν
μια φορά την εβδομάδα. Πώς να μη γονατίζεις μπροστά σε τέτοια διλήμματα; Πώς να
μην κερδίζει ο σοροπιασμένος μπαμπάς τα γκολ του Μήτρογλου και Μέσι;<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 21.0pt;">
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Παραδόθηκα! Τελικά
ούτε στο όνειρό μου θα πάω στη Βραζιλία. Μήτρογλου – Τόκλης 0-1. Έκατσε διπλό
αλλά πως το έπαιξα στο στοίχημα είναι μυστικό. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><br /></span>
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">ΥΓ: Στην ΑΠΟΨΗ (www.apopsinews.gr) του Νοέμβρη του 2013.</span></div>
</div>
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-9207358661286843982013-10-27T01:22:00.001-07:002013-10-27T01:22:57.118-07:00Μεταπαρέλαση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif";">Είπα πως δε θα γράψω για το
ΟΧΙ. Αλλά και πάλι πώς να το αποφύγω. Πολλές φορές δε διαλέγω το θέμα, μου
επιβάλλεται μόνο του. Θα γράψω για την επέτειο του ΟΧΙ λοιπόν. Κι αυτό από
χαρά. Ναι, από χαρά. Όχι γιατί είμαι απόγονος εκείνων που έγιναν συνώνυμο του
ήρωα, που όρθωσαν ανάστημα σε δύναμη πυρός που το μέγεθος της ούτε να τη
συλλάβουν με το νου τους δε μπορούσαν. Όχι γιατί απέδειξαν ότι η πατρίδα τους κι
η λευτεριά μετρούσε κι απ΄ τη ζωή τους πιο πολύ. Όχι γιατί την ώρα που έπρεπε,
όλοι μαζί γινήκαν μια γροθιά. Όχι για όλα αυτά κι άλλα πολλά που από παιδί
ακούω ή διαβάζω. Αλλά γιατί, σήμερα επιτέλους, ξεπεράσαμε πια την άγονη
συζήτηση για το αν πρέπει ή όχι να γίνονται παρελάσεις προς τιμήν της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif";">Τα τελευταία χρόνια ήταν το
μείζον θέμα των ημερών. Πρέπει ή όχι; Είναι απόδοση τιμής ή παρωχημένο
στρατοκρατικό και εθνικιστικό κατάλοιπο; Γιατί όλοι οι προοδευμένοι της γης, να,
σαν αυτούς πχ που έσφαξαν όσες πρόλαβαν φορές, τους ανθρώπους σ όλο περίπου τον
πλανήτη, δεν κάνουν παρελάσεις κι εμείς οι αναχρονιστικοί κι οι τέτοιοι κι
διαφορετικοί κάνουμε; Και τ΄ άλλο το πιο τρομακτικό! Πρέπει να κρατάνε τη
σημαία οι Αλβανοί ή όχι; Τη σημαία, ναι, αυτό το σύμβολο ντε </span></div>
<a name='more'></a>που οι φουσκωτοί με τους αγκυλωτούς σταυρούς
στα μπράτσα απ΄ τη μεγάλη αγάπη τους γι αυτό, όπλο το κάνουν για ν ανοίγουν
κεφάλια ανθρώπων που για κάποιους λόγους, εθνικούς βεβαίως και πατριωτικούς,
δεν τους είναι αρεστοί και προπαντός γιατί είναι σκουρόχρωμοι σε σύγκριση
φυσικά με μας τους εκλεκτούς, τους λαμπερούς λευκούς, με τα κορμιά τα ευθυτενή,
τα λυγερόκορμα, τα υψηλά, που αν τύχει και ξεπερνούμε τα 175 εκατοστά θαρρούμε
πως κιάλια χρειάζονται για να διακρίνουμε τι γίνεται στη γη! Κεφάλια ανθρώπων
που είναι παρακατιανοί, σε σύγκριση με μας τους περιούσιους, που διάλεξε ο Θεός να κτίζουμε τους Παρθενώνες
όταν οι άλλοι ούτε καν τα βαλανίδια είχαν ανακαλύψει για τροφή. Ανθρώπων που
είναι ανόητοι, απολίτιστοι, μόλις λίγο πιο έξυπνοι απ τα ζώα, σε σύγκριση με
μας τους ευφυείς που βγάλαμε το Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη κι έχουμε κάθε
δίκιο, <b>ο ένας μας στους τρεις</b>, να
είναι σίγουρος που μας ψεκάζουν Νεφελίμ κι Ελοχίμ κι όλοι του σκοτεινού του
σύμπαντος οι εχθροί, γιατί αλλιώς τι σκατά περιούσιοι θα ήμασταν! Κι οι μαθητές;
Μήπως με την παρέλαση εθίζονται σε αντιλήψεις εθνικιστικές; Δεν φτάνει που τους
κάνουμε θρησκευτικά, δε φτάνει που, -άκου τώρα εμμονή!!- τους παιδεύουμε μ αυτή
την άχρηστη τη γλώσσα, τη νεκρή, που κανείς πια δε την μιλάει με το περιπτερά
όταν τσιγάρα αγοράζει η προφυλακτικά, που είναι στρυφνή και δύστροπη και
άχρηστη και βλαβερή; Δεν φτάνει που τους διδάσκουμε ακόμη ιστορία, όχι όπως τη
συζητούν οι ιστορικοί, αλλά με δόλιους μύθους για κρυφά σχολειά, για
γενοκτονίες και σφαγές κι άλλα τέτοια τερατώδη που τους μουρλαίνουν και τους
κάνουν βίαιους κι επιθετικούς, κακή μαγιά για υπακοή, ειρήνη διεθνή κλπ κλπ να
τους βάζουμε τώρα να κάνουν και παρέλαση; <o:p></o:p><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif";">Αυτά κι άλλα παρόμοια πολλά
ήταν τα θέματα των ημερών. Κι όλοι είχαμε κάτι να προσφέρουμε στη συζήτηση
τους, φυσικά πιο σπουδαίο και καταλυτικό απ ότι άλλο είχε γραφεί ή είχε
ακουστεί. Φυσικά, πρόπερσι και πέρσι μας προέκυψαν και τα σχετικά με το ποιος
δικαιούται να κάνει παρέλαση και ποιος δικαιούται να την παρακολουθεί ως
επίσημος, όταν οι πιο αγανακτισμένοι από μας αποφάσισαν ότι σ αυτούς ανήκε η
τιμή να παρελάσουν κατά πάνω στου «επισήμους». Λύσαμε προς στιγμή το πρόβλημα
με την αρχικά ευρηματική λύση της παρέλασης κεκλεισμένων των οδών. Όταν υπάρχει
κίνδυνος να διασαλευτεί η κοινωνική ειρήνη τα δικαστήρια δικάζουν με τις πόρτες
κλειστές. Τι πιο φυσικό λοιπόν να παρελαύνουν μαθητές και στρατιώτες με τους δρόμους
κλειστούς; Έτσι όλοι είναι κερδισμένοι. Και η πατρίδα που κάνει το χρέος της
απέναντι στην ιστορία της και οι πολίτες που απαλλάσσονται από το δίλημμα αν
πρέπει να είναι θεατές ή παρελαύνοντες και οι «επίσημοι» που ήσυχοι και γαλήνιοι
εκπέμπουν το μήνυμα της ήρεμης δύναμης και ασφάλειας προς τους υπηκόους
τους. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif";">Η ευφυής αυτή λύση, δυστυχώς,
δεν έκλεισε τελεσίδικα το θέμα. Έμενε το οικονομικό αγκάθι. Μια παρέλαση έχει
έξοδα. Αυτά τα στρατιωτικά εργαλεία είναι ενεργοβόρα. Γι αυτό άλλωστε και τα
τελευταία χρόνια τα έχουμε σε ανάπαυση. Τα βάλαμε στα παχνιά των όρχων των
στρατοπέδων ή στα λιμάνια, έχουμε και τους στρατιώτες να τα νταντεύουν κάθε
Παρασκευή, να τα λιπαίνουν και να τα χαϊδεύουν για να μην τα πιάσει καμιά
κατάθλιψη, κι έτσι μένουν καινούργια και δεν ξοδεύουμε και τα λεφτά μας για
πτήσεις, πλόες και ασκήσεις, που έτσι κι αλλιώς άχρηστες είναι σ αυτή την ήρεμη
γειτονιά του πλανήτη που βρισκόμαστε με γείτονες που σχεδόν πνίγονται απ΄ την
αγάπη τους για μας. Όμως λύθηκε κι αυτό! Και μάλιστα με τρόπο που δείχνει το
δρόμο για την οριστική επίλυση του τρομερού προβλήματος των τελευταίων χρόνων
που λέγεται ΠΑΡΕΛΑΣΗ! Η παρέλαση θα γίνει με χορηγία! Ο επιχειρηματικός όμιλος
Βαρδινογιάννη, γνωστός για τα φιλελληνικά του αισθήματα, αποφάσισε να χορηγήσει
τα καύσιμα ή το ποσό που χρειάζεται γι αυτά, ώστε να μπορέσουν οι επίσημοι, οι
τηλεθεατές και οι θεατές να απολαύσουν τα μηχανοκίνητα του στρατού να περνούν
καμαρωτά και περήφανα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif";">Από δω αναβλύζει η χαρά μου
λοιπόν και για αυτό γράφω για την επέτειο του ΟΧΙ. Βρέθηκε η Λύση! Και το γράφω
με κεφαλαίο –Λ- γιατί δε είναι μόνο για τη φετινή παρέλαση αλλά για πάντα! Αν
οι πανέξυπνοι πολιτικοί ηγέτες μας εκτιμήσουν σωστά, κι είμαι βέβαιος, κρίνοντας
από την ιστορία τους στην πολιτική, ότι θα το κάνουν, θα λύσουν το ζήτημα και
θα μας περάσουν στην εποχή της μεταπαρέλασης. Έτσι μπορεί να μην είμαστε οι
πρώτοι στο κόσμο που περάσαμε από τη νεωτερικότητα στην μετανεωτερικότητα ή
απ΄τον μοντερνισμός στον μετά, αλλά θα είμαστε οι πρώτοι, όπως ακριβώς μας
αξίζει, που θα περάσουμε απ΄ την παρέλαση στην μεταπαρέλαση, όπου όχι το δαπανηρό
και αυταρχικό κράτος, αλλά η Αγορά θα αναλάβει τις παρελάσεις, ή καλύτερα και
τις παρελάσεις. Ελπίζω του χρόνου να έχουμε επιτέλους το δικαίωμα της επιλογής.
Όχι μία αλλά πολλές παρελάσεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σ αυτήν την ανοιχτή
κοινωνία που ζούμε κι ονειρευόμαστε δεν θα σπεύσουν η Wind, η Vodafon, η </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Bookman Old Style","serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Cosmote</span><span style="font-family: "Bookman Old Style","serif";">, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Bookman Old Style","serif"; mso-ansi-language: EN-US;">o</span><span style="font-family: "Bookman Old Style","serif";"> Ιβαν Σαββίδης,
ο Μαρινάκης, ο Σκάι και τόσοι άλλοι, να χρηματοδοτήσουν τη δική τους παρέλαση.
Παρέλαση για κάθε γούστο. Και θα ρεύσει και χρήμα άφθονο, γιατί σκεφτείτε τι
τιμή θα πιάνει η παραλιακή κι η Τσιμισκή. Και βέβαια ο ανταγωνισμός θα τραβήξει
ψηλά και τις υπόλοιπες τιμές. Επιτέλους θα λύσουμε ένα πρόβλημα με τρόπο
επιτυχή. Και θα τελειώσουμε με τις συγκρούσεις για το αν πρέπει να γίνεται ή
όχι παρέλαση και θα βάζουμε χρήμα στον κρατικό κορβανά! <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif";">Ευτυχείτε
και χρόνια πολλά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Bookman Old Style","serif";">(Δημοσιευμένο στην ΑΠΟΨΗ (www.apopsinews.gr) μηνός Νοεμβρίου) </span></div>
</div>
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-86425673966661872552013-09-23T05:44:00.001-07:002013-09-23T05:44:03.667-07:00Για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Σκεφτόμουν να
γράψω για το φούρνο. Τον τότε, της γειτονιάς μου στα Βασιλικά, του μπάρμπα
Σωκράτη, που έλεγε πολλά, κυρίως για τον ΠΑΟΚ, με μένα και το γιο του, το Γιάννη
που ήμαστε Αρειανοί, και λίγα, πλαγίως, τουλάχιστον
με μένα που ήμουν δεξιός, για την αριστερά, αλλά και τον τωρινό, που δεν
περιέχει πια αυτόν και τα πολλά του λόγια, αλλ’ όμως έχει μιαν υπάλληλο, τη
Βαγγελιώ, που το αφράτο, λαμπερό και γελαστό της πρόσωπο επιμένει να θυμίζει σ
όλους ότι το χαμόγελο κι η καλή καρδιά κι αν δεν είναι φάρμακο, πάντως δεν
έβλαψε ποτέ κανένα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Σ αυτό το θέμα
επέμεινα κι όταν άκουσα για το φόνο. Όχι τον φόνο των λόγων, αυτόν που
χρησιμοποιούν όλοι, δίκαιοι κι άδικοι, χαμένοι και μη, νηστικοί και χορτασμένοι,
καλοπληρωτές και φοροκλέφτες, δημοσιογράφοι κι αναγνώστες, εξουσιαστές και
πολίτες, υποταγμένοι και μη για να μιλήσουν για την τρόικα, την κυβέρνηση, την
κατάσταση, την οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία. Αλλά τον άλλο. Τον
πραγματικό. Αυτόν που δεν επιδέχεται αναλύσεις, δεν έχει αντίλογο, δεν
</div>
<a name='more'></a>καταλαβαίνει γρι από ιδεολογίες, δεν παίρνει μυρωδιά από τις ανοησίες του
Λαζαρίδη για τα δύο άκρα και τη μέση, που μάλλον πιστεύει ότι είναι ο ίδιος
γιατί έχει πάθει λουμπάγκο απ΄ το πολύ σκύψιμο. Αυτόν, που δεν δίνει ούτε ένα
δράμι για τη συγκίνηση και την ιερή αγανάκτηση του Λαφαζάνη. Αυτόν, που δεν
πεταρίζει το βλέφαρό του απ΄ την επαναστατικότητα της θλίψης του ανεξάρτητου
Καμένου, που ονειρεύεται πως είναι Κολοκοτρώνης, και μάλιστα όχι ο στρατηγός
του αγώνα της Ανεξαρτησίας αλλά του σύγχρονου, του «εγέρθητω» του εσμού των
δολοφόνων, και για να ντοπάρει τους πολεμιστές του για την άλωση της
Τριπολιτσιάς τους τάζει όχι λαγούς με πετραχήλια, αλλά λιντσαρίσματα. Αυτόν που
έχει γραμμένο το μειλίχιο πένθος των κουβέληδων και το ξέχειλο των
βενιζέλων. Αυτόν το θάνατο που δεν ξέρει
λόγια, που είναι απλά ένα τέλος. Ένα τέλος για πάντα. Όπου το πάντα είναι αυτό
το καταραμένο σύμβολο των μαθηματικών, το άπειρο, που ποτέ δεν το καταλαβαίνουμε
γιατί δεν το χωράει στο μυαλό μας. Αυτόν, τον πραγματικό θάνατο, που συνέβη
όταν ένα μαχαίρι βυθίστηκε στο στήθος και στη κοιλιά ενός τριαντατετράχρονου,
που τον έλεγαν Παύλο Φύσσα, που είχε όνειρα, που είχε επιθυμίες, που είχε
απόψεις, που πίστευε, που πάλευε, που τραγουδούσε, που είχε πρόσωπο. Αυτόν το
θάνατο, τον πραγματικό που του πήρε το Πρόσωπο
κι άφησε το κενό. Ένα κενό που για τους ανθρώπους του δεν θα γεμίσει ακόμη κι
αν όλο το σύμπαν βυθιστεί μέσα του. Ακόμη κι αν ο αυτός που τον προκάλεσε
τεμαχιστεί σε μικρά κομμάτια για να χαθεί το στίγμα του απ΄το πρόσωπο της γης.
Ακόμη κι αν παίξει ώρες, μέρες, χρόνια στην τηλεόραση κι αλλού. Ακόμη κι αν
γίνει σύμβολο, σημαία, οδηγός. Ακόμη κι αν γίνει η αφορμή της επ-ανάστασης.
Τίποτα δεν γεμίζει το κενό. <br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Όμως δεν θέλω
να γράψω γι αυτό αλλά για το γελαστό πρόσωπο της Βαγγελιώς, που σε καλημερίζει
και ξεχνάς ότι ο άνθρωπος δεν είναι καλός, που χαμογελά και ξεχνάς ότι άνθρωπος
είναι αυτός που κάποιο βράδυ, κοντά στα μεσάνυχτα, που, αφού μίλησε με το γιο
του που υπηρετεί τη θητεία του κι είπε στην δεκαεξάχρονη κόρη του να μην
ξενυχτίσει στον υπολογιστή, απάντησε στο κινητό του, πήρε το μαχαίρι του και λίγο
μετά το κάρφωνε στο στήθος ενός ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που δεν γνώριζε, δεν
είχε διαφορές μαζί του, δεν είχαν συναντηθεί οι δρόμοι τους, δεν τον αφορούσαν
τα όνειρα του, δεν τον άγγιζαν οι επιθυμίες του. Ενός ανθρώπου που λίγο
νωρίτερα είχε μιλήσει στον δικό του πατέρα, είχε πει στη δική του μάνα ότι δεν
θα ξενυχτίσει. Τον σκότωσε μόνο γιατί ο Φύσσας πίστευε πως η «ΑΥΓΗ» των
ανθρώπων που ντύνονται στα μαύρα, που κρατάνε ρόπαλα και μαχαίρια, που δέρνουν
ανυπεράσπιστους στα σκοτεινά, που εκτελώντας παραγγέλματα παραταγμένοι,
ομοιόμορφοι, βλοσυροί και οπλισμένοι, ψάλλουν
τον Ύμνο στην Ελευθερία, ανυποψίαστοι
και μακριά νυχτωμένοι απ΄ την Ελευθερία κι απ τον ύμνο της, δεν είναι «ΧΡΥΣΗ», αλλά ζοφερή σαν τα
χειρότερα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής. Τον σκότωσε στο όνομα μιας πατρίδας
που αν είναι της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, τότε δεν είναι των υπολοίπων ή μάλλον που επειδή
είναι των υπολοίπων, δεν χωράει καμιά ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Όμως δεν θέλω
να γράψω γι αυτά, δεν θέλω να γράψω το τι το πώς και το γιατί, όχι γιατί δεν
πρέπει, όχι γιατί δεν θυμώνω με την συμμορία των έκπληκτων, όχι γιατί δεν
οργίζομαι με τις ορδές των υποκριτών, όχι γιατί δεν αγανακτώ με την χυδαιότητα
των κερδοσκόπων του ανθρώπινου πόνου, όχι γιατί δεν ανακατώνομαι με τις δωρεάν
και εκ του ασφαλούς εκρήξεις συναισθηματικής υποστήριξης, όχι γιατί δεν ανησυχώ
για την πονηριά ή την ανοησία των ορεγόμενων απαγορεύσεις, όχι γιατί δεν
τρομάζω για τα δεινά που προοιωνίζονται οπλισμένες ομάδες φανατικών
αγκιστρωμένων σε νοσηρά ιδεολογήματα ηθικής ανωτερότητας και ιερής αποστολής, αλλά γιατί θλίβομαι να διαπιστώνω ότι <i>«….Το </i><i><span style="background: white; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 9.5pt; line-height: 115%;">κακό είναι η μοναδική πραγματικότητα, ότι η ευτυχία και η
ευγένεια είναι ένα λεπτό βερνίκι που καλύπτουν μια πραγματικότητα που
βασανίζει, τρομοκρατεί και δεν εμπνέει παρά απελπισία: αυτή είναι η μοναδική
οικουμενική αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη. Δεν υπάρχει άλλο νόημα, άλλη σημασία…»<a href="file:///C:/Users/Dimitris/SkyDrive/%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%A9%CE%A0%CE%99%CE%9A%CE%91/%CE%9A%CE%95%CE%99%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%91/%CE%91%CE%A0%CE%9F%CE%A8%CE%97/%CE%A0%CE%91%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3%20%CE%A6%CE%A5%CE%A3%CE%A3%CE%91%CE%A3.docx#_edn1" name="_ednref1" title=""><span class="MsoEndnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoEndnoteReference"><b><span style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; font-size: 9.5pt; line-height: 115%;">[i]</span></b></span><!--[endif]--></span></a><span style="color: #333333;"> </span></span></i>για
τον κόσμο, και γιατί θλίβομαι που δικαιώνεται ο Γκάτσος όταν καληνυχτίζοντας
τον Κεμάλ του γνωστού υπέροχου τραγουδιού του Χατζιδάκι (αυτό που προκάλεσε την
αντίδραση της ευαίσθητης εκπαιδευτικού γιατί δεν αναφέρεται σε χριστιανούς)
επιμένει πως «Αυτός ο κόσμος δεν θ αλλάξει ποτέ.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Για το φούρνο
ήθελα να γράψω, για τη μυρωδιά του ψωμιού μόλις έβγαινε απ τα σπλάχνα του, για
τα ψωμιά που άχνιζαν μόλις μια υγρή βούρτσα περνούσε πάνω απ την καυτή τους
κόρα, για την απόλαυση να σπάνεις τη γωνία του ψωμιού βγαίνοντας απ το φούρνο
και να μασουλάς μέχρι να φτάσεις στο σπίτι και για το μεγάλο χαμόγελο της Βαγγελιώς
που σε καλωσορίζει και σκέφτεσαι πως ίσως και να υπάρχει ελπίδα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div>
<!--[if !supportEndnotes]--><br clear="all" />
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<!--[endif]-->
<div id="edn1">
<div class="MsoEndnoteText">
<a href="file:///C:/Users/Dimitris/SkyDrive/%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%A9%CE%A0%CE%99%CE%9A%CE%91/%CE%9A%CE%95%CE%99%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%91/%CE%91%CE%A0%CE%9F%CE%A8%CE%97/%CE%A0%CE%91%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3%20%CE%A6%CE%A5%CE%A3%CE%A3%CE%91%CE%A3.docx#_ednref1" name="_edn1" title=""><span class="MsoEndnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[i]</span></span><!--[endif]--></span></a> Πάουλ
Βεράχεν «Omega minor»<span lang="EN-US"> Εκδ. Π</span>ΟΛΙΣ
σελ. 572</div>
<div class="MsoEndnoteText">
<br /></div>
<div class="MsoEndnoteText">
Για την <a href="http://www.apopsinews.gr/">www.apopsinews.gr</a> μηνός Οκτωβρίου 2013.</div>
</div>
</div>
</div>
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-13644924794727350882013-09-18T06:27:00.001-07:002013-09-18T06:40:38.127-07:00Τειρεσίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
.......μαύρη αυγή που μέλλει να κρατήσει........<br />
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/XofaeLB-Mtc" width="480"></iframe>Τ</div>
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-48348877810235303392013-09-13T07:04:00.004-07:002013-09-13T07:04:54.832-07:00Ποδοσφαιρικές σκέψεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τα χρόνια τούτα μ εντυπωσιάζει η γενναιότητα των εισαγγελικών λειτουργών. Προφανώς πρόκειται για μεταγραφές απ άλλη χώρα!</div>
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-53272370863816156162013-09-04T11:33:00.001-07:002013-09-04T11:33:19.952-07:00Ροχάλα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μας λείπει το κριθαράκι. Σταματώ
στα δεξιά του δρόμου. Η νεότατη Εύα βγαίνει. Απέναντι το παντοπωλείο. Έτσι το λέω εγώ. Αυτό επιμένει πώς είναι super
market. Ξεραΐλα τριγύρω. Κατακαλόκαιρο, καταμεσήμερο, καταραμένη ζέστη.
Ακινητοποιημένος μέσα στις καυτές λαμαρίνες του αυτοκινήτου καταλαβαίνω τι θα
πει «Ζαβαρακατρανέμια» και γιατί μόνο η
επίκληση του ελέους μπορεί να τα συνοδεύει. Δυο ανάσες απ΄ τη θάλασσα, χωρίς το μπλε και
τη μπουκαδούρα, και νιώθω να είμαι στην καρδιά του suc<span lang="EN-US">cess</span> story του Σαμαρά, μηδενική δραστηριότητα σ έρημο κι άνυδρο τοπίο. Στο μεταίχμιο
πραγματικότητας και παραίσθησης τον βλέπω να πλησιάζει από απέναντι. Θα ναι
δέκα χρόνων. Περπατάει μόνος αλλά σα να είναι με παρέα. Όπως δηλαδή μόνο ένα
παιδί μπορεί. </div>
<a name='more'></a> Άλλοτε σέρνει τα πόδια, άλλοτε χοροπηδά και κάνει φιγούρες. Ίσως και
να μιλάει αλλά δεν μπορώ να τον ακούσω. Σίγουρα εντός του πάντως λύνει μυστήρια
ή κατατροπώνει εχθρούς ή σχεδιάζει αποστολές ή ονειρεύεται νίκες. Και να θέλει
αλλιώς στα δέκα δε γίνεται. Πρέπει να καβαντζάρει τα μισά της ζωής του για να
γίνει το περπάτημα απλά ο τρόπος να μετακινείται, με το μυαλό να βρίσκεται
παντού μα πουθενά συγκεκριμένα, και πάντως ανίκανο να λύσει μυστήρια. Γυρίζει
το κεφάλι δεξιά και ρίχνει μια περιποιημένη ροχάλα. Παρακολουθεί με ικανοποίηση
το βεληνεκές της και μάλλον πανηγυρίζει για το αποτέλεσμα της προσπάθειας.
Κρυφογελάει ίσως από ικανοποίηση για το αποτέλεσμα, ίσως γιατί παραβιάζει τους
κανόνες. Δε φτύνουμε, δε βρίζουμε, δε σέρνουμε τα πόδια μας, δε χαζεύουμε, δεν,
δεν. Δεν ήρθε ακόμη η ώρα που το σάλιο
θα γίνει συνώνυμο της αγένειας και της χοντροκοπιάς, το σύρσιμο των ποδιών
αντικανονικότητα, το βρίσιμο αντικοινωνικότητα. Όταν η μαγεία και τα μυστήρια
δεν, τότε οι κανόνες κραδαίνουν σπάθα
κοφτερή και δίκοπη κι αποκεφαλίζουν ότι περισσεύει, παρεκκλίνει, αντιστέκεται,
αρνείται ή ονειρεύεται. Τώρα όμως είναι μια μέρα του Αυγούστου, που οι κανόνες
γύρω του είναι ζαβλακωμένοι απ΄τη ζέστη και ημιθανείς, να, σαν αυτόν στην απέναντι
πλευρά του δρόμου, που τον κοιτάζει μέσα απ΄ το αυτοκίνητο, ή κολυμπούν ή
κουρνιάζουν σε μέρη απόσκια ή ξεγελιούνται, οι πιο τυχεροί, σε άλλα που
κλιματίζονται, κι αυτός είναι μόνος και περπατάει σ ένα χωματόδρομο σέρνοντας
τα πόδια του, αδιάφορος εντελώς για τον ήλιο, αν καίει, αν κάνει ζέστη κι αν ο
απέναντι σκέφτεται τα «Ζαβαρκατρανέμια» και το καταραμένο κριθαράκι που τον
κρατάει καθηλωμένο μέσα στις λαμαρίνες κάτω από τον ήλιο που τον βρίσκει
ανελέητο, που καταριέται τη τύχη του να πέσει τούτο τον Αύγουστο στα έργα του ΕΣΠΑ
και στο χωματόδρομο, στη σκόνη και στις
λακκούβες και βρίζει τα γαμημένα αμορτισέρ που έφαγαν τα ψωμιά τους από χρόνια
κι έγιναν πιο σκληρά κι από ξυλοπόδαρα και σκέφτεται τον ΤΑΠ τον ΦΑΠ και τον
μάπα που τα επιβάλει, ακόμη και τη
στιγμή της ανατριχίλας που χαρίζει στην πρώτη επαφή μαζί της η θάλασσα. Τώρα
είναι μια μέρα του Αυγούστου κι η ροχάλα που εκτοξεύει το δεκάχρονο στόμα του
είναι η περιφρόνηση του κι η αηδία του για όλα τούτα που θα ρθουν να τον βρουν
και χαμογελά όταν, λίγο πριν μπει στο παντοπωλείο που επιμένει να ονομάζεται
super market, τα βλέπει να χτυπιούνται απεγνωσμένα και να εξαφανίζονται μέσα
στην αιφνίδια θαλασσοταραχή που προκάλεσε το στόμα του. <br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν τον ξέρω κι ούτε θα τον μάθω ποτέ. Μου μοιάζει. Στο χρώμα και στα
κιλά. Δηλαδή, σ αυτά που είχα στα δέκα, όχι στα επί 10 πού έχω σήμερα. Μας
χωρίζουν σαράντα τόσα χρόνια. Μας ενώνει
ένα παντοπωλείο, ο Αύγουστος και τα
σκονισμένα πόδια. Περπατάει σε χωματόδρομο, λόγω έργων, στο χωριό που τον
έφεραν για τις διακοπές του αυτός. Περπατούσα σε χωματόδρομους κι εγώ στο χωριό
μου, τότε που διακοπές σήμαινε απλά δεν έχω σχολειό . Με πόδια σκονισμένα κι οι
δυο τώρα. Αυτός απ τη χαρά της ελευθερίας, εγώ από την αναζήτηση της. Δεν ξέρω
μόνο αν ανατριχιάζει με τις σκόνες, όπως εγώ. Σε παντοπωλείο που τον βλέπω
τώρα, θα μπορούσαμε, αν δε μας χώριζαν τα σχεδόν πενήντα χρόνια, και να
συναντηθούμε. Παντοπώλης εγώ, πελάτης αυτός. Ίσως, εκεί στο δρόμο μπροστά στο
μαντρότοιχο του σχολείου , στο καταμεσήμερο, μια μέρα του Αυγούστου, που τη
ζέστη του σαράντα χρόνια μετά θα την λέγαμε καταραμένη, να διαγωνιζόμασταν
κιόλας ποιου το σάλιο θα πάει μακρύτερα. Γιατί και τότε, σ ένα χωριό σαν και τούτο που
βρεθήκαμε σήμερα κι οι δυο, τον Αύγουστο, το καταμεσήμερο, οι κανόνες έψαχναν μια σκιά ή μοχθούσαν, κι εμείς
στα δέκα, μπορούσαμε να γυρίζουμε λεύτεροι στους χωματόδρομους, άλλοτε
σέρνοντας τα πόδια μας κι άλλοτε με χοροπηδητά και φιγούρες, κατατροπώνοντας
εχθρούς, σχεδιάζοντας εκστρατείες, οργανώνοντας ταξίδια, και πνίγαμε μέσα στο σάλιο της περιφρόνησής μας όλα εκείνα
τα πεζά κι ανούσια που μας έλεγαν οι κανόνες πως θα ρθουν να μας βρουν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Αυτός μπαίνει στο παντοπωλείο κ η Εύα βγαίνει
κρατώντας το κριθαράκι. Ξεκινώ αφήνοντας πίσω μου τις σκέψεις για το τι μπορεί
να σημαίνει μια παιδική ροχάλα, τι τα «Ζαβαρακατρανέμια» του Μαρκόπουλου και
γιατί μόνο η επίκληση του ελέους μοιάζει δυνατή. Δε ξέρω αν θα πετύχει το
κοτόπουλο με κριθαράκι στην κατσαρόλα, αλλά είμαι σίγουρος πως ο μαριναρισμένος
γαύρος που συνοδεύει το τσίπουρο μας τις λίγες αυτές μέρες, που η αγάπη μας
προσφέρει τη φιλοξενία της, είναι έξοχος και βοηθάει να παραμένω στο μεταίχμιο
πραγματικότητας και παραίσθησης χωρίς τις ενοχλητικές σκέψεςι που ένας
απρόσκλητος δεκάχρονος μπορεί να προκαλέσει κατακαλόκαιρο, καταμεσήμερο, μια
μέρα με καταραμένη ζέστη.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">(Δημοσιεύθηκε στην ΑΠΟΨΗ (www.apopsinews.gr) μηνός Αυγούστου 2013)</span></div>
</div>
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-80891634563438190652013-06-14T07:30:00.000-07:002013-06-14T07:30:04.231-07:00ΕΡΤ<div style="text-align: justify;">
Δεν ανήκες στη γενιά του Πολυτεχνείου, αλλά στην άλλη του Πορτοκάλογλου, τη χαμένη. Όπως και να το κάνεις είναι ένα τραύμα που δε κλείνει κι εύκολα.Το κουβαλάς σα κακό σπυρί στον κώλο, που σου θυμίζει διαρκώς, είτε κάθεσαι, είτε κινείσαι είτε ξαπλώνεις τι λαπάς υπήρξες. Κι όλο περιμένεις να γενεί το θάμα κι η ιστορία σαν επιδέξιος χειρούργος να σ απαλλάξει απ΄ αυτό το άλγος. Και πάνω που τα πενήντα αρχίζουν ν απομακρύνονται πίσω σου και σε πιάνει μαύρη απελπισία, η αμετανόητη δεξιά, αυτοί ντε, οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών, των συνεργατών των κατακτητών, οι δοσίλογοι, οι τέτοιοι κι οι αλλιώτικοι, δεν θα σ αφήσουν παραπονεμένο. Θα δώσουν και σε σένα μια ευκαιρία να γίνεις επαναστάτης, να αντισταθείς στον αυταρχισμό και στην αυθαιρεσία, να παλέψεις για δίκιο και για λευτεριά. Θα κλείσουν την ΕΡΤ με μια Πινιπι, όχι πιπίνι, όχι ΠιΝιΠι, πράξη νομοθετικού περιεχομένου, κάτι σαν βασιλικό διάταγμα ή σαν απ΄αυτά του παρελθόντος που αποφάσιζαν και διάταζαν. Την ΕΡΤ, αυτό το προπύργιο της ελεύθερης δημοσιογραφίας, τον προμαχώνα της δημοκρατίας, την επιτομή της αντικειμενικής ενημέρωσης, το εκπαιδευτήριο της μαχητικής έρευνας, το εργαστήριο της βαθιάς τομής, το ...το... το ων ουκ έστι αριθμός. Και σιγά που έχει σημασία ότι είσαι ο αντίποδας του Σίμου. Θέλεις να του θυμίζεις του ξεφτιλισμένου ότι υπερασπιζόταν την ΕΡΤ όταν εσύ κι οι όμοιοί σου την καταριόσασταν, αλλά όχι ότι δικαιούται ο παλιοξεφτίλας να σου θυμίζει ότι κάθε φορά που αυτός την υπερασπιζόταν εσύ της κατέβαζες τόσα καντήλια που έκαναν αυτά που άκουσε ο Γιάχος κι ο Τριτσώνης στην τελευταία φετινή ραψωδία της γαβριάδας να μοιάζουν με κουβέντες κορασίδων παρθεναγωγείου της προπολεμικής περιόδου. Και δος του να ψάχνεις αυτά τα www.ert.gr και τον 902 αριστερά στα εφεμ κι άλλους επαναστατημένους πυρήνες ανά την επικράτεια για να συντονιστείς και να νιώσεις να σε διαπερνά η ανατριχίλα απ΄τα μηνύματα των έγκλειστων στο ραδιομέγαρο δημοσιογράφων που, κυριολεκτικά σε μια νύχτα, οι απόγονοι του δοσιλογισμού τους μετέτρεψαν απ΄τους τρισκατάρατους τσανακογλείφτες των ανεγκέφαλων της εξουσίας σε φάρους φωτεινούς και σε πρότυπα αγωνιστών του δίκιου και της λευτεριάς. Κι όλο περιμένεις το κάλεσμα να βρεθείς έξω απ τα κάγκελα της ΕΡΤ και ν ορθώσεις το πεσμένο στήθος της γενιάς σου και να συμπαραταχτείς πια στα βάθρα της Ιστορίας με την άλλη την ηρωική του πολυτεχνείου κι ας ψάχνει η επόμενη το δικό της Πορτοκαλογλου να τραγουδήσει το πόνο της που θα είναι η χαμένη.</div>
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-41704497078513797562013-06-08T22:20:00.001-07:002013-06-08T22:20:59.183-07:00Στους 40° θα έχω συνηθίσει<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και ξαφνικά 32° οι βαθμοί του
Κελσίου και το μυαλό στο παραζαλισμένο μου κεφάλι έγινε σαν τον πολτό του
μπλέντερ κι αϊντε να ξεχωρίσω τώρα ποια απ
όσα σκέφτομαι είναι το παρόν και ποια απ΄το παρελθόν βγαλμένα. Καθώς τα πόδια μου
ανατριχιάζουν απ την τριβή τους με τη σκόνη δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω αν
πρόκειται για τη σκόνη που στα 53 μου χρόνια χρωστώ στις ευφάνταστες δημοτικές
αρχές, οι οποίες, για λόγους ανεξήγητους προσπαθούν να εκδικηθούν όσους
διαλέξαμε ή έτυχε να ζούμε εκτός σχεδίου αντί του εγκλεισμού στα ανήλιαγα πια
στενά της άλλοτε ευάερης Θέρμης, και φροντίζουν κάθε τόσο να ανανεώνουν την
πρώτη ύλη σκορπίζοντας χαλίκια τάχα μου για να κλείσουν τις τρύπες των δρόμων μας που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν στο κέντρο
του δήμου, ή αν πρόκειται για τη σκόνη των χωματόδρομων της παιδικής μου
ηλικίας, τότε που όλο χαρά τέτοιες μέρες φορούσαμε τα κοντά παντελονάκια και
βάζαμε τα πλαστικά πάσης χρήσεως πέδιλα με την αγκράφα του κουμπώματος στο πλάι,
καφέ ή άσπρα, και τρέχαμε για τα <br />
<a name='more'></a>παιχνίδια μας στον κήπο του σχολείου και κάθε τόσο βρισκόμουν στις βρύσες για να
ξεπλύνω τα πόδια μου γιατί μ ανατρίχιαζε η σκόνη. Καταμεσήμερο και κρύβομαι στη
σκιά των γιασεμιών της πέργκολας για να προφυλαχτώ από ένα ήλιο που από
θεραπευτής που ήταν τότε έγινε εχθρός που παραμονεύει να μας τρυπήσει μ΄ αυτές τις υπεριώδεις ή τις υπέρυθρες ή τις
υπερκάτι του ακτίνες και να μας γεμίσει ζαρώματα, γεράματα, μελανώματα σαν
τιμωρία που δεν ακούσαμε τους προφήτες του, τους γιατρούς, τους βιολόγους, τους
μοριακούς, τους μωρούς , τους μωρολόγους και όλους τους εις -λόγος που είναι
ταγμένοι για το καλό μας και για ζωή αιώνια και κλείνοντας τα μάτια βρίσκομαι
κάτω απ΄ τον τεράστιο πλάτανο, ιδρωμένος μέχρι το κόκκαλο απ΄το κυνηγητό, τον
πόλεμο, το ξυλάκι και κυρίως το ποδόσφαιρο να σκύβω στου Γιατρού τη Βρύση,
εκατό μέτρα απ΄το σπίτι μου, για να πιω απ το κρύο νερό που τρέχει διαρκώς και
για όλους, και πριν ακουμπήσω τα χείλη μου η μυρωδιά του χλώριου απ το ξεχασμένο
πάνω στο τραπέζι ποτήρι μου θυμίζει και πάλι το Δήμο μας που έχει μεταβάλει το
άλλοτε ευλογημένο πρώτο συστατικό της ζωής μας σε υγρόν πυρ, που
τσουρουφλίζει τις τσέπες αντί να ευφραίνει στόματα και ψυχές και έπειτα για
φάρμακο απλώνει πάνω στα καψίματα μας τις θεωρίες του συρμού περί της δίκαιας κατανομής
του κόστους και άλλα τρομερά, που, αφού μπαγιάτεψαν σ όλο τον κόσμο και
βρωμάνε, τα πασάρουν ως φρέσκια πραμάτεια, κυβέρνηση, δήμαρχοι και
περιπλανώμενοι πλασιέ ιδεών, για να μένει άφωνο το πόπολο και να τους
χειροκροτεί, αυτούς τους πάντα φρέσκους, τους πάντα ειδικούς, τους πάντα
πρόθυμους να κοπιάσουν με αυταπάρνηση
και ανιδιοτέλεια για το καλό όλων
και για τη δίκαια κατανομή των βαρών και σκέφτομαι πως ζω σ ένα μικρόκοσμο που
αντιγράφει με καρμπόν τον μεγάλο αδελφό, το κεντρικό μας κράτος, ένα κέντρο, σα
μια μικρή Αθήνα, η Θέρμη με το όμορο, σχεδόν ενωμένο μαζί της προάστιο, με
στοιβαγμένες υπηρεσίες, στοιβαγμένα σπίτια, στοιβαγμένους ανθρώπους, που έφυγαν
απ τη Σαλονίκη για να ξεφύγουν απ τα κακά της μεγάλης πόλης και την ξαναέστησαν
όπως την ήξεραν αλλά σε μικρότερη κλίμακα, ανθρώπους που αναπτύσσουν τη γνωστή
σχέση εμείς σας ψηφίζουμε εσείς μας προσέχετε με τους άρχοντες τους και μια
περιφέρεια που όσο πιο μικρή κι απομακρυσμένη απ΄ το κέντρο τόσο πιο
παραμελημένη κι ενοχλητική στη διαμαρτυρία της, μια περιφέρεια που περιμένει τα
ψίχουλα που θα περισσέψουν για να συντηρηθεί κι η ευωδιά απ τα γιασεμιά με
φέρνει πίσω στο σχολειό μου να τρέχω πλάι στα παρτέρια που είχαν ακόμη
τριανταφυλλιές και δάσκαλους που τα απογεύματα περνούσαν από κει για να τα
επιβλέπουν κι μαζί με μέλισσες και διάφορα ζουζούνια που σφυρίζουν γύρω απ΄ τα
ρόδα ακούω φωνές να λένε για κάποιους που θυμήθηκαν να χαιρετίσουνε το Χίτλερ
κι άλλους που βρήκαν τα κοινά γονίδια που μας συνδέουν με τους Κινέζους που θα
ρθουν λέει σαν μάγοι καλοκαιρινοί με
δώρα φορτωμένοι να σπρώξουν για να βγει το κάρο από τη λάσπη κι η ώρα είναι πια
για να χαμογελάμε γιατί είναι Ανάπτυξη να φτάσει όπου να ναι και προσπαθώ να θυμηθώ άμα τη ξέρω τη κυρία
αυτή κι από πού και τι με νοιάζει σκέφτομαι ας λύσουν το πρόβλημα οι μεγάλοι κι
είναι κι αυτή η σκόνη που τρίβεται στα πόδια μου και μ ανατριχιάζει και δεν
μπορώ να καταλάβω γιατί η γυναίκα μου ρωτά αν θέλω παγωτό, μα μόλις τώρα
τέλειωσα το χύμα κύπελλο που πήρα από την ΕΒΓΑ, και πριν προλάβει να μου πει
πως τα χω παίξει της λέω για τη ζέστη τη ξαφνική που το μυαλό μου το κανε πολτό
και στους σαράντα βαθμούς τι πρόκειται να γίνει με ρωτά, θα είμαι καλά απαντώ
γιατί τότε θα έχω συνηθίσει, ναι θα έχω συνηθίσει τόσο που δεν θα αντιδρώ ακόμη
και αν μου δίνουνε μ ένα νερό και δύο μπύρες δώρο.<br />
<br />
<span style="text-indent: 48px;">Δημοσιευμένο στην </span><a href="http://apopsinews.gr/" style="text-indent: 48px;">apopsinews.gr</a><span style="text-indent: 48px;"> μηνός Ιουνίου 2013</span></div>
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-63849359168288676552013-03-03T23:37:00.001-08:002013-03-03T23:37:27.608-08:00Σπανακόπιτα<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Κάπου εκεί
στράβωσε το πράγμα. Τότε που η σπανακόπιτα έγινε από κυρίως φαγητό σνακ και
συνοδεύει, σε μικρά τετράγωνα κομματάκια, τον απογευματινό καφέ της μάνας μου
και των φιλενάδων της. Κάπου εκεί πρέπει να πήραμε την κατηφόρα και φτάσαμε
σήμερα να μην μπορούμε να εφοδιάζουμε με ένα τόνο σπανάκια την ημέρα τον έμπορο
που θέλει να τα στέλνει στην Βουλγαρία. «Δεν υπάρχει τέτοια ποσότητα» του
απάντησαν, σε μια κουβέντα που άκουσα τυχαία προ ημερών, και τον έστειλαν σε
παραγωγούς άλλου δημοτικού διαμερίσματος, το οποίο μάλιστα, χρόνια τώρα που η
σπανακόπιτα είναι σνακ, γιορτάζει και
την ημέρα του σπανακιού. Μέρα του σπανακιού όπως δηλαδή, πριν γίνει σνακ η
σπανακόπιτα, η μέρα του Αη Γιώργη, της Αγίας Παρασκευής και της Παναγίας το
Δεκαπενταύγουστο, της 25η Μαρτίου και της επετείου του ΟΧΙ. Έτσι αφού έγινε σνακ μάθαμε να
τιμούμε το σπανάκι, τη σαρδέλα, σε όμορο δήμο, τα κολοκύθια, να κάνουμε
γουρονοχαρές και άλλες ανάλογης αξίας και ποιότητας πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Ήμασταν πια άλλοι, ανώτεροι, και όλα
τούτα γίνανε φολκλόρ. Δεν τρώγαμε πια την ταπεινή σπανακόπιτα ως κύριο φαγητό
αλλά τη χρησιμοποιούσαμε για συνοδευτικό του καφέ μας, όπου μάλιστα τρώγαμε δυο
τρεις μπουκιές, επειδή «μυρίζαμε χορτασιές», όπως μας έλεγε η σχωρεμένη η
γιαγιά μου κάθε φορά που τρώγαμε κάτι με μισή καρδιά και συμπλήρωνε πάντα και
το ηθικοπλαστικό και ψυχωφελές «κατοχή που σας χρειάζεται», διαπίστωση που κατά
πως φαίνεται έμελε για πολλούς των Ελλήνων να έχει αποδειχτεί ήδη σχεδόν
προφητική! </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<a name='more'></a>Τότε
μας έλεγαν, τους Βασιλικιώτες, σπανακάδες. Όχι άδικα. Θαρρώ πως τα σπανάκια που
παράγονταν στον κάμπο του χωριού μας, πρέπει, εκεί στο μεταίχμιο κυρίως φαγητού και
σνακ, να κάλυπταν τις χειμωνιάτικες
ανάγκες της μισής Ελλάδας. Φυσικά άμα ζεις αντάμα με ένα τέτοιο προϊόν δεν
μπορεί παρά να το τιμάς κι ανάλογα. Έτσι η σπανακόπιτα είχε την τιμητική της
αλλά και οι θεϊκοί σπανακοκεφτέδες δεν πήγαιναν πίσω. Αλλά η σπανακόπιτα τότε
ήταν μεγάλη κι αχάρακτη. Δεν την χαράζαν σαν τα μπακλαβαδάκια για να χωράει στα
μικρά πιατάκια. Κι ίσως αυτό να συνέβαινα γιατί η ετοιμασία της απαιτούσε, όπως
όλα τα πράγματα τότε, μόχθοκι ότι απαιτούσε μόχθο ήταν άξιο σεβασμού. «Τα
αλεύρια δεν ήταν, όπως αυτά τα μαλακά τα σημερινά» είπε η μάνα μου μ ένα
μορφασμό που φώναζε την περιφρόνησή της για τα ραφιναρισμένα πράγματα,<span style="color: red;"> </span>«ήταν
δικά μας, σκληρά, και η ζύμη ζυμώνονταν δύσκολα, κοκκίνιζαν τα χέρια εδώ» συνέχισε
δείχνοντας μου την κορυφή της σφιγμένης γροθιάς της. Ύστερα, όπως μου διηγείται
η μάνα μου, η γιαγιά Καλλιόπη καθόταν μπροστά στο σοφρά, με το ένα πόδι
μαζεμένο μπροστά του και το άλλο απλωμένο στο πλάι του και έφτιαχνε τα «πενταρούδια».
Μικρά, στρόγγυλα, διαμέτρου 10-15 εκκατοστών και τα στοίβαζε το ένα πάνω στο
άλλο, επτά τον αριθμό, αλείφοντας τα με λίγδα εκτός από την πάνω όψη του τελευταίου. Τα άφηνε στην άκρη και
συνέχιζε με τη επόμενη στοίβα κι μετά με την επόμενη. Μέχρι να τελειώσει την
τρίτη στοίβα, η πρώτη ήταν έτοιμη. Η λίγδα πάγωνε γρήγορα κι ήταν έτοιμη ν
ανοίξει τα φύλλα. Με το μπλάστρι άνοιγε με προσοχή το πρώτο φύλλο
πασπαλίζοντάς το κάθε λίγο με αλεύρι για
να μη κολλάει στο μπλάστρι. Απαγορεύονταν αυστηρά έστω και μια μικρή τρυπούλα
γιατί μπορούσε να βάλει σε κίνδυνο το φούσκωμα της πίτας στο ψήσιμο. Έτσι, αν
συνέβαινε ατύχημα κατά το άνοιγμα το αποκαθιστούσε αμέσως με πρόσθετη ζύμη. Τώρα,
στην εποχή του σνακ, χαράζεται χωρίς έλεος για να κόβεται ομοιόμορφα και σε
μικρά κομμάτια, κατάλληλα για χορτάτους. Το ανοιγμένο φύλο έμπαινε στο «σ΄νι»,
ένα μπακιρένιο ταψί, που η παιδική μνήμη μου το έχει αποθηκεύσει με την ετικέτα
τεράστιο. Άπλωνε τη γέμιση. «Λίγο ρύζι, σπανάκια, αυγά και τυρί, όλα δικά μας,
μοσχομύριζαν και λίγδα με το κουτάλι» λέει η μάνα μου και η λάμψη στα μάτια
της, στην ανάμνηση της εικόνας της μυρωδιάς και των γεύσεων, τονίζει την
ευχαρίστηση της όπως μπουκέτο κόκκινο τα γιορτινά τραπέζια, «όχι σαν αυτά τα
σημερινά που βάζεις βάζεις βάζεις τυρί και γεύση καμία και τη μαργαρίνη που
λειώνει κι είναι σα νερό» συμπλήρωνει με την περιφρόνηση να γυρίζει
θριαμβευτικά στην έκφρασή της. Το
δεύτερο φύλλο κάλυπτε τη γέμιση, έμπαινε κι άλλη κι στη συνέχεια το τελευταίο
φύλλο κι ήταν έτοιμη για το φούρνο. «Στο πατρικό μου θυμάμαι να μαζεύονται
τρεις τέσσερις γειτόνισσες και να φουρνίζουν από ένα ταψί, γιατί και τα
πουρνάρια για το φούρνο δεν ήταν άφθονα κι είχαν κόπο» συνέχισε τη διήγησή της και
φρόντιζαν να ρίχνουν το κόστος σκέφτηκα εγώ γιατί τότε ήταν αναγκαίο να
επιτυγχάνεται το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα με το λιγότερο δυνατό κόστος γιατί
όχι μόνο τίποτα δεν περίσσευε αλλά ακόμη και τα χρειώδη έλλειπαν. «Εδώ»
συνέχισε αναφερόμενη στο σπίτι μας «συνήθως ψήναμε μόνο τα δικά μας». Και θυμάμαι θολά τη γιαγιά μου να απλώνει το
φύλλο στο σοφρά, αλλά το ταψί στο τραπέζι το μεσημέρι το θυμάμαι πεντακάθαρα.
Το βάζαμε στη μέση και ο καθένας έπαιρνε ένα κομμάτι που ξεχείλιζε απ΄το πιάτο
του και που μοσχοβολούσε, ένα κομμάτι που θα έκανε τους σημερινούς
καρδιολόγους, διαιτολόγους, διατροφολόγους και λοιπούς λόγους να μας επιβάλλουν
νηστεία με νερό, φύτρες σταριού, βρώμη, λίγο άπαχο τυρί και ξεπετσιασμένο
κοτόπουλο τις Κυριακές για τουλάχιστον δυο σαρακοστές για να εξιλεωθούμε και να
μας συγχωρεθεί η αμαρτία της ψημένης με χοιρινό λίπος σπανακόπιτας και να
κερδίσουμε λίγες επιπλέον μέρες μιας άνοστης και λάιτ ζωής μας. Τη συνοδεύαμε
και με κόκκινο κρασί μέσα σε μικρά κρασοπότηρα που έμοιαζε με νέκταρ των θεών
κι ας μη ξέραμε ακόμη από παλαιώσεις και πλαγιασμένα μπουκάλια και ποτήρια που
μοιάζουν κολυμπήθρες. Κι όταν μετά τα Χριστούγεννα και μέχρι και το Μάρτη, είχαμε
και ένα κομμάτι λουκάνικο ψημένο στα κάρβουνα της ξυλόσομπας το τραπέζι έμοιαζε με παράδεισο του
κόσμου τούτου και οι παππούδες κι οι γονείς το απολάμβαναν δοξάζοντας το
δημιουργό του άλλου Παραδείσου, του επέκεινα του κόσμου τούτου. <br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Έπειτα ήρθε ο
καιρός του σνακ. Και χαρήκαμε γιατί ο
μόχθος λιγόστεψε, τα αλεύρια γίνανε λευκά και δεν χρειάζονταν να κοκκινίσουν οι
γροθιές για να ζυμωθούν, μήτε χρειάζονταν να μαζευτούν πολλοί για να ανάψουν
φούρνο, αφού ήρθε η ΙΖΟΛΑ κι η ΕΣΚΙΜΟ κι η ΖΗΜΕΝΣ κι κάνανε τα πράγματα απλά
και δεν ήταν πια σικ να βάζεις λίγδα χοιρινή, γιατί απ΄το πρωί ως το βράδυ
κάποιος ή κάποια στη τιβι μας έλεγε πως για να ζήσουμε πολύ πρέπει να είναι
λάιτ η τροφή και μάθαμε για το παλιό κρασί και λιγοστέψαν τα σπανάκια πια στο
κάμπο κι έγιναν θέμα για πολιτιστική γιορτή και ήταν ωραία και καλά γιατί ήταν
τα λεφτά πολλά και η ζωή γινόταν εύκολη για όλο και πιο πολλούς. Μα κάπου
στράβωσε. Ίσως κάπου να χάσαμε το μέτρο, ίσως δεν έπρεπε να κάνουμε σνακ την
κύρια τροφή. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Δημοσιευμένο στην <a href="http://apopsinews.gr/">apopsinews.gr</a> μηνός Φεβρουαρίου 2013.</div>
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-6631365398432895612013-01-26T10:14:00.000-08:002013-01-26T10:14:37.989-08:00Περί του μέλλοντος κι άλλων δαιμονίων<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Προς τα
Βασιλικά με το αυτοκίνητο. Σκέφτομαι πως πρέπει να γράψω για την ΑΠΟΨΗ και μου
λείπει το θέμα. Ένας φίλος μου είπε ότι στα μέχρι τώρα κείμενά μου οι αναφορές
στο παρελθόν είναι ωραίες αλλά έχουν κουράσει! Γράψε για τώρα, για το μέλλον,
με προέτρεψε. Τι να γράψω για το μέλλον σκέφτομαι καθώς περνώ πλάι στα
νεκροταφεία, δεν ξέρω καν αν υπάρχει. Μπαίνω στη Θέρμη και συνεχίζω ευθεία προς
το Τριάδι. Περνώ απ τον υποδειγματικής σεμνότητας, οικονομίας και αισθητικής
σκεπαστό δρόμο της και βγαίνοντας απ΄ την πόλη βλέπω τα έργα στο χείμαρρο που
βρίσκεται στα βορειοανατολικά της κι αμέσως οι σκέψεις μου πάνε περίπατο. Μια
περηφάνια με πλημμυρίζει που είμαι δημότης αυτού του δήμου. Συρμάτινα πλέγματα
με πέτρες καλύπτουν την κοίτη και τις όχθες και με κάνουν να σκέφτομαι ότι παρά
τα όσα λένε οι κακόπιστοι, συριζαίοι και άλλοι συνιστάμενοι, γίναμε Ευρώπη!</div>
<a name='more'></a>
Σχεδόν μου έρχονται δάκρυα στα μάτια καθώς σκέφτομαι ότι μια τόσο ευαίσθητη και
καλαίσθητη δημοτική αρχή, Δήμαρχος και
λοιπό συμβούλιο, δεν μπορεί παρά σύντομα να κάνει το ίδιο και στον Ανθεμούντα, ο οποίος,
αντίθετα απ΄ το ποτάμι της Θέρμης, που ρέει εκτός του συντεταγμένου οικοδομικού
συγκροτήματος, διαιρεί στα δυο τα Βασιλικά κι έχει και την παράλογη συνήθεια να πλημμυρίζει μια στα τόσα χρόνια με
συνέπειες που υπήρξαν και μπορεί να ξαναγίνουν καταστροφικές. Χαίρομαι
προκαταβολικά που οι κακόπιστες απόψεις πώς τάχα το μοναδικό μέλημα της
δημοτικής αρχής είναι μόνο, ή σχεδόν μόνο, η μητρόπολη του Δήμου, η Θέρμη, κατά
τα γνωστά πρότυπα του ευρωπαϊκού μας κράτους, για το οποίο ακόμη και σήμερα η
Ελλάδα βία βία να εκτείνεται από Ελευσίνα ίσαμε το Σχηματάρι, θα διαψευσθούν
και η εστία ασχήμιας, ρυπαρότητας και μόλυνσης του χωριού μου θα εξαφανιστεί
και τη θέση τους θα πάρουν η ομορφιά και η καθαριότητα των συρμάτινων
πλεγμάτων! Και η πεποίθηση μου εδραιώνεται όταν, λίγη ώρα μετά, διαπιστώνω ότι οι δημοτικές μας υπηρεσίες
είναι αποφασισμένες να διαψεύσουν την ρήση του Αϊνστάιν ότι ανοησία είναι να
κάνεις πολλές φορές την ίδια ενέργεια προσδοκώντας διαφορετικό αποτέλεσμα και
για μία ακόμη φορά σπαταλούν χρήματα για να ρίξουν στο χωματόδρομο πλάι στον
οποίο κατοικώ σύντριμμα (Α3 νομίζω λέγεται στη γλώσσα των ειδικών) προσδοκώντας
ότι αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, οι τρύπες του θα μείνουν
καλυμμένες περισσότερες από εξήντα μέρες, η δε σκόνη δεν θα πνίγει όσους έχουν
την ατυχία να κατοικούν κοντά, μαζί και τα παιδιά των σχολείων φυσικά τα οποία
απέχουν λιγότερο από εκατό μέτρα, αλλά θα χαρίζει σε όλους χαρά και ευεξία. Με τέτοια επιμονή στην
επιδίωξη του αποτελέσματος όχι μόνο διαμορφωμένη κοίτη θα αποκτήσει ο
Ανθεμούντας αλλά και διαρκή ροή νερού.
Από ξεροπόταμος θα ξαναγίνει ποταμός! <br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Όμως το θέμα
μου τώρα δεν είναι η κόντρα των δημοτικών υπηρεσιών με τον Αϊνστάιν και η
ευαισθησία και η αισθητική αντίληψη του δημάρχου και του συμβουλίου του αλλά το άρθρο για την εφημερίδα κι οι σκέψεις
μου ξαναγυρίζουν σ’ αυτό. Γράφεις γλαφυρά μου είπε άλλος φίλος κι αν γράψεις
για το μέλλον θα κάνεις πάταγο! Εγώ πάλι σκέφτομαι ότι ο μόνος τρόπος να κάνω
πάταγο είναι να σκάσω καμιά ώρα απ΄ το κακό μου γιατί όχι μόνο δεν μπορώ να
σκεφτώ τίποτα για το μέλλον που δεν το έχει προλάβει ο Αφτιάς, ο Πρετεντέρης, η
Τρέμη που τρέμει μη προλάβει τίποτα πιο φανταχτερό μελλούμενο η Στάη κι έτσι τα
σπάει κάθε βράδυ στο μεγακάναλο καθώς ξεμπροστιάζει όλους αυτούς που μιλούν
επίσης για το παρόν και μέλλον, αλλά ούτε καν μπορώ να καταλάβω τι είναι το
μέλλον και πώς μπορείς να μιλάς γι αυτό.
Οι μόνοι που νομιμοποιούνται να το κάνουν είναι οι προφήτες. Οι παλιοί και
θεόπνευστοι, Ιωνάς, Ναούμ, Αβακούμ, Ζαχαρίας, Μαλαχίας που κατά μία ερμηνεία
των προφητειών τους δικαιώθηκαν αλλά κατ΄ άλλη το θέμα μένει ανοιχτό και
βεβαίως οι σύγχρονοι προφήτες, ων ουκ έστι αριθμός, κι έτσι μικρή αναφορά μόνο
είναι δυνατή σε κορυφαίους εντός κι εκτός Ελλάδος. Μέρκελ, Σόιμπλε, Τόμσον,
τροϊκανοί και ΔΝΤίτες, ΓΑΠ, Σαμαράς, Βαγγέλης, ΣΚΑΙ, Προτοσάλτης,
Παπαδημητρίου, Πάσχος κλπ των οποίων κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι οι
προφητείες τους είναι αυτορυθμιζόμενες, όπως οι αγορές που ευαγγελίζονται, κι
έτσι αναλόγως του πως τα φέρνει η μέρα αλλάζει και η διατύπωσή τους. Σίγουρα οι
παλιοί προφήτες, για τους οποίους ότι γράφει δε ξεγράφει, θα τους ζηλεύουν
θανάσιμα. Θα τους ζηλεύουν ακόμη και για το ότι με τις σύγχρονες μεθόδους έχουν
μετατρέψει την επιφάνεια των γεννητικών τους οργάνων σε ηλεκτρονικά στικάκια,
που η τεράστια χωρητικότητα τους, τους επιτρέπει να γράφουν εκεί τις διαψεύσεις των προβλέψεων, τις αντιδράσεις γι αυτές, τις αντιρρήσεις, τις
διαφωνίες τις κατάρες. Καθώς το γράψε σβήσε κι η αναπαραγωγή των στικακίων
είναι ελεύθερη κι απεριόριστη δε φοβούνται κιόλας, ότι θέλουν βάζουν ότι θέλουν
βγάζουν και πάντα λάδι βγαίνουν. Πάντως για να μη παιδεύεστε να θυμάστε όλους
τους σύγχρονους προφήτες με τα ονόματα τους να τους σκέφτεστε με ένα, αυτό του
αρχαίου Μαλαχία, αλλαγμένο κατά ένα σύμφωνο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Επειδή λοιπόν
δεν είμαι προφήτης κι ούτε τρελαίνομαι να συναριθμηθώ σε ένα τέτοιο όνομα, θα στενοχωρήσω τους
καλούς μου φίλους. Δεν μπορώ να γράψω
για το μέλλον, δεν μπορώ να γράψω για κάτι που δεν υπάρχει. Αντιλαμβάνομαι το
χρόνο μόνο ως παρελθόν. Γεγονότα, εικόνες, συναισθήματα ως πραγματικές
υποστάσεις υπάρχουν μόνο στο παρελθόν κι
η μνήμη είναι ο μοναδικός μηχανισμός που έχω για να διασώζει κάποια απ΄ αυτά
και να συγκροτεί αυτό που ονομάζω «ζωή μου». Η μνήμη είναι η μόνη κάτοψη της
ζωής μας που μπορούμε ν αποκτήσουμε<a href="file:///C:/Users/%CE%9A%CE%95%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A3/Dropbox/%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%A9%CE%A0%CE%99%CE%9A%CE%91/%CE%9A%CE%95%CE%99%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%91/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD%20%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD.docx#_edn1" name="_ednref1" title=""><span class="MsoEndnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[i]</span></span><!--[endif]--></span></a>
διάβασα πρόσφατα και ζωή είναι αυτό που διηγούμαστε ότι ζήσαμε<a href="file:///C:/Users/%CE%9A%CE%95%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A3/Dropbox/%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%A9%CE%A0%CE%99%CE%9A%CE%91/%CE%9A%CE%95%CE%99%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%91/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD%20%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD.docx#_edn2" name="_ednref2" title=""><span class="MsoEndnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[ii]</span></span><!--[endif]--></span></a>
διάβασα παλιότερα κάπου αλλού. Προσπαθώ να θυμάμαι και να διηγούμαι γιατί αυτό
με βοηθάει να αισθάνομαι ζωντανός. Θυμάμαι και διηγούμαι βέβαια και με την
ελπίδα ότι αυτό βοηθάει να ερμηνεύω αυτό που είμαι, αυτό που συμβαίνει γύρω μου
και τη θέση μου μέσα στο κόσμο σε κάθε χρονική στιγμή. Αυτό με βοηθάει με άλλα
λόγια να καταλαβαίνω , ανάμεσα σε άλλα, και για όσους και όσα επιχειρούν να
καταδυναστεύουν τη ζωή μου, όπως οι δήμαρχοι και οι παρατρεχάμενοι τους ή οι
σύγχρονοι προφήτες και οι ανοησίες τους. Αν αυτό βοηθάει και κάποιον από σας που
τυχαίνει να με διαβάζετε ακόμη καλύτερα, αν όχι ελπίζω τουλάχιστον να
ευχαριστιέστε τα λίγα λεπτά που θα σπαταλάτε για χάρη μου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Μακάρι βέβαια
να ήμουνα προφήτης θεόπνευστος. Τότε εγώ μεν θα ήμουνα σπουδαίος, σεις δε θα
είχατε ίσως σωθεί ακολουθώντας τις προτροπές μου. Μα μήτε προφήτης είμαι μήτε
καν πιστεύω στη σωτηρία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div>
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<!--[endif]-->
<div id="edn1">
<div class="MsoEndnoteText">
<a href="file:///C:/Users/%CE%9A%CE%95%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A3/Dropbox/%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%A9%CE%A0%CE%99%CE%9A%CE%91/%CE%9A%CE%95%CE%99%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%91/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD%20%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD.docx#_ednref1" name="_edn1" title=""><span class="MsoEndnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[i]</span></span><!--[endif]--></span></a> ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ, «ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ».</div>
</div>
<div id="edn2">
<div class="MsoEndnoteText">
<a href="file:///C:/Users/%CE%9A%CE%95%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A3/Dropbox/%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%A9%CE%A0%CE%99%CE%9A%CE%91/%CE%9A%CE%95%CE%99%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%91/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD%20%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD.docx#_ednref2" name="_edn2" title=""><span class="MsoEndnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[ii]</span></span><!--[endif]--></span></a> ΧΑΒΙΕΡ
ΘΕΡΚΑΣ «ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ»</div>
<div class="MsoEndnoteText">
<br /></div>
</div>
</div>
<br />
Δημοσιευμένο στην ΑΠΟΨΗ <a href="http://www.apopsinews.gr/">www.apopsinews.gr</a> Ιανουαρίου 2013.Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-33430559991744226982012-12-18T12:41:00.001-08:002012-12-18T12:41:44.427-08:00Μελομακάρονα μεγάλα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijOwj7TCf93UOo8kr-cCAMIEoLZm7-LZZRzbXFexmaDOZn6AhUJ9AJ70lE-OcjOMxUQpNm9kdLTGWhFw9rNCRX8RMSkCij97fhvNAoR02x_ZO4RqBKu0er6Nhw0Tquz9WVvMwWb_3tSb_O/s400/melomakarona.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijOwj7TCf93UOo8kr-cCAMIEoLZm7-LZZRzbXFexmaDOZn6AhUJ9AJ70lE-OcjOMxUQpNm9kdLTGWhFw9rNCRX8RMSkCij97fhvNAoR02x_ZO4RqBKu0er6Nhw0Tquz9WVvMwWb_3tSb_O/s400/melomakarona.jpg" height="271" width="320" /></a></div>
Ο εκδότης ήταν σαφής. “Θα γράψεις για το πνεύμα των Χριστουγέννων για να πάρεις το χριστουγεννιάτικο δώρο της εφημερίδας για κάθε συνεργάτη μας, μια πιατέλα μελομακάρονα”. Και ναι μεν δεν σηκώνω διαταγές αλλά και μια πιατέλα μελομακάρονα σήμερα ισούται με μια βαλίτσα Louis Vuitton της προηγούμενης δεκαετίας. Το δέλεαρ ισχυρό, το πνεύμα απρόθυμο όμως, ή μάλλον όχι απρόθυμο αλλά αδύναμο. Που να βρω εγώ το Πνεύμα των Χριστουγέννων αναρωτήθηκα. Αν ήμουν ο Ντίκενς θα μπορούσα να ελπίζω στις οπτασίες που κρατώντας με απ΄το χέρι θα μου το αποκάλυπταν, αλλά δεν είμαι και φυσικά χάρη στους καλούς μας επιστήμονες, έχουμε απαλλαγεί κι απ΄τις οπτασίες! Αν εμφανιστούν μπροστά μας τώρα αντί να μας αποκαλύψουν το Πνεύμα των Χριστουγέννων, θα μας ανοίξουν την πόρτα του ψυχιατρείου. <br />
<a name='more'></a>Και ενώ σκεφτόμουν ότι δεν έχει μελομακάρονα φέτος, ο μέλλων να γεννηθεί Χριστός με φώτισε σε όραμα μεσημεριανό, βοηθούντος, φυσικά, και του τσίπουρου, που εξακολουθεί να ευφραίνει το νου και την καρδία περιστασιακών αρθρογράφων. “Στον γκούγκλη” μου λέει “που αλλού; Κι εγώ εκεί ρωτώ πια ποιοι θα μπουν στη βασιλεία μου και ποιους τους κέρδισε ο εξωαποδώ!”. Ως εντολή εξέλαβα την παρέμβαση του κι όχι ως αποκάλυψη κι έτσι έσπευσα αμέσως στο λαπτόπιο μου. Χαμογελάτε τώρα, το νιώθω, την ψώνισε ο τύπος σκέφτεστε, όμως θυμηθείτε ότι τούτο το καιρό είναι εδώ γύρω ο Δημιουργός, γιατί μόλις πριν μερικές μέρες εμφανίστηκε, με την υπόσταση του πατρός, στον Αντώνη, τον πρωθυπουργό, και τον διαβεβαίωσε ότι είναι στο σωστό δρόμο και, φαντάζομαι, ότι τον παρότρυνε να συνεχίσει το τιτάνιο έργο της μετατροπής όλων μας σε ζητιάνους, σαν τον της σχετικής παραβολής του Ευαγγελίου, που περιφερόμενοι πέριξ των τραπεζιών των μέρκελων και μπουτεζμπάγκιων της Ευρώπης, θα αποδείξουμε την πίστη μας, αρκούμενοι στα λίγα ψίχουλα που θα τινάζουν απ τα τραπεζομάντιλα τους και δοξάζοντες τους φωτισμένους Αντώνηδες, που μας οδηγούν γραμμή για τον Παράδεισο χωρίς την παραμικρή στάση, για να μη τυχόν και λοξοδρομήσουμε στους επίγειους πειρασμούς του παρελθόντος, όπως της νοσοκομειακής περίθαλψης, των ζεστών σχολείων κάθε βαθμίδας, των ρυθμισμένων εργασιακών σχέσεων, των ανθρώπινων συντάξεων, των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, το νερό π.χ. που σε τραβάει σα μαγνήτης να το καταναλώσεις και να βουτηχτείς στην κραιπάλη και την αμαρτία κι άλλα κι άλλα ων ουκ έστι αριθμός.
Αλλά παρασύρθηκα σε σκέψεις άσχετες με το θέμα μου και θα χάσω τα μελομακάρονα. Γυρίζω στον γκούγκλη λοιπόν και γράφω “Πνεύμα των Χριστουγέννων”. Θαύμα! Σε 0,30 δευτερόλεπτα εμφανίζονται 2.500 χιλιάδες αποτελέσματα. Εδώ σ έχω εκδότη, όχι μόνο τα μελομακάρονα αλλά και τα σώβρακα θα σου πάρω. Μέχρι και φωτογραφίες του θα δημοσιεύσω καθώς, στα πρώτα ήδη αποτελέσματα, βλέπω ότι η Kelly Brook είναι στο πνεύμα των Χριστουγέννων και δεν ξέρω βέβαια τι είναι αυτή αλλά το αβυσσαλέο ντεκολτέ της φωτογραφία που συνοδεύει την είδηση με πείθει ότι εκεί μέσα όχι μόνο των Χριστουγέννων αλλά του κόσμου όλου το πνεύμα θα μπορούσε να χωρέσει.
Αλλά ας πάρουμε με τη σειρά τα αποτελέσματα. Και σειρά σημαίνει πρώτα Αθήνα, το κέντρο της γης. Πέμπτη 13 Δεκέμβρη ανάβουν τα φώτα της λέει το επαναστατημένο σχεδόν ΒΗΜΑ, της αλλάζουν τα φώτα επιμένει ο Guardian των φίλων Εγγλέζων που φωνάζει σε απλή γλώσσα “να φάνε δεν έχουν, οι γιορτές τους μάραναν”, θαρρείς κι εμείς συμμαζευτήκαμε γιατί δεν έχουμε τάχα κι όχι για να συμπαρασταθούμε στον καημένο το Δήμαρχο Μπουτάρη που τα βράδυ, σκεπάζεται με τις κουβέρτες, ελπίζω να έχει βλάχικες βαριές από διαλεγμένο μαλλί του Νυμφαίου και όχι τίποτα ακρυλικές από τους πλανόδιους που ζαλίζουν τ αυτιά του εκδότη μας και μας ζαλίζει με τη σειρά του διαμαρτυρόμενος για το κράτος που δεν υπάρχει κλπ, για να δει τα τούρκικα σήριαλ και να μάθει τη γλώσσα και τα χούγια των μυρίων Τούρκων αδελφών μας που θα φέρνει καθημερινά για τουρισμό στη Σαλονίκη. Καλά όλα αυτά σκέφτομαι αλλά Πνεύμα των Χριστουγέννων δε βλέπω πουθενά κι αρχίζω να υποψιάζομαι ότι κι ο γκούγκλης ιδέα δεν έχει τι είναι αυτό και που βρίσκεται. Όλο για κάτι φωτοχυσίες στις πόλεις αναφέρει, που θ αναδείξουν λέει το πραγματικό Πνεύμα των Χριστουγέννων κι άλλες τέτοιες αηδίες κι είναι και αργός ο υπολογιστής και βαριέμαι να διαβάζω σαχλαμάρες για φώτα και δεντράκια κι γερμανικά τραγουδάκια, που επιμένουν ότι όλοι μας εδώ, από Έβρο μέχρι Κρήτη, μεγαλώσαμε κάτω απ΄ τα έλατα κι ανάθεμα αν τα 2/3 από μας είδαν ποτέ τους έστω κι ένα και σκέφτομαι ότι πάνε τα μελομακάρονα τα χάσαμε και γεμίζει το στόμα μου σάλια και μπαίνω στο σπίτι της θειάς μου της Καίτης κι είναι πάλι κι ο θείος Θανάσης εκεί, φάε, λέει γελώντας όπως συνήθιζε, είναι μελομακάρονα με δίπλωμα που πήρε η θειά σου στην Αμερικανική Σχολή και τρώω δυο απ τα διπλά σε μέγεθος και βάρος, όχι μόνο γιατί η θεία τα κάνει πραγματικά αμερικάνικα, τεράστια και γεμιστά, αλλά κυρίως γιατί η αγάπη εκεί ξεχειλίζει, την νιώθεις να κυλάει πάνω σου σα ζεστό νερό, να σε τυλίγει σαν το ρούχο που φορείς πριν βγεις στο κρύο, δεν χρειάζεται να ψάξεις, να αναρωτηθείς, να την ορίσεις, είναι ένα με τον αέρα που ανασαίνεις, απλά, φυσικά, αβίαστα, χωρίς της θείας τα μελομακάρονα δεν είναι Χριστούγεννα είπε πέρσι ο 20χρονος γιος μου κι έσπευσε η μάνα μου να διορθώσει το κακό με τη συνταγή της αδελφή της, μεγάλα και γεμιστά, και ύστερα από λίγο σπρώχνω τη μεγάλη ξύλινη πόρτα, διασχίζω το καλντερίμι της στενής αυλής κι ανεβαίνω τη εξωτερική ξύλινη σκάλα να πω τα κάλαντα στη γιαγιά μου τη Βαγγελιώ, που με βλέπει και νομίζω πως είμαι ο κόσμος όλος κι ας μη θυμάμαι αν μ αγκάλιαζε με τα χέρια της κι ύστερα στο δρόμο αναρωτιέμαι αν θα πετύχω το θείο Αργύρη, είχε πάντα ένα κέρμα να μας δώσει που δεν ήταν δεκάρα, αλλά δραχμή ή δίφραγκο, πλούτος ανείπωτος, είχε ένα λόγο να πει κι ένα χέρι να για να χαϊδέψει τα κουρεμένα μας κεφάλια και δεν ξέραμε τότε ούτε από δέντρα ούτε από φωτισμούς ούτε από καραγκιοζιλίκια μα ξέραμε ακόμη απ΄ αγάπη, απ΄ αυτή που έχουμε ανάγκη και τώρα, τώρα που η φτώχεια που έρχεται δεν μας φέρνει πιο κοντά αλλά μας αγριεύει, μας φυλακίζει στα καβούκια μας, μας κάνει εριστικούς, και καχύποπτους, μας κάνει τσιγκούνηδες όχι μόνο με τα υπάρχοντα αλλά με τα αισθήματα και θριαμβεύει ο Σκρούτζ μέσα μας και δεν υπάρχουν οπτασίες να μας οδηγήσουν παρά μόνο τα παιδιά γύρω μας και οι παιδικές μνήμες μέσα μας που συνθέτουν ένα κόσμο απλό, ένα κόσμο που λέγεται αγάπη.
Τελικά θα τ ακούσω πάλι που δεν έβαλα τελείες και θα χάσω τα μελομακάρονα αφού Πνεύμα των Χριστουγέννων ούτε αλλού ούτε στο γκούγκλη βρήκα. Βέβαια έχω την υποψία ότι το Πνεύμα των Χριστουγέννων των ημερών μας είναι αυτός ο χοντρούλης, ξυρισμένος Σάντα Κλάους (αυτός ο τάχα μου Αη Βασίλης), που κυκλοφορεί ανάμεσα μας με το ψευδώνυμο Βαγγέλης ο δελφίνος, ο υπουργός, ο άτυπος πρωθυπουργός, ο αρχηγός, ο μόνος κι έρημος πολιτικός, που μέχρι πρόσφατα μοίραζε δώρα για να είναι στο έλκηθρο καβάλα, άλλα τώρα οι τάρανδοι τον βρίσκουν βάρος περιττό και με τα κέρατά τους που άλλοτε τον προστάτευαν θέλουν να τον γκρεμοτσακίσουν, αλλά δεν θα το πω, γιατί είτε είναι αυτός, είτε άλλος πιο λεπτός, σαν τον Αντώνη ή το Φώτη ή όπως αλλιώς τον λένε, φέτος δε θα μοιράσει δώρα για να τον κάνω τσακωτό και να αποδείξω στον εκδότη πως βρήκα το πνεύμα που μου ζήτησε, φέτος οι καμινάδες καίνε και θα κάψουν τους κώλους όσων σκεφτούν ότι το Πνεύμα των Χριστουγέννων μπορεί να τρυπώνει από κει για να μας παρηγορήσει.
Καλές γιορτές για χρόνια πολλά.<br />
<br />
Σημειώσεις:
1. Γκούγκλης = Η περίφημη μηχανή αναζήτησης της Google στο ίντερνετ. Τη ρωτάς οτιδήποτε τραβάει η ψυχή σου και παίρνεις τόσες απαντήσεις που σου κόβεται η ανάσα ακόμη και στη σκέψη να μάθεις γι αυτό που ρώτησες.<br />
<br />
ΥΓ: Στην <a href="http://www.apopsinews.gr/">ΑΠΟΨΗ </a>(Μηνιαία έκδοση για την ποιότητα ζωής στο Δήμο Θέρμης Θεσσαλονίκης) μηνός Δεκεμβρίου 2012
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-20392215261582170632012-12-16T00:03:00.002-08:002012-12-16T11:42:53.274-08:00τεστ
<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/videoseries?list=PL_8F1CmAQ8ySbZpz4PfzV2DANWbFtyd6D&hl=el_GR" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-17869285652201032762012-11-19T06:36:00.000-08:002012-11-23T07:57:22.592-08:00Κ α τ ε δ α φ ί σ ε ι ς
Δεν αντιστάθηκε κανείς. Το γκρέμισαν! Έτσι απλά. Μάλλον δεν το γκρέμισαν. Το γκρεμίσαμε! «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» μπουλντόζες, φτυάρια και αξίνες το γκρέμισαν. Πάνε χρόνια τώρα. Μετά το μεγάλο σεισμό του ‘78. Είχε ρωγμές. Έτσι είπαν οι σοφοί. Έβαλαν τζαμάκια στα πλευρά κι αυτό το θρυμμάτισε. Κάθεται, δεν έχει ζωή, είπαν. Σπουδαγμένοι ήταν. Αυτοί ήξεραν. Εμείς όχι. Αλλού μάθαν τα γράμματα αυτοί, τι να τους νοιάξει; Εμείς όμως; Το γκρέμισαν. Πρώτα το μισό κι έπειτα τα άλλο. Σε δόσεις σα να λέμε ή , καλύτερα, σε μνημόνια, όπως τώρα μάθαμε πάλι απ΄ αυτούς που έμαθαν τα γράμματα αλλού κι αλλού είναι η ζωή τους, αλλού τα χνάρια τους κι αλλού η ψυχή τους. Και τι να τους νοιάξει για τις δικές μας ζωές; Και τις γκρεμίζουν. Δεν έχουν ψωμιά, λένε. Καθιζάνουν και θέλουν, λένε, οι ζωές μας, ανάπλαση. Μάλλον όχι ανάπλαση, ανοικοδόμηση, λένε. Έτσι λένε αυτοί που έμαθαν τη ζωή αλλού και δεν τους νοιάζει η δική μας. Και πρέπει, λένε, να τη γκρεμίσουμε τη ζωή μας. Γιατί, λένε, ο μεγάλος σεισμός, αυτή η κρίση ντε που τάραξε συθέμελα τον κόσμο, μας βρήκε μπόσικους, χωρίς βαθειά θεμέλια και μας ράγισε, μας γέμισε ρωγμές κι ήρθαν οι μηχανικοί και μας χαρακτήρισαν κόκκινους, προς κατεδάφιση δηλαδή, όπως τότε χαρακτήρισαν το σχολειό μας οι μηχανικοί που αλλού είχαν μάθει τα γράμματα, όπως κι αυτοί που κόλλησαν τώρα στη ζωή μας το κόκκινο χαρτάκι. Και τη γκρεμίζουν! Και δεν αντιστέκεται κανείς. Και δεν μας λέει κανείς ποιος έφερε τη κρίση. Γιατί η κρίση αυτή δεν είναι πλάκες που τρίβονται στα έγκατα της γης σαν ερωτευμένες και ύστερα πλακώνονται για να εκτονωθούν κι όταν βογκούν τρέμει ολόκληρη σα νυφικό κρεβάτι. Η κρίση είναι ιδέες κι επιλογές, παίγνια, διαγράμματα και αριθμοί, δίψα για χρήμα κι εξουσία, τρόπος να βλέπεις τον κόσμο και να ζεις. Και αυτά δε γίνονται στα έγκατα της γης, αλλά στην επιφάνεια της, από «μηχανικούς» όπως αυτοί που θέλουν να μας ανοικοδομήσουν.
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu5wjlAQQwRObRLTGsTfyQs4EDZT7Dvpc9TVitTp2DUbAUhBpi0Q2A2zWWN9zT12Xwm4OPZoJjFjZQCAVKpzyz9z4XW9G-ZsBpoFrBIP8l0b6deTxqHMlU8tRJDi6EsEnkvubtZwancyY/s1600/%25CE%2594%25CE%2597%25CE%259C%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2599%25CE%259A%25CE%259F+%25CE%25A3%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%259B%25CE%2595%25CE%2599%25CE%259F+%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259A%25CE%25A9%25CE%259D.jpg" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="222" width="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu5wjlAQQwRObRLTGsTfyQs4EDZT7Dvpc9TVitTp2DUbAUhBpi0Q2A2zWWN9zT12Xwm4OPZoJjFjZQCAVKpzyz9z4XW9G-ZsBpoFrBIP8l0b6deTxqHMlU8tRJDi6EsEnkvubtZwancyY/s320/%25CE%2594%25CE%2597%25CE%259C%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2599%25CE%259A%25CE%259F+%25CE%25A3%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%259B%25CE%2595%25CE%2599%25CE%259F+%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259A%25CE%25A9%25CE%259D.jpg" /></a></div>
Και βοηθήσαμε κι εμείς. Με φτυάρια κι αξίνες και κάρα κι αυτοκίνητα κι άλλα εργαλεία. Να γίνει η κατεδάφιση του σχολείου μας, γιατί γι αυτό μιλώ τώρα, του μεγαλόπρεπου στα μάτια μας κι ωραίου, να εκποιηθούν τα υλικά της κατεδάφισης και να προχωρήσουμε στην ανέγερση του καινούργιου. Και δεν λογάριασαν, ούτε οι μηχανικοί, αυτοί που αλλού είχαν μάθει γράμματα και δεν τους ένοιαζε, ούτε κι εμείς που εκεί τα μάθαμε κι έπρεπε να μας νοιάζει, ότι το σχολειό μας ήταν το πιο ψηλό μες στο χωριό. Στο χωριό, ναι. Όχι σ αυτά τα μακρινάρια, δημοτικό διαμέρισμα και μπλα μπλα, που οι μικρόνοες με την επίκληση των άμοιρων προγόνων προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε. Στο χωριό λοιπόν, ήταν το πιο ψηλό, ψηλότερο και απ΄την εκκλησιά του Αη-Γιώργη, ψηλότερο ακόμη κι απ΄το καμπαναριό της. Και δεν το χε κατασκευάσει καμιά μηχανική ή άκτορας ή μπόμπολας ή το κακό συναπάντημα, αλλά οι ταπεινοί του χωριού με το προσωπικό τους μόχθο και τη θέληση «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Το 1913 αποφασίστηκε η ανέγερση του και «Το νέο σχολείο θεμελιώθηκε την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 1914 και την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 1915 έγιναν τα εγκαίνια»
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibw9xCeCjfkldSd7jPFKTY0V1ViW-Yv2iihX6Io9hJeiAsT05Co8ALBUxkGxpSRpPWBm7UGmWjIY6tBizKzo7T1n86LxpLXsNFCkreef5ox6U0_KAgctH5-eGYOONLQKOB1WevVz0ef1s/s1600/%25CE%2595%25CE%2593%25CE%259A%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2595%25CE%2599%25CE%2591+%25CE%2594%25CE%2597%25CE%259C%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2599%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%25A3%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%259B%25CE%2595%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259A%25CE%25A9%25CE%259D.jpg" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="230" width="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibw9xCeCjfkldSd7jPFKTY0V1ViW-Yv2iihX6Io9hJeiAsT05Co8ALBUxkGxpSRpPWBm7UGmWjIY6tBizKzo7T1n86LxpLXsNFCkreef5ox6U0_KAgctH5-eGYOONLQKOB1WevVz0ef1s/s320/%25CE%2595%25CE%2593%25CE%259A%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2595%25CE%2599%25CE%2591+%25CE%2594%25CE%2597%25CE%259C%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2599%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%25A3%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%259B%25CE%2595%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259A%25CE%25A9%25CE%259D.jpg" /></a></div>
Κι ήταν όλοι εκεί, περήφανοι και χαρούμενοι, όχι γιατί δεν είχαν προβλήματα, όχι γιατί ήταν ζηλευτή η κατάσταση τους, αλλά γιατί έχτιζαν τη ζωή τους. Κι εμείς το γκρεμίσαμε! Γιατί οι μηχανικοί το βρήκαν κουρασμένο. Και μαζί μ΄ αυτό και τα ίχνη που άφησαν στο σώμα του όσοι μόχθησαν να το κτίσουν κι όσοι μέσα του έμαθαν να συλλαβίζουν και να διαβάζουν και να σκέφτονται. Το γκρεμίσαμε και μαζί μ αυτό και τη μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά που μας χάριζε. Το γκρεμίσαμε και τα υλικά της κατεδάφισης εκποιήθηκαν. Σαν τώρα οι μηχανικοί, αυτοί που αλλού έμαθαν γράμματα και διόλου δεν τους κόφτει για τη ζωή μας την κατεδαφίζουν και θέλουν να εκποιήσουν τα υλικά της κατεδάφισης για να ξεπληρώσουμε, λένε, αυτά που τους χρωστάμε και να μας χτίσουν μια ζωή καινούργια. Γιατί αυτό είναι το ηθικό, λένε. Αν δε μπορείς να πληρώσεις τα που χρωστάς τότε να πληρώνεις με τη ζωή σου ή έστω με την εκποίηση των υλικών της κατεδάφισης της. Έτσι έμαθαν στα δικά τους σχολειά, τα μεγαλόπρεπα κι ωραία, που τους τα έχτισαν λούθηροι και καλβίνοι, πνεύματα λαμπρά και φωτισμένα απ το θεό κι όχι φτωχοί και ταπεινοί με μπενεβρέκια και κασκέτα που έχτισαν το δικό μας. Κι εμείς τους βοηθάμε. Με φτυάρια κι αξίνες και κάρα κι αυτοκίνητα κι άλλα εργαλεία.
Αλλά τούτα δεν είναι της στιγμής.
<blockquote></blockquote>Εγώ για το σχολειό μου ήθελα να σας πω. Γιατί τ΄ αγαπώ κι ας το γκρεμίσαμε κι ας δώσαμε τα υλικά του για εκποίηση. Μα θα τα πω άλλη φορά. Ίσως του χρόνου που θα γινόταν 100 χρονών αρκεί ακόμη να μπορώ ν΄ αρχίσω τη διήγηση μου λέγοντας ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα σχολειό κι όχι να είμαι αναγκασμένος να πω ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια ζωή σε μια χώρα..
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpXwc3MlwCHV3e3XSIPUr9EfWUgYV_MI8M418Mvvz6nUXCSHORNe1HrDGf2jKo8Cp5VDkXk4Fa3ZCNVqPNq6tq4Pd33uT1DMtC3b-Jz1EiphvX5SZBdyUknFEnUmbF3owZMpz59bHdPxI/s1600/05-300x186.jpg" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="186" width="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpXwc3MlwCHV3e3XSIPUr9EfWUgYV_MI8M418Mvvz6nUXCSHORNe1HrDGf2jKo8Cp5VDkXk4Fa3ZCNVqPNq6tq4Pd33uT1DMtC3b-Jz1EiphvX5SZBdyUknFEnUmbF3owZMpz59bHdPxI/s320/05-300x186.jpg" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8eb1CP0fmGqEGmdkJy-hoxqVQs0U4H2GsVMYdnn338uKoMONx6A8R-rAodhRz0lZ0YDxLLs4bsZS-RZpScp6ze2BFIfKHx0j8TJz8U0ZJBaaZciMqhZBa-t8JdmLU9L9vt2xcq3wG_E4/s1600/endeiktiko.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="300" width="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8eb1CP0fmGqEGmdkJy-hoxqVQs0U4H2GsVMYdnn338uKoMONx6A8R-rAodhRz0lZ0YDxLLs4bsZS-RZpScp6ze2BFIfKHx0j8TJz8U0ZJBaaZciMqhZBa-t8JdmLU9L9vt2xcq3wG_E4/s320/endeiktiko.jpg" /></a></div>
<blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote>ΥΓ: Δημοσιεύεται στην <a href="http://www.apopsinews.gr">ΑΠΟΨΗ</a> ,μηνός Νοεμβρίου 2012.
<blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote><blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote>ΥΓ1:Ιστορικές πληροφορίες για το Δημοτικό Σχολείο Βασιλικών μπορείτε να βρείτε στο εξαιρετικό άρθρο, απ’ όπου και οι φωτογραφίες, του σημερινού διευθυντή του σχολείου κ. Μιχάλη Καραντάλη που δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://blogs.sch.gr/1dimvasil/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%82/
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-25549081883821178672012-10-24T04:57:00.000-07:002012-10-24T04:57:41.444-07:00ΩΤΟΑΣΠΙΔΕΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η <span lang="EN-US">soft</span><span lang="EN-US"> </span>διασκέδαση,
στο <span lang="EN-US">Priemier</span>, το μπαρ
κάτω στη παραλία της Κρήνης, τέλειωνε μαζί
με το τρίτο συνήθως ποτό, μία με δυο ώρες μετά το μεσάνυχτα και για την παρέα,
που όλη μαζί τύχαινε να αθροίζει μέχρι και τριακόσια χρόνια ζωής, άρχιζε η <span lang="EN-US">hard</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">core</span><span lang="EN-US"> </span>κατάσταση,
για όσους βέβαια είχαν καλό κυκλοφορικό, τύμπανα ανθεκτικά κι ατσάλινο στομάχι.
Αν κι από τότε, τίποτα απ΄ τα τρία δεν διαθέτω σε άριστη κατάσταση, βρέθηκα
μπόσικος μια Παρασκευή κι είπα το, όπως αποδείχτηκε, μεγάλο ναι. Είχε κρύο
διαβολεμένο, θεσσαλονικιό, που ξύριζε κόντρα όποιον τολμούσε να ξεμυτίσει κι
είχε και παγωμένους δρόμους απ΄ το τελευταίο πραγματικό χιόνι που θυμάμαι στην
πόλη, κάπου στις αρχές της χιλιετίας, όταν ακόμη του Έλληνος ο τράχηλος κόμπαζε
πώς ζυγό δεν υπομένει κι ετοιμάζονταν, με το ακαταλάβιστικο ευρώ, να ανοίξει τα
φτερά για νέες πολιτιστικές κατακτήσεις σε παραλίες και βουνά, θάλασσες και
πελάγη και φυσικά σε πίστες όπου τα πιο ωραία λαϊκά έγιναν γαβγάδικά κουλά που
τραγουδούσανε ξανθιές, χρώμα από πάντα ελληνικό, όπως αποδεικνύεται </div>
<a name='more'></a>σήμερα, με τα
άξια τέκνα του έθνους, που, ομνύοντας στο ξανθό των Αρίων, Χρυσή Αυγή ονομάστηκαν,
άλλο που για να μη χτυπούν στο μάτι και τους βασκάνουμε, βάφονται κάθε πρωί με
φούμο και βγαίνουν λίγο στο μαυριδερό κι
έτσι σαν να είναι από μας περνιούνται οι νέοι Καραϊσκάκηδες κι οι λοιποί του
κώλου οι κοτρωναίοι. <span lang="EN-US">T</span>ώρα όμως το θέμα μας είναι οι ξανθές
στις πίστες με φωνές σκατά και με κορμιά φωνάρες. Τέτοιες θα είχε και στο ΧΑΡΑΜΑ
έλεγαν. Και πήγαμε. Απέναντι απ΄ το 424 ΓΣΝΕ. Μαζί με τη ζέστη και την κάπνα
που μάλλον μ ανακούφιση δέχτηκα, ξυλιασμένος καθώς ήμουν απ΄το Βαρδάρη που
θέριζε την Εγνατία κι ανηφόριζε προς την τρισκατάρατη Τούμπα του ακατονόμαστου
σωματείου, που έμελε σήμερα μέχρι κι ο Πούτιν να την θέσει υπό την προστασία
του μέσω αυτού του παλιοκαιρίσιου τύπου, του Ιβάν Σαββίδη, άκουσα και τα πρώτα
φάλτσα, τα κόκκαλα θα είναι του Τσιτσάνη που τρίζουν σκέφτηκα. Καθίσαμε σε μια
κώχη υπερυψωμένη, μάλλον παραθύρι θα ήταν που είχε κλείσει για τις ανάγκες του
κοινού, τρεις στη σειρά και δυο στα πλάγια, σαν στην έδρα τριμελούς. Αμέσως
ήρθαν οι ευγενείς της ιεροτελεστίας, μετρ και σερβιτόροι, που στα χρόνια της
μεγάλης ευμάρειας της προηγούμενης δεκαετίας αντιμετωπίζονταν με το δέος
εντονότερο απ΄ όσο ο συγχωρεμένος ο καρδιοχειρουργός, ο εκτός των άλλων και σπουδαίος
αρειανός, Σπύρου την ώρα που επρόκειτο
να σ αφήσει χωρίς καρδιά κι όμως να ξανανοίξεις τα μάτια σου μετά από μερικές
ώρες. Φυσικά παραγγείλαμε 12άρι! Ποιος
εξ ημών των από πάντα εθισμένων στα παλαιωμένα λόγω ένδειας, μπορούσε τώρα πια
να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο από 12χρονης παλαίωσης ουίσκι! Ανάμεσά μας περιφέρονταν
συνεχώς οι πέρδικες και οι μαύροι Τζόνηδες. Σε μας ήρθε ένας επιφανής <span lang="EN-US">Duar</span> και τον σέρβιρε όλο
γέλια ο Πρόεδρος της παρέας. Το βρήκα λίγο γλυκό μα δε μίλησα μη με πάρουν για
άσχετο. Αφοσιώθηκα στα τραγούδια που ανελέητα αποκεφαλίζονταν μπροστά μου υπό
την συνοδεία εκστασιασμένων αιμοχαρών θηλυκών οι οποίες, λικνίζοντας περιπαθώς τα
κορμιά τους υπό τους ήχους του απ’ αρχής του κόσμου ελληνικού τσιφτετελίου, μας
οδηγούσαν απευθείας από την ιεροτελεστία στο ΧΑΡΑΜΑ στις εκστασιασμένες
ορχούμενες των ελευσίνιων και λοιπών μυστηρίων της αρχαιότητας, προς απόδειξη βεβαίως
της αναμφισβήτητης συνέχειας της φυλής, για την σωτηρία της οποίας τόσο κόπο
και προσπάθεια καταβάλουν οι Κώλο-κοτρωναίοι της Χρυσής Αυγής, ανηλεώς
καταδιώκοντας και δέρνοντας, υπό την βροντώδη
επιδοκιμασία ή έστω την σιωπηλή ανοχή των μέχρι πρότινος ευωχούμενων με τα
παλιωμένα σκατς και τις φωνές κορμάρες, τους μαυριδερούς πακιστανούς, τους δούλους
δηλαδή του γνωστού μας στρατηλάτη, του πάσχοντος πλέον από βαρεία ορχίτιδα λόγω
της μακράς του καθήλωσης, σε άβολη μάλιστα στάση, επί του Βουκεφάλα στην
παραλία της Σαλονίκης. Ορχίτιδα όμοια με
την βαριά πνευματική που μας προκάλεσε η μακρά μας καθήλωση σε παλιωμένα σκατς
και γκουρμέδες, σε κλικ και νίτρα, <span lang="EN-US">brand</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">names</span>, κάρτες και δάνεια για σπίτια κι αυτοκίνητα και σ’ άλλα ων
ουκ έστι αριθμός. Αλλά για το ΧΑΡΑΜΑ μιλάμε τώρα και για τους αρσενικούς που
έραιναν μ άνθη τις μακελάρισσες των τραγουδιών, περήφανοι για το κορμί που
συνόδευαν ή για την μυσταγωγία που συμμετείχαν. Τρεις η ώρα και η πρωθιέρεια της τελετής, χωρίς συναίσθηση χωρίς αιδώ,
κατακρεουργεί μεθοδικά άσμα γνωστό και λαϊκό και κάπου στη κορύφωση του σιωπή
βαθιά, τα όργανα παύουν, οι θεατές βουλιάζουν στις καρέκλες, όλοι κρατούν την
ανάσα τους, μαζεύομαι κι εγώ φοβισμένος για το τι μέλλει να συμβεί και πριν
προλάβω να ρωτήσω ξεχύνεται <span lang="EN-US">a</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">capella</span>
η φωνή της, οξεία, τσιριχτή, διαπεραστικότερη κι από Βαρδάρη που φυσάει
καταπάνω σε γυμνά βρεγμένα σώματα, ακατάληπτη απ΄ τα φάλτσα, σα ουρλιαχτό, και
πριν προλάβω να φυλαχτώ αισθάνομαι το κεφάλι μου άδειο και τα μυαλά μου
κολλημένα στον πίσω τοίχο κι ύστερα τα πλήθη ουρλιάζουν στις κερκίδες κι η
ιέρεια κατεβαίνει ανάμεσα τους για να προσφερθεί σε λιντσάρισμα προς εξιλέωση
για το κακό που μας έκανε σκέφτομαι καθώς προσπαθώ να κλείσω το τσακισμένο μου
κρανίο, για να την αγγίξουν οι παραληρούντες ευτυχείς θαυμαστές της όμως είναι
ο πραγματικός λόγος. Εν μέσω των αλαλαγμών του πλήθους χάνεται στο βάθος της μικρής,
ευτυχώς αίθουσας και σωριάζομαι άπνοος στο καναπεδάκι. «Να σου βάλω ουίσκι» μου
λέει ο Δημήτρης, παλιός και συνηθισμένος στις δραματικές αυτές παραστάσεις,
βάλε, αν και είναι σα λικέρ του λέω, «το πίνεις;» ρωτάει έκπληκτος, «ούτε κόκα
κόλα πίνουμε» συνεχίζει «κι αυτές ληγμένες είναι»! Σερβίρει από ψηλά και
σκορπίζει παντού ο πολύς 12άρης <span lang="EN-US">Duar</span>,
σπονδή στα νεκρά μας τύμπανα και στα κατακρεουργημένα τραγούδια την ώρα που
πάλι τα τσιφτετέλια ή κάτι σαν τσιφτετέλια, αφού μαζί με όσα καταφέραμε να
κάνουμε πολτό, ήταν κι οι μουσικές που ξαφνικά και στ όνομα του «έτσι τη βρίσκω
εγώ κι σ όποιον αρέσει» όλοι οι ρυθμοί γίνανε τσιφτετέλι για να κουνούν εκτός
απ΄ τα κορμιά των θηλυκών και τις κακόγουστες ξεχειλωμένες κοιλιές των
αρσενικών και κάπου εκεί καθώς πλησίαζε η αυγή, η σκέτη, όχι η χρυσή, η σεμνή
τελετή έλαβε τέλος. Βγήκα ανακουφισμένος και ζωντανός στο κρύο και με πλησίασε
ο ένας της παρέας, ο Γιάννης, κείνο το βράδυ τον γνώρισα, και χουχούλιαζε τα
χέρια του να τα ζεστάνει, ψόφος μου λέει, καλύτερα ψόφος παρά μέσα στην κόλαση
του απαντώ, κι αυτός χαμογελώντας ανοίγει την μία του παλάμη, μου τη δείχνει
και λέει «μέσα δεν έχω πρόβλημα, φορώ ωτοασπίδες».<br />
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">Σκέφτομαι
πολλές φορές τις ωτοασπίδες του Γιάννη. Αν τις φορούσαμε στα μυαλά μας λέω ίσως
σήμερα αλλιώς θα ήμαστε εμείς, αλλιώς αυτοί που μας μιλούν, άλλοι αυτοί που
κυβερνούν… </span></div>
Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-90941558317606815762012-07-16T22:54:00.000-07:002012-07-16T22:56:42.749-07:00Νικηφόρος Ουρανός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-background-themecolor: background1; mso-line-height-alt: 9.65pt; text-align: justify;">
<span style="color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif;">Βγήκε απ’ το <b>μετρό</b> στο σταθμό της Ομόνοιας
και πήρε την Αθηνάς, του ήταν πιο οικεία, ψάρευε γυναίκες παλιότερα για ένα
ξαλάφρωμα. Περπατούσε χωρίς να βιάζεται, μάλλον αφηρημένα, γιατί αρκετές φορές
ζήτησε συγγνώμη από βιαστικούς που έπεσε πάνω τους. Δεν έβλεπε γύρω του. Απλά
προχωρούσε. Με το κεφάλι του λίγο σκυμμένο έβλεπε τα πόδια του να να επαναλαμβάνουν
με τον ίδιο μονότονο ρυθμό μιαν ομοιόμορφη κίνηση, σαν να έβλεπε τις μέρες του
να διαδέχονται η μία την άλλη, πάντα με τον ίδιο ρυθμό πάντα στον ίδιο χρόνο,
πάντα ίδιες. </span><br />
<a name='more'></a><span style="color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif;">Πλησίαζε στο Μοναστηράκι, όταν σήκωσε πρώτη φορά τα μάτια του κι
αντίκρισε την φωτισμένη Ακρόπολη να χάσκει ξεδοντιασμένη. "Σα
σκιάχτρο" σκέφτηκε. Στο μυαλό του ήρθε κείνο το <b>σκιάχτρο</b> που
έστηνε ο πατέρας του στ’ αμπέλι, εξακόσια χιλιόμετρα μακριά από δω, χιλιάδες
ώρες μακριά απ΄ το τώρα. Το σκιάχτρο, ένας σταυρός φτιαγμένος από δυο παλούκια,
σκεπασμένος από μια παρταλιασμένη πουκαμίσα και λίγα άχερα στην κορυφή για
κεφάλι. «Διώχνει τα πουλιά» του απάντησε. «Τούτη εδώ τι διώχνει;» αναρωτήθηκε.
Το φόβο της λήθης; Της ασημαντότητας; Του μάταιου; Δεν ήξερε. Ίσως τίποτα απ’
όλα αυτά που φόρτωναν το μυαλό του. Την ξέχασε μόλις έστριψε στο στενό που του
είχαν πει. Μπήκε σ’ ένα άθλιο μπαρ. Μπόχα και κάπνα και γυναίκες στα πόδια των
θαμώνων. Πλησίασε στο πάγκο και ζήτησε το Σεργκέι. Τον οδήγησαν σ΄ ένα μικρό
γραφείο στο πίσω μέρος. «Χίλια» του είπε με χοντρή προφορά. Τα μέτρησε πήρε το
38αρι και βγήκε. Ανέβηκε ίσια πάνω στο Σύνταγμα, πήρε καπνό, απ’ το μετρό
κατέβηκε στον Άγιο Δημήτριο και το αμάξι του το πάρκαρε λίγα μέτρα απ’ το σπίτι
του, κάπου ψηλά στην Ηλιούπολη.<br />
Νικηφόρος Ουρανός έγραφε στην πόρτα που ξεκλείδωσε. Δεν τον έλεγαν Ουρανό
φυσικά, Νικηφόρο όμως τον έλεγαν. Το κουβαλούσε σα βάρος αυτό το όνομα. Όσο κι
αν έψαχνε δεν εύρισκε ούτε μια νίκη που να δικαιολογεί το όνομά του. Για να το
χλευάσει είχε θυμηθεί τον Ουρανό. Τον είχε εντυπωσιάσει όταν μαθητής διάβασε
πρώτη φορά το όνομα του βυζαντινού στρατηγού ή αυτοκράτορα, δεν θυμόταν πια
ακριβώς και δεν είχε σημασία. Αρκετές φορές σχεδόν χαμογελούσε με τη σκέψη του.
«Αν ήμουν ουρανός θα είχα την <b>Άρκτο</b> μου, τη μικρή και τη
μεγάλη, την Αφροδίτη μου, Αυγερινός το πρωί το βράδυ Αποσπερίτης, και τη Σελάνα
μου, να γεμίζει κάθε μήνα και να με κάνει αστραφτερό και διάφανο σαν αλάβαστρο,
να αδειάζει και να γεμίζω με κείνα τα αναρίθμητα φωτάκια που αρέσει τόσο στα
παιδιά να τα βλέπουν και να μαγεύονται, αλλ΄ όχι να τα δείχνουν, γιατί
γιομίζουν τα δάχτυλά τους μυρμηγκιές.» «Θα είχα την άρκτο μου» σκέφτηκε και
πάλι καθώς ακούμπησε το 38άρι στο γραφείο, «και δεν θα χόρευα για
πενταροδεκάρες ομορφιάς όπως του γύφτου η αρκούδα κείνα τα χρόνια στη πλατεία του
χωριού για λίγα ψίχουλα, δεν θα ήμουν ένα από τούτα τα εκατομμύρια μυρμήγκια,
που απεγνωσμένα παλεύουν για ένα σπυρί, ένα ψίχουλο, μια τρύπα να χωθούν, μία ψυχή
να τη πηδούν και να της λεν πως την αγαπούν και πως τους αγαπάει κι αυτή».
Πάτησε το play στο στέρεο και την ώρα που η φωνή του Μάλαμα τραγουδούσε «στου
δειλινού την άκρη δεν βλέπεις όνειρα, βλέπεις αυτά που γίναν και τα επόμενα,
βλέπεις τον άνθρωπο γυμνό να τα πατάν στα στήθια τα πόδια του τα ίδια» έβαλε
ένα μπέρμπον και βγήκε στο μπαλκόνι.<br />
Στο βάθος φαινόταν το <b>λιμάνι</b>, δεν τ’ αγαπούσε τα λιμάνια, θυμόταν
όλα αυτά τα να βρεις ένα λιμάνι ν’ αράξεις, μια μεγάλη αγκαλιά σα λιμάνι κι
άλλα τέτοια, όχι δεν τ’ αγαπούσε πια. Όμως το λιμάνι έφερε στο μυαλό του μια
βάρκα, όχι μια συγκεκριμένη <b>βάρκα</b>, δεν είχε στο μυαλό του αναμνήσεις από
βάρκες, εκτός ίσως από κείνη του στίχου «τώρα στη βάρκα όπου κι αν μπεις άδεια
θα φτάσει», μια βάρκα που θα τον έπαιρνε και θα ταξίδευε αιώνια ανάμεσα ουρανό
και θάλασσα χωρίς να χρειαστεί να πονέσει. Το τσιγάρο που κάηκε στο χέρι του
τον γύρισε πίσω. «Δε γίνεται, δε γίνεται. Μια βάρκα γυρίζει πάντα στο λιμάνι,
κι αυτός δεν ήθελε λιμάνια. "Θα φύγω" είπε φωναχτά, "θα
φύγω".<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-background-themecolor: background1; mso-line-height-alt: 9.65pt; text-align: justify;">
<span style="color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif;">Κάπνισε ένα τσιγάρο ακόμη, ήπιε το μπερμπον με μιας
και γύρισε στο γραφείο του. Άνοιξε τον υπολογιστή, έγραψε κάτι και όπλισε το
38άρι.<br />
<br />
«Ρε σεις τα μάθατε! Ο Νικηφόρος τίναξε τα μυαλά του, σας τα λεγα ρε μαλάκες ότι
ο τύπος είχε λαλήσει, σας το λεγα, όλο θα φύγω και θα φύγω ήταν, όχι ανοησίες
μου λέγατε, τον πήραν από κάτω τα πενήντα του χρόνια μου λέγατε και μαλακίες.
Και ξέρετε ρε, τον βρήκαν πεσμένο στο γραφείο του με το κεφάλι του, τέλος
πάντων ότι είχε απομείνει απ’ αυτό, πεσμένο δίπλα στο πληκτρολόγιο, κι όταν
καθάρισαν τα μυαλά του απ’ την οθόνη, έγραφε. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-background-themecolor: background1; mso-line-height-alt: 9.65pt; text-align: justify;">
<span style="color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif;">«Εγώ φεύγω, εσείς τώρα ….άντε γαμηθείτε”</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; text-align: left;"><br /></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif;"><o:p></o:p></span><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; text-align: left;">ΥΓ: Δημοσιευμένο στην ΑΠΟΨΗ (Μηνιαία έκδοση για την ποιότητα ζωής στο Δήμο Θέρμης Θεσσαλονίκης) μηνός Ιουλίου 2012. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε σε blog (tyharpastos.blogspot.com)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-background-themecolor: background1; mso-line-height-alt: 9.65pt; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-71992815253599280732012-05-30T22:58:00.001-07:002012-06-07T03:26:09.913-07:00Ζώον πολιτικόν προ των εκλογών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Ζώον σκέτο δεν
υπήρξα. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Κανείς δεν μου το είπε φωναχτά. Τι λένε οι
άνθρωποι μέσα τους βέβαια ούτε ο Θεός το ξέρει. Ζώον πολιτικό, αντίθετα, υπήρξα απ΄ τα μικρά μου, τα εφηβικά δηλαδή.
Αν ήθελα να αισθανθώ σπουδαίος θα έγραφα κάτι σαν αυτά που διάβασα σε
βιογραφικό του Τζήμερου αλλά δεν τα θυμάμαι όπως αυτός. Στα 1974 έντονες
εικόνες και απορίες αρχικά, εφηβικός ενθουσιασμός μετά, «Εθνάρχης είναι ο
Καραμανλής» στις συγκεντρώσεις σε Αθήνα, Λάρισα και Σαλονίκη και έπειτα
φοιτητής. Ένα έτος με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, άρκεσε για να διαγράψω δια παντός από τη ζωή
μου την ιδιότητα του κομματικού ζώου. Δεν κρίνω όσους την κράτησαν, εντάχθηκαν
και μόχθησαν για το κόμμα που τους εξέφραζε. Απλά δεν το έκανα. Έμεινα και μένω προσηλωμένος στην ιδιότητα
«Ζώον πολιτικόν».</div>
<a name='more'></a><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Ως πολιτικό
ζώο παρακολουθούσα και μετείχα, όσο μπορούσα, στο δημόσιο διάλογο, είχα
στραμμένη την προσοχή μου στην κοινωνία και στις ιδέες που συγκρούονταν μέσα
στους κόλπους της, προσπαθούσα να μετέχω στο πολιτιστικό γίγνεσθαι, παρατηρούσα
τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους και όσο μπορούσα υποστήριζα τις
ανάγκες μου με την θεωρητική υποδομή που ήταν απαραίτητη για να συστηματοποιώ,
να κρίνω και να επιλέγω και φυσικά ψήφισα σε όλες ανεξαιρέτως τις εκλογικές
αναμετρήσεις, βουλευτικές, ευρωβουλευτικές και δημοτικές, που έγιναν από το
1981 μέχρι σήμερα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Προσπάθησα
κυρίως να απαλλάξω τη σκέψη μου από απλουστεύσεις που ομογενοποιούν και
εξαλείφουν τεχνητά τις αντιθέσεις, παρακάμπτουν τις ανισότητες, σχηματοποιούν
και καταργούν την πολυπλοκότητα του κόσμου, ανάγοντας τα γεγονότα σε
συνωμοσίες, σιωνισμούς και άνωθεν ραντισμούς, μετατρέποντας την ιστορία από
άθροισμα της δραστηριότητας του συνόλου των ανθρώπων σε συγκεκριμένο χρόνο σε
στημένη ρουλέτα όπου ο γκρουπιέρης, με το μαγνήτη που έχει κρυμμένο σε σκοτεινό
συρτάρι, διαλέγει κάθε φορά το νούμερο που θα σταθεί η μπίλια. Πίστευα και
πιστεύω ότι οι άνθρωποι συνολικά και η δράση τους ήταν είναι και θα παραμείνουν
ο σημαντικότερος, αν όχι ο μόνος, μοχλός της ιστορίας. Μια ματιά στο κόσμο γύρω
μας τα τελευταία δυο χρόνια είναι αρκετά για να πείσουν κάθε δύσπιστο μεν,
εχέφρονα όμως άνθρωπο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Πιστεύω ότι
στη Δημοκρατία, αυτή η δράση των πολιτών, σε πείσμα των καταστροφολόγων και των
πονηρών, δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποκαθίσταται, από οτιδήποτε άλλο. Είτε
κυβέρνηση των αρίστων είναι αυτή, είτε η εσχάτως προβαλλόμενη ως πανάκεια
κυβέρνηση των τεχνοκρατών, είτε, πολύ περισσότερο, κυβέρνηση βίαιης εκτροπής
από τη δημοκρατική νομιμότητα, που παγίως, αλλά περισσότερο σε περιόδους κρίσης,
κυκλοφορεί στα μυαλά φασιστών, πονηρών, αφελών και άλλων ανοήτων.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Αραδιάζω αυτές
τις κοινότοπες σκέψεις, επειδή πιστεύω ότι είναι ο κοινός τόπος όπου
συναντιούνται υποχρεωτικά οι πολίτες μιας δημοκρατίας, είτε δεξιοί θεωρούνται,
είτε κεντρώοι, σοσιαλιστές, αριστεροί ή οικολόγοι ή όπως αλλιώς θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται
ή, για να το πω αλλιώς, επειδή θεωρώ ότι όσοι είναι δημοκρατικοί πολίτες
συναντιούνται σ΄ αυτόν τον κοινό τόπο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Τις αραδιάζω
όμως κι επειδή θλίβομαι να διαπιστώνω καθημερινά πόσο ρηχή είναι η πίστη πολλών, ίσως πάρα πολλών δυστυχώς, στη
δημοκρατία. Άκουσα κι ακούω για την ακυβερνησία και για το πόσο
αυτοκαταστροφική υπήρξε ή μέλλεται να είναι στις ερχόμενες εκλογές η ψήφος των
πολιτών. Όμως ο λαός δεν συσκέπτεται πριν ψηφίσει, δεν πράττει ως ένα ον. Οι
πολίτες, που με την διαδικασία της αφαίρεσης, συγκροτούν αυτό το περίφημο πλάσμα
Λαός, σχηματίζουν την άποψη τους μέσα σ ένα κόσμο συγκρούσεων και αντιθέσεων
ιδεών και συμφερόντων, που οι συνθήκες μπορεί να τις κάνουν εντονότερες, όπως
στην περίοδο της σημερινής συστημικής ευρωπαϊκής και παγκόσμιας κρίσης, και να
παράγονται αποτελέσματα, που θέτουν πρωτόγνωρα ερωτήματα, και καταστάσεις
περισσότερο ή λιγότερο επιθυμητές από την άποψη των επιπτώσεων τους στις
υπάρχουσες συνθήκες, αλλά που σε κάθε περίπτωση η επικινδυνότητά τους μένει να
κριθεί από την τελική τους έκβαση.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Πρωτόγνωρα ερωτήματα έθεσαν τα αποτελέσματα
των τελευταίων εκλογών. Πολλά κόμματα, πολλές απόψεις. Κυβέρνηση δεν έγινε. Και
βρέθηκε ο φταίχτης. Αλέξης Τσίπρας. Δεν τον συμπαθώ, δεν το ψήφισα και δεν
σκέφτομαι να τον ψηφίσω, αλλά δε μπορώ να μην διατυπώσω την πεποίθηση μου ότι ο
τρόπος που αντιμετωπίζεται ο Τσίπρας προσωπικά, αποτελεί εκδήλωση παθογένειας μιας
κοινωνίας που οι πολίτες της αδυνατούν να συμβιβαστούν με τις θεμελιώδεις αρχές
του πολιτεύματος με το οποίο πορεύονται, πολίτες που επαινούν το παιχνίδι μόνο
όταν το αποτέλεσμα είναι αυτό που τους βολεύει, πολίτες τέλος που αρνούνται να
αναλαμβάνουν ευθύνες, καθώς πάντα υπάρχει κάποιος, εδώ ή αλλού, που φταίει για
το κακό που μας βρίσκει. Στις μέρες μας φταίει ήδη ο Τσίπρας για όσα έγιναν στα
30 χρόνια που κυβερνούσαν οι κατήγοροι του και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα
φταίει και για ότι κακό τυχόν θα συμβεί στο μέλλον. Ναι, να μη ξεχάσω ότι
φταίνε κι οι κλέφτες που συγκροτούσαν κάθε φορά τη βουλή! Άλλη χαρακτηριστική
εκδήλωση της αδυναμίας για την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης που αναλογεί στον
καθένα. Αν φταίνε οι κλέφτες τότε κανείς άλλος δε φταίει. Φεύγουν οι κλέφτες ή
μπαίνουν στη φυλακή, λύνονται τα προβλήματα! Ο Τσίπρας και οι κλέφτες είναι οι
αιτίες των δεινών λοιπόν. Ανάλογα φυσικά της στιγμής και του ακροατηρίου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Τα πρωτόγνωρα
ερωτήματα θα μας απασχολήσουν και στις ερχόμενες εκλογές. Εύχομαι ο καθένας μας
να θυμάται ότι η επιλογή του δεν σφραγίζεται με την εξ αποκαλύψεως αλήθεια και
ότι ενδεχομένως υποστηρίζεται από τόσα επιχειρήματα όσα κι αυτού που επέλεξε το
αντίθετο. Ο φανατισμός, η δημιουργία δαιμόνων και το μίσος δεν έχουν θέση σ
αυτό το πολύπλοκο πράγμα που είναι ο άνθρωπος και ο κόσμος που συγκροτεί. Δεν
ξέρω περισσότερα από κανέναν σας και δεν αισθάνομαι ότι κατέχω μια γνώση που
πρέπει να την γνωρίσετε. Ξέρω μόνο ότι θα ψηφίσω με την πεποίθηση ότι τα
πρωτόγνωρα ερωτήματα αποτελούν το ρίσκο και τη γοητεία μιας ανοιχτής κοινωνίας
όπως αυτή που πιστεύουμε ότι έχουμε ή που επιθυμούμε να δημιουργήσουμε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Βασιλικά, 26
Μαϊου 2012</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="background-color: #333333; color: #cccccc; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px; text-indent: 0px;">ΥΓ: Δημοσιεύθηκε στην "</span><a href="http://www.apopsinews.gr/" style="background-color: #333333; color: #cc6600; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px; text-decoration: none; text-indent: 0px;">ΑΠΟΨΗ</a><span style="background-color: #333333; color: #cccccc; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px; text-indent: 0px;"> Μηνιαία έκδοση για την ποιότητα ζωής στη Θέρμη Θεσσαλονίκη</span><span style="background-color: #333333; color: #cccccc; font-family: 'Bookman Old Style', serif; text-indent: 0px;">s"</span><span style="background-color: #333333; color: #cccccc; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;"> (Μάιος 2012)</span>
</div>
</div>Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-35794082723935611002012-04-16T00:59:00.001-07:002012-04-16T00:59:50.841-07:00«Του γιουμίδ»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τότε γνωριζόμασταν προσωπικά.
Μεγάλωναν στην ίδια αυλή με μένα. Και τώρα γνωριζόμαστε προσωπικά. Μεγαλώνουν
λίγο πιο κάτω απ΄το σπίτι μου και πολλές φορές συναντιόμαστε. Και τότε και τώρα
η κατάληξη είναι ίδια. Αυτά τα σφάζουν κι εγώ τα τρώω. Φταίει η κακή τους
μοίρα. Αυτά είναι αρνιά, εγώ βάρβαρος, συγγνώμη άνθρωπος ήθελα να γράψω. Καλά,
δεν θα αρχίσω τώρα τις κλάψες και τις ενοχές για τα καημένα τα αρνάκια κι άλλα
φαιδρά. Ο καθείς και η μοίρα του. Τ’ αρνί τρώει το χόρτο, εγώ τ’ αρνί, εμένα η
Τρόϊκα κι όλους μαζί το μαύρο σκοτάδι. Βέβαια, τα έρμα τα αρνιά ένα παράπονο
απ΄ το δημιουργό τους θα το έχουν, επειδή κάθε χρόνο σφάζονται ομαδικά με την
ευκαιρία της Ανάστασης! Ε, ένα δίκιο το έχουν. Ανασταίνουμε εγώ, σφάζω εσένα
απ΄ τη χαρά μου! Μπορούμε να το
καταλάβουμε το δίκιο τους. Είναι κάτι σαν την ανακεφαλαίωση των Τραπεζών.
Ανασταίνονται αυτές με τα 30, 40 ή όσα χρειαστούν δις, σφάζονται δικαιώματα και
μισθοί όσων περιμένουν το Πάσχα να φάνε αρνί και δε μπορούν ούτε στη μετά
θάνατο δικαίωση να προσδοκούν, γιατί με τα καντήλια που κατεβάζουν καθημερινά
κι η κόλαση στο πάτο της θα τους στείλει.</div>
<a name='more'></a> <br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όμως,
οι μεγάλες μέρες των Ελλήνων είναι τώρα και δεν είναι το θέμα μου τα δις Ευρώ
αλλά το «βουλουτό». Το λέμε κι έτσι «του γιουμίδ», το πασχαλινό φαγητό, στα
Βασιλικά. Έχουμε την ξεροκεφαλιά να μην αποδεχόμαστε ότι ο περίφημος οβελίας
των τηλεοράσεων είναι πατροπαράδοτο έθιμο όλων των Ελλήνων. Γιατί δεν είναι. Δεν έχω κάνει καμιά
μελέτη για το θέμα, αλλά θα ορκιζόμουν ότι στη Μακεδονία οι σούβλες, αν δεν
ήταν άγνωστες εντελώς, σίγουρα πάντως δεν είχαν μεγαλύτερο ποσοστό απ’ όσο ο Καρατζαφέρης σήμερα ή έστω ο Καμμένος.
Τώρα γιατί «γιουμίδ»; Υποθέτω γιατί είναι γεμιστό και «βουλουτό» επειδή για να ψηθεί βουλώνεται, σφραγίζεται δηλαδή, ο
φούρνος που ψήνεται. Κι επειδή βλέπω νοικοκυρές και νέους να απορούν,
διευκρινίζω ότι ο φούρνος δεν είναι της
γνωστής ΖΗΜΕΝΣ, αλλά ο παραδοσιακός, που είχαν στις αυλές τους τα σπίτια κι
έψηναν ψωμιά και φαγητά. Οι σημερινοί του ηλεκτρισμού σφραγίζουν αυτόματα,
οπότε δεν θα χρειαστείτε λάσπη για να πετύχει το φαγητό.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibnMuKkE6kc-lT4xZjRMGa1uKQkzmfT669eztJEngK8Ks8qAvTDXX8eB_2b7N3N9FiaKAqdldcGH4ntFTpyxisRdqlK_3XV0lJ6C05FbDVaafDR0FA5JqGctS25DrOcPXHun6skRYn_mY/s1600/12.+%CE%9A%CE%B9+%CE%B1%CE%BD+%CE%B4%CE%B5+%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%8D%CF%87%CE%B5%CE%B9;;;.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibnMuKkE6kc-lT4xZjRMGa1uKQkzmfT669eztJEngK8Ks8qAvTDXX8eB_2b7N3N9FiaKAqdldcGH4ntFTpyxisRdqlK_3XV0lJ6C05FbDVaafDR0FA5JqGctS25DrOcPXHun6skRYn_mY/s200/12.+%CE%9A%CE%B9+%CE%B1%CE%BD+%CE%B4%CE%B5+%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%8D%CF%87%CE%B5%CE%B9;;;.jpg" width="200" /></a><span style="text-align: justify;">Η διαδικασία του «βουλουτού», αν
δεν υπολογίσω τη φροντίδα για τα πουρνάρια και τις κληματσίδες, που έπρεπε να
έχει γίνει αρκετές μέρες πριν καθώς και το γάνωμα του ταβά, για το οποίο
φρόντιζε ο γανωματής τσιγγάνος, όπως συμβαίνει και σήμερα αντί 50! Ευρώ, για
όσους διατηρούν μπρούτζινος ταβάδες, άρχιζε το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου. Έτσι
αρχίζει και τώρα. Το σώμα του αρνιού καθαρίζεται σχολαστικά. Διατηρείται
ολόκληρο, πλην της κεφαλής, που θα γίνει σούπα για μετά την Ανάσταση. Η τύχη
των ποδιών εξαρτάται από τα στόματα που θα τα καταβροχθίσουν. Αν είναι πολλά,
τότε τα μπούτια ακολουθούν το σώμα. Αν όχι, μένουν για την Κυριακή του Θωμά ή,
τότε, έμεναν για του Αγίου Πνεύματος. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: justify;">Η
μάνα μου, τώρα έχω και τη γυναίκα μου που αν και «πρόσφυγας ξενιτεμένος» τα
καταφέρνει εξίσου καλά, ήταν και είναι στις δόξες της. Αφήνεται χωρίς ενοχές στο
άγχος της, αφού τώρα έχει κάθε δίκιο να είναι αγχωμένη. Πρέπει να υπολογίσει
σωστά το υλικά της γέμισης που θα κάνει το φαγητό να είναι «Του γιουμίδ» με
γράμματα κεφαλαία. Μύθος, κι όχι άδικα, για τους Βασιλικιώτες, που, αντίθετα με
τα λουκάνικα και το ψωμί τους, διατηρεί την ίδια αίγλη του και σήμερα. Μόλις
τελειώνει με τον καθαρισμό του αρνιού, το αλατίζει μέσα έξω και το πιπερώνει με
κόκκινο γλυκό πιπέρι. Μιλάμε για πολύ πιπέρι όμως! Το αρνί γίνεται σχεδόν
κόκκινο σαν τα λάβαρα του ΚΚΕ. Στη φωτιά τσιγαρίζονται τα φρέσκα κρεμμυδάκια με
τη συκωταριά του αρνιού κομμένη σε μικρά κομμάτια. Τότε χρησιμοποιούνταν λίγδα.
Τώρα, στα χρόνια της δικτατορίας των γιατρών και των διαιτολόγων, λάδι. Το
αλάτι, το πιπέρι, κόκκινο βασικά αλλά και λίγο μαύρο για τη μυρωδιά του, η
κανέλλα ο δυόσμος, και τα γαρύφαλλα προστίθενται, με το μάτι πάντα. Και φυσικά
το ρύζι. Ενάμιση κιλό για το σώμα ενός δωδεκάκιλου αρνιού είναι καλή αναλογία.
Το αρνί γεμίζεται, ράβεται η κοιλιά του κι είναι έτοιμο για το φούρνο. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj14wJGbAq7CcGe0qCUSuubbRmEyYijkpE2K4RdhDtBABg9OVFJVUWGpPW7ho9_anxUacIIg1wLkTnopBm3w1lRsQWNkoo43P_Kyidm3eN7YT7wM4SFyJa2Lbf03vEbWOe8yxTeUX2A0ZI/s1600/PICT0162.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj14wJGbAq7CcGe0qCUSuubbRmEyYijkpE2K4RdhDtBABg9OVFJVUWGpPW7ho9_anxUacIIg1wLkTnopBm3w1lRsQWNkoo43P_Kyidm3eN7YT7wM4SFyJa2Lbf03vEbWOe8yxTeUX2A0ZI/s200/PICT0162.JPG" width="200" /></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: justify;">Το
φούρνο τον αναλαμβάνουν οι άντρες. Ξημερώματα, όχι αργότερα απ΄ τις 07.00,
αρχίζει το κάψιμο του φούρνου. Θέλει εμπειρία που και οι σημερινοί πάντως την
διαθέτουν, γιατί αυτή η παράδοση δεν διακόπηκε ποτέ. Θα είναι 08.30 όταν
μπαίνουν στο φούρνο τα ταψιά. Περισσότερα από ένα φυσικά. Στον ίδιο φούρνο,
φουρνίζουν περισσότεροι, φίλοι και γείτονες. Είναι σκεπασμένα με κεραμίδες,
τώρα και με αλουμινόχαρτα. Στο ταψί έχει προστεθεί νερό.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: justify;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPhAXVooyrNRQqNQqHs8FMdirO-bsUYwiXul7f2yPxkXYGSPddyQMKAI7iaf4D9V6E9xp8t7vXtTwYYUVEtEBy0_F1JR2pCuphGGMOE_5lwhhA2HT6aAmLkiTBTIondXr3bCl2VNfA3Nw/s1600/12b.%CE%A4%CE%BF+%CF%83%CF%86%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPhAXVooyrNRQqNQqHs8FMdirO-bsUYwiXul7f2yPxkXYGSPddyQMKAI7iaf4D9V6E9xp8t7vXtTwYYUVEtEBy0_F1JR2pCuphGGMOE_5lwhhA2HT6aAmLkiTBTIondXr3bCl2VNfA3Nw/s200/12b.%CE%A4%CE%BF+%CF%83%CF%86%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1.JPG" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: justify;"> Ο φούρνος βουλώνει.
Σφραγίζεται με λάσπη το καπάκι του, αν έχει, η κτίζεται με λάσπη και τούβλα το
άνοιγμα του φούρνου. Η θερμοκρασία είναι πολύ μεγάλη κι αν μπαίνει αέρας θα
γίνουν όλα κάρβουνο μέσα και αντί για αρνιά θα φάνε αυγά. Σε δυο ώρες ο φούρνος
ανοίγει. Το αρνί αλλάζει πλευρό, προστίθεται
στο ταψί το υπόλοιπό της γέμισης και νερό, ίσαμε ένα δάχτυλο πάνω από το
ύψος της γέμισης. Λίγη μαργαρίνη αντί της παλιάς λίγδας συνηθίζεται. Σκεπάζεται
με τη «σκιμπιά»,
τη σκέπη, και σφραγίζεται ξανά. </span>Δυο ώρες
αργότερα ο φούρνος ανοίγει οριστικά. Η μυρωδιά που ξεχύνεται είναι ήδη το μισό
της απόλαυσης. </div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkt5kRNJxpmzcwyuT_kDW_63-I1xp1ZxnbZvk2tdTlz8H5natI-ZRMRHzTpxm7ECEb8V5oQcejx0QbCmTUlNLioUY6S4lIPSno1BxiQDJbqT40u3a1LyQRcu8AHP9yc3u9MipzvIDxjqs/s1600/34.%CE%98%CE%B5%CF%8A%CE%BA%CF%8C!.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm9t8JiYrcaWo54w2EXi8zckVtAiN4-Mth9vLi2z6DykdA2CfFVsAFjButhW3DBlQc9BoOJUStMHb4lPV6nQ2anOrSiYWwlGvyCiPBYUQAS33411s2t9UXxtsUKkm6x3tOt5TPSdqt988/s1600/40.%CE%95%CE%BC%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%82+%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9+%CE%BC%CE%BF%CF%85!.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm9t8JiYrcaWo54w2EXi8zckVtAiN4-Mth9vLi2z6DykdA2CfFVsAFjButhW3DBlQc9BoOJUStMHb4lPV6nQ2anOrSiYWwlGvyCiPBYUQAS33411s2t9UXxtsUKkm6x3tOt5TPSdqt988/s200/40.%CE%95%CE%BC%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%82+%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9+%CE%BC%CE%BF%CF%85!.JPG" width="200" /></a><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkt5kRNJxpmzcwyuT_kDW_63-I1xp1ZxnbZvk2tdTlz8H5natI-ZRMRHzTpxm7ECEb8V5oQcejx0QbCmTUlNLioUY6S4lIPSno1BxiQDJbqT40u3a1LyQRcu8AHP9yc3u9MipzvIDxjqs/s200/34.%CE%98%CE%B5%CF%8A%CE%BA%CF%8C!.JPG" width="200" />Ο ταβάς τοποθετείται στη μέση του τραπεζιού. Ο καθένας
σερβίρεται από κει. Τρώει όσο μπορεί κι ό,τι προλάβει. Είναι θεϊκό. Μόνο όποιος
το φάει θα καταλάβει τι λέω. Προσοχή, είναι βαρύ. Ασήκωτο. Τα αδύναμα στομάχια
να θυμηθούν το μέτρον άριστον. Το ποτό δε βοηθάει ιδιαίτερα. Ειδικά η μπύρα.
Απολαμβάνεις μεν αλλά πληρώνεις βαρύτερο τίμημα. Οι σαλάτες που το συνοδεύουν
είναι υπέροχες, αλλά τις πετάμε σχεδόν απείραχτες! Το τυρί και το στραγγιστό
γιαούρτι έχουν καλύτερη τύχη. Τότε, αρκετοί το συνόδευαν με φρέσκο σκορδάκι,
ίσως και τώρα κάποιοι. Γλυκό δεν χρειάζεται, αλλά αν είστε εντελώς αναίσθητοι,
όπως εγώ, φάτε κι απ΄ αυτό. Κατά προτίμηση κάτι λάιτ!!! Τα ζαντάκ δεν έβλαψαν
κανέναν μετά το πασχαλινό φαγητό. Να έχετε στο συρτάρι σας, αυτά ή τα γενόσημα
τους.</div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σχεδόν 1000 λέξεις λέει ο
μετρητής και πρέπει να σταματήσω, αν κι είχα να πω πολλά ακόμη! Θυμηθείτε όμως γίνεται
και μερίδες και ψήνεται στον ηλεκτρικό φούρνο. Η γυναίκα μου χρησιμοποιεί κι
εκεί την κεραμίδα για να το σκεπάσει. Τολμήστε, στους εκτός Βασιλικών
αναφέρομαι, και θα με θυμηθείτε! Κι επειδή λόγω των ημερών με πιάσανε οι
καλοσύνες, για όσες ή όσους θέλετε πληροφορίες για την συνταγή στο <a href="mailto:cpapantoniou@yahoo.com"><span lang="EN-US">cpapantoniou</span>@<span lang="EN-US">yahoo</span>.<span lang="EN-US">com</span></a> θα σας τις δώσουμε
δωρεάν ή έστω αντί προσκλήσεως για να καταναλώσουμε μαζί το δημιούργημά σας!</div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="text-align: justify;">
Χριστός Ανέστη</div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="text-align: justify;">
Χρόνια πολλά και του
χρόνου όλοι γεροί.</div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="text-align: justify;">
Υ.Γ. Στην apopsinews.gr μηνός Απριλίου (εφημερίδα στο Δήμο Θέρμης Θεσσαλονίκη) που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες.</div>
</div>Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-89851748169964136012012-03-23T01:07:00.001-07:002012-03-23T09:02:58.458-07:00Γιαουρτάκια στην παρέλαση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVeJ3fL7M-uk4QACNoEwDjOEnX8kkHXwzXagk9z__8tWc3LraWXvvQY7KoA_55R7kY5kB8NXCmKhs1lmrduFuH9Gk18gBVtLw1pL8LLIK7ebjK2O92fgNBT4OcwDGOlRB1ynshftzrTSA/s1600/%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%B9%CE%B1.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVeJ3fL7M-uk4QACNoEwDjOEnX8kkHXwzXagk9z__8tWc3LraWXvvQY7KoA_55R7kY5kB8NXCmKhs1lmrduFuH9Gk18gBVtLw1pL8LLIK7ebjK2O92fgNBT4OcwDGOlRB1ynshftzrTSA/s320/%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%B9%CE%B1.gif" width="310" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;">Κουρεμένοι
λοιπόν, σαν υπάκουοι μαθητές στις εντολές των καθηγητών και της Γυμνασιάρχη,
της Άντζελας, όχι, δυστυχώς, της Δημητρίου, που τώρα κάνει πάλι σουξέ με τους
κουρεμένους που δε γιορτάζουνε ποτέ, αλλά της άλλης, της καλύτερης των
γερμανικών ποιμενικών που φυλάγουν τα πρόβατα στις στρούγκες της Ευρώπης, μη
τυχόν και ξεμυτίσουν αυτά σε τίποτα αφύλαχτα λαγκάδια ν΄ ανασάνουν και φάει τα
αφεντικά των ποιμενικών λύκος μαύρος. Κουρεμένοι, όπως ταιριάζει στις μέρες της
παρέλασης που πλησιάζει και πρέπει να είμαστε με περιποιημένα κεφάλια και ρούχα
ομοιόμορφα. Χωρίς τάξη και πειθαρχία θυμώνουν τα ποιμενικά και δείχνουν τα
δόντια τους κι εμείς, αρκετές γενιές τώρα, χέστες πατενταρισμένοι, εξαντλούμε
το ηρωισμό και τον τσαμπουκά μας σε μούντζες στους «επίσημους»</span><span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: Calibri, sans-serif;"><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">των παρελάσεων και στη συνέχεια σε ώρες
συζητήσεων, αν η πράξη του ενός μαθητή την πρώτη φορά και των περισσότερων
μιμητών του στην συνέχεια, ήταν αγένεια, ψευτοτσαμπουκάς, νεανική ανοησία ή η
έναρξη της επανάστασης των νέων κατά των εγχώριων </span><span style="font-size: 15px; line-height: 17px;">τσοπανόσκυλων</span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> και των
γερμανικών ποιμενικών. Και σα να μην έφτανε το κολοσσιαίο αυτό ερώτημα, που
βασανίζει από καθηγητές πανεπιστημίου ίσαμε τη Μενεγάκη, ήρθε και το γιαούρτωμα
</span></span><span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;">του φιλεύσπλαχνου τραγουδιστή, ο οποίος,
αφού πρώτα μας είπε ότι καλά μας κάνουν και μας πηδάνε, στη συνέχεια</span></div>
<span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;"></span><br />
<a name='more'></a><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">αποφάσισε
να μας τραγουδήσει για να παρηγορηθούμε για το τσούξιμο απ΄ το πήδημα, κι έδεσε
ο πελτές. Στρατιές δημοσιογράφων, κοινωνιολόγων, πολιτικών επιστημόνων, μαζικών
και μη ψυχολόγων και διαφόρων άλλων -λόγων, διασταυρώνουν τα ξίφη τους σε
τηλεοράσεις, εφημερίδες, ραδιόφωνα και ίντερνετ, προσπαθώντας, άλλοι μεν να μας
πείσουν ότι το μόνο που μένει είναι η στιγμή που θα εμφανισθεί και ο Έλληνας
Αδόλφος κι εμείς, σαν άλλοτε οι γερμανικοί ποιμενικοί που μας φυλάγουν τώρα μη
λακίσουμε και χάσουν τα’ αυγά και τα καλάθια τους, θα τον ακολουθήσουμε στην
ελληνική εκδοχή του 3<sup>ου</sup> Ράιχ, άλλοι δε ότι αυτά δεν είναι τίποτα
άλλο παρά οι πρώτες μικροεκρήξεις της λάβας του κοχλάζοντος ηφαιστείου της
οργής και της αγανάκτησης του λαού που σύντομα θα εκραγεί και θα σκεπάσει τα
πάντα σαν ο Βεζούβιος την αρχαία εκείνη Πομπη</span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">ί</span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">α.</span></span></div>
<span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;">
</span><br />
<div style="text-align: left;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Μέσα σ’ όλα
αυτά, κουρεμένος βαθειά, ίσαμε τον εγκεφαλικό
φλοιό, καθώς η μέρα της παρέλασης για την εθνική μας παλιγγενεσία πλησιάζει, καταριέμαι μαζί με
πολλούς άλλους την ώρα και τη στιγμή, που θαμπωμένοι από το κάλος και την
κορμοστασιά των γερμανικών ποιμενικών και των λουσάτων τους μαντριών, αφήσαμε
να ερημώσουν οι στρούγκες στις πλαγιές κι οι ταπεινοί μας στάβλοι και τώρα που
το γιαούρτωμα έγινε σπορ, δεν έχουμε γάλα για να πήξουμε και να στηθούμε στην
παρέλαση, σαν τους παλιούς σαλεπιτζήδες ή τους άλλους που πουλούσαν το μαλλί
της γριάς –αλήθεια τι είδους διαστροφή πρέπει να σε βαράει ώστε να σου αρέσει
κάτι που λέγεται μαλλί της γριάς!- ή σαν το σύγχρονο ομορφάντρα της διαφήμισης που
του βάζει και λίγη σος για να γλιστράει – άλλη μια έκφραση του μεγαλείου της
φυλής που πάντα κάνει το κακό «σα να μην ήθελε, αλλά πρέπει»- να πουλάμε τα
κεσεδάκια στους οργισμένους. Να έχουμε με χαμηλά λιπαρά για τις κυρίες, καθώς
βέβαια ταιριάζει στο ήθος και της φυσική μας ευγένεια και τ’ άλλα
με τη χοντρή τσίπα –Θεέ μου πως τη σιχαινόμουν και στο γάλα απ΄ τις καλές μας
αγελάδες και στο γιαούρτι που τότε μπορούσαμε να κάνουμε στα σπίτια μας, ενώ
σήμερα το μόνο που είμαστε ικανοί να πετύχουμε είναι να αναμασούμε εξυπνάδες με
το ρυθμό που οι αγελάδες μηρυκάζουν την τροφή τους τις νύχτες- για τους άντρες,
που και περισσότεροι είναι και χειρότεροι αναλογικά και εντελώς ξετσίπωτοι! Θα
τα καταφέρναμε όλα! Θα τα οικονομούσαμε πουλώντας γιαουρτάκια. Θα καταφέραμε
τρομερό πλήγμα στα μεγάλα τραστ του γάλακτος και στους μεσάζοντες, αφού θα
πουλούσαμε οι ίδιοι απευθείας το προϊόν, όπως οι πατατοπαραγωγοί και σιγά σιγά
όλοι οι παραγωγοί, οι οποίοι, στο χωριό μου, που φυσικά δεν είναι χωριό πια (τι
σκατά, τόσα χρόνια εκσυγχρονισμός στα χαμένα θα πηγαινε;) αλλά δημοτικό
διαμέρισμα του σπουδαίου και μεγάλου δήμου Θέρμης, πουλούσαν τις πατάτες χωρίς
να δίνουν αποδείξεις, αλλά ήταν για καλό σκοπό και κάναμε όλοι ότι δεν το
καταλάβαμε. Θα καλύπταμε τις ανάγκες του αγώνα σε πολεμοφόδια, εκεί και τότε,
όπως θα έλεγαν σ άλλους καιρούς οι πολιτικοί ταγοί και οι κλώνοι του αλήστου
μνήμης ΠΑΣΟΚ. Θα δίναμε ένα μάθημα στους «επισήμους», πολιτικούς, δημάρχους και
λοιπούς. Κυρίως όμως θα τιμούσαμε κατά τον δέοντα τρόπο και τους προγόνους μας,
τους άξιους κάθε τιμής, αν όχι για την αποκοτιά τους να ξεσηκωθούν ενάντια
στους κάθε λογής ποιμενικούς, γιατί ήθελαν λέει να διαφεντεύουν τη δική τους
στρούγκα κατά τον τρόπο που θα όριζαν μονάχοι τους, σίγουρα πάντως για την
ικανότητά τους, ακόμη και στις πιο κρίσιμες στιγμές να είναι και χώρια και
μαζί, να πολεμούν να διώξουν τους εχθρούς και να σκοτώνονται και μεταξύ τους
σαν να είχε κιόλας η μάχη κερδηθεί, να θέλουν να διαφεντεύουν το δικό τους το
μαντρί και την ίδια ώρα να είναι τα κόμματα τους, το αγγλικό, το γαλλικό και το
ρούσικο. Ε, λοιπόν, αυτό το έργο το έχουμε παίξει από τότε αρκετές φορές.
Τόσες, που αν αντί για νομικός είχα διαλέξει αν σπουδάσω ιστορία, θα ΄λεγα πώς
τούτο είναι το κανονικό για τους ανθρώπους. Ούτε για φόβο είναι, ούτε για
κατάρες ούτε για όλα εκείνα τα γραφικά για αυτό το <span lang="EN-US">DNA</span><span lang="EN-US"> </span>μας που τάχα
ευθύνεται κι άλλα παρόμοια ακόμη πιο σαχλά κι απ΄ της Αγγέλας τις ατάκες και
βρείτε εσείς αν εννοώ την Μέρκελ ή τη Δημητρίου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Δεν θα έριχνα
ποτέ γιαούρτι σε κανέναν, ούτε μα αρέσει ούτε το επαινώ. Όμως «τι είναι σωστό
τι μη σωστό και τι τα αναμεσό τους» δεν είναι άλλος τρόπος να βρεθεί παρά μέσα
απ΄ τη σύγκρουση σωμάτων κι ιδεών. Και μην ακούσω πάλι τα γνωστά πως τάχα αυτά
δεν γίνονται αλλού γιατί γιαούρτια κι αυγά κι άλλα εδώδιμα πολλά πέφτουν παντού
χωρίς διάκριση καμιά. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUajPMEmjC5SSPrtSaocPCPSsvIuJ5p-JNt2CmN_sLP8OegVLdSiUXxHxidkLzWNEbH7UZFk7QQRppxmbppRIR7sJ4EB2MBeuPvOVo8f9Dvh03Y8CMpvJEKg1kMw_1f2-3dFVPyeeMqS4/s1600/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUajPMEmjC5SSPrtSaocPCPSsvIuJ5p-JNt2CmN_sLP8OegVLdSiUXxHxidkLzWNEbH7UZFk7QQRppxmbppRIR7sJ4EB2MBeuPvOVo8f9Dvh03Y8CMpvJEKg1kMw_1f2-3dFVPyeeMqS4/s320/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Λοιπόν για την
παρέλαση ήθελα να πω, τότε που ήμουν μαθητής και προσευχόμουν να βρέχει για να
αποφύγω την ενοχλητική έκθεση στα μάτια των ανθρώπων που μαζεύονταν για να μας
καμαρώσουν. Προσευχόμουν ακατάπαυστα να βρέχει για να γλιτώσω και την επίδειξη
των δημοτικών χορών. Χόρευα πιο άτσαλα κι από ξυλοπόδαρος και θαρρώ πως ένιωθα
χειρότερα κι από γιαουρτωμένο υπουργό. Δεν τα είπα τελικά γιατί ο εκδότης ήταν
κάθετος! «Όχι» μου είπε «δεν μπορώ να σου δώσω όλες τις σελίδες της εφημερίδας»
Κι όταν τον κοίταξα όλος απορία, «τι δεν καταλλλαβαίνεις, τι δεν
καταλλλαβαίνεις» μου είπε. Έτσι θα πω μόνο πως και φέτος θα προσεύχομαι να
βρέξει! Βλέπετε δεν έχω γιαουρτάκια για πούλημα, δεν θέλω κανείς να αισθάνεται,
όπως εγώ όταν χόρευα στην πλατεία και
δεν αντέχω άλλο τις αναλύσεις του γιαουρτιού. Αν πάτε στη παρέλαση πάρτε μαζί
σας και κουταλάκι κι αν βρέξει γιαούρτια τελικά σκεφτείτε ότι δεν ήρθε η
συντέλεια του κόσμου αλλά ίσως το τέλος των παρελάσεων.<br />
<br />
<span style="text-indent: 0px;">ΥΓ: Δημοσιευμένο στην "</span><a href="http://www.apopsinews.gr/" style="text-indent: 0px;">ΑΠΟΨΗ</a><span style="text-indent: 0px;"> Μηνιαία έκδοση για την ποιότητα ζωής στη Θέρμη Θεσσαλονίκη</span><span style="color: #cccccc; font-family: 'Bookman Old Style', serif; font-size: medium; text-indent: 0px;">s"</span> (Μάρτιος 2012)<br />
<br /></div>
</div>Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-80445273703792569282012-03-09T03:19:00.000-08:002012-03-09T03:19:04.944-08:00Του έρωτα και του θανάτου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Μεσημέριασε. Ώρες τώρα βλέπω κι ακούω το Βενιζέλο να μιλάει για το PSI του, για το Αγγλικό δίκαιο κι άλλα τέτοια βαθιά ποιητικά. Σίγουρα δεν είναι ο έρωτας κι αν πω πως είναι ο θάνατος ίσως τον αδικήσω. Τον αγνοώ λοιπόν κι αυτόν και τα ποιητικά του, τα PSI του, τα αγγλικά του δίκαια κι όλα μ όσα νεκρολογεί, με τον ξεχωριστό του τρόπο, το παρόν και το μέλλον του τόπου και αφήνομαι στην τραχιά φωνή του Θανάση, όχι για να ευθυμήσω αλλά για να θυμηθώ τα πρωταρχικά, τον Έρωτα και το Θάνατο. Η τραχιά φωνή του οδηγεί στην ομορφιά, με την ίδια ευκολία που η ροζιασμένη και σκληρή παλάμη του πατέρα χαρίζει στο παιδί την ασφάλεια που λαχταράει. Ακούστε...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/q5A6m185dz0?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-45788903775036333482012-02-23T08:54:00.000-08:002012-02-23T09:15:34.695-08:00Τάκα τάκα τάκα τάκα τα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Όχι, δεν είναι
καλπασμός αλόγου, ούτε ήχος σάλπιγγας που σαλπίζει γιούργια στης Άντζελας της
Μέρκελ τα γαϊδούρια, όπως πολλοί, ζαλισμένοι απ΄ τα ρακιά των ημερών,
ονειρεύονται, δεν είναι το Αέρα-Αέρα ημών των απογόνων σπουδαίων πατεράδων και
προγόνων γενικώς, καθώς, εν ενί στόματι και μία καρδία, εφορμούμε για να
πετάξουμε στον καιάδα της ιστορίας τους τοκογλύφους τραπεζίτες, τους
αγκυλωμένους ιδεοληπτικούς της ελευθερίας, μα όχι των ανθρώπων αλλά των αγορών,
τους καγκελάριους κι επιτρόπους, τους
τροϊκανούς, την σάρα τη μάρα και το κακό συναπάντημα των ημεδαπών
πολιτικών αλλά μαζί και τη μακαριότητα και την αστοχασιά μας, την αβελτηρία, τη
μικροπονηριά και τον ωχαδερφισμό μας, όχι αυτό το <b>τάκα τάκα τάκα τάκα τα </b>δεν είναι σάλπισμα επανάστασης κι ανατροπών,
αλλά ήχος κορνέτας, που κρατάει κάποιος τσιγγάνος και, μαζί με τους υπόλοιπους
της μπάντας, εκεί γύρω στα 1970, παίζουν το τραγούδι του Τέρη Χρυσού, σαν
ιντερμέτζο, που κόβει στα δυο τα παπάκια που πάν στη ποταμιά κι «όλις τις βέργις
που εινι δω» και είναι η ώρα του μοντέρνου προγράμματος, του σέικ κι όλοι
κουνιούνται στην πλατεία στο ρυθμό του.</div>
<a name='more'></a><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Το θυμήθηκα
όταν διάβασα για το πάρτι των “σιξτις” στα Βασιλικά και το βράδυ είδα τους τρεις
φίλους στο μπαρ. Ας πούμε ότι τους λένε Σταύρο, Μανώλη και Γρηγόρη. Φορούσαν
καβουράκια στο κεφάλι τους. Ίσως αυτά να γύρισαν το μυαλό μου σαράντα και
περισσότερα χρόνια πίσω. Τότε, γύρω στα 1970. Είχε δικτατορία στη χώρα, κι είχαν
προβλήματα οι άνθρωποι και τότε, σαν τα σημερινά και ίσως και χειρότερα. Και
τότε, τις απόκριες οι τρεις τους φορούσαν καπέλα. Φτηνά. Καμπόυκα. Τα πουλούσαν
περίπτερα και μικροπωλητές. Στο λαιμό
τους είχαν σερπαντίνες. Οι τρεις και οι υπόλοιποι που ήταν στην ίδια παρέα. Το ίδιο και οι άλλοι που ήταν στις
άλλες παρέες. Μέχρι τρεις παρέες κάθε αποκριά. Η κάθε μία και μια μπάντα. Τσιγγάνοι
απ΄ την περιοχή της Γουμένισσας. Κλαρίνο, δυο κορνέτες, ένα τρομπόνι και το
νταούλι. Μίνι χάλκινα. Άρχιζαν το Σάββατο
το μεσημέρι κι έπαιζαν ασταμάτητα μέχρι αργά το απόγευμα της Καθαράς Δευτέρας. Ξεκινούσαν
απ΄ τα Χάνια. Αργότερα πήγαιναν στην πλατεία του Δημαρχείου. Χόρευαν. Τα παιδιά
της παρέας κι όποιος άλλος ήθελε. Κι έπιναν, ρακές και ρετσίνες. Το βράδυ του
Σαββάτου η κάθε παρέα και το καφενείο της. Και χόρευαν οι της παρέας και όσοι
διάλεγαν το καφενείο της για να διασκεδάσουν. Κι ήταν όλοι μια παρέα. Το πρωί
της Κυριακής τριγυρνούσαν στους δρόμους των Βασιλικών χορεύοντας καρσιλαμά. «Κίνησα
να ρθω το βράδυ μ έπιασι ψιλή βροχή» Κρατούσαν όλοι γκλίτσες και τις κουνούσαν
πάνω απ΄ τα κεφάλια τους. Χόρευαν στις αυλές συγγενών και φίλων. Και στων
κοριτσιών τους, αν είχαν κι αν οι συνθήκες το επέτρεπαν, κι αν δεν είχαν (τους
περισσότερους τους κόβω να μην είχαν, ομορφάααααντρες μου, όνειρο ζούν μη τους
ξυπνάτε) στων κοριτσιών που επιθυμούσαν να έχουν, πάλι φυσικά αν οι περιστάσεις
το επέτρεπαν. Το κέρασμα λιτό. Μια ρακή, ένα ούζο, ελιά, τυρί κι ο χαλβάς των
ημερών. ΄Ισως κι άλλα που δεν τα θυμάμαι. Δυο τρεις χοροί κι έπαιρναν πάλι το
δρόμο. «Τα ωραία σου τα μάτια στο καθρέφτη μη τα δεις γιατί μόνη σου αγαπιέσαι
κι εμένα λησμονείς». Κυριακή απόγευμα και Δευτέρα μαζεύονταν στο μεγάλο ανοιχτό
χώρο πλάι στον Ανθεμούντα. Εκεί που σήμερα γίνεται η λαϊκή. Μετά τα πρώτα
χρόνια του ΄70 μαζεύονταν στα Χάνια. Οι κομπανίες, σε μικρή απόσταση μεταξύ
τους, έπαιζαν τα όργανα και χόρευαν όλοι. Συρτά, χασαποσέρβικα και καρσιλαμάδες.
Χόρευαν ασταμάτητα μέχρι να πέσει η νύχτα. Κι ανάμεσά τους κι εμείς, οκτάχρονοι
ίσαμε δωδεκάχρονοι. Καμπόυδες οι περισσότεροι. Ήταν το πιο εύκολο και το πιο
φτηνό. Ένα χάρτινο καπέλο στο κεφάλι. Μια πλαστική ζώνη με τη θήκη της κι ένα
πιστόλι που συνήθως δεν έκανε τίποτα. Υπήρχαν φυσικά κι οι πιο τυχεροί που είχαν
καλύτερα πιστόλια, με μύλο, που έπαιρναν έξι καψούλια και δεν χρειάζονταν να τα
βάζουν ένα - ένα κι είχαν και παντελόνια και πουκάμισα με ραμμένα στα μπατζάκια
και στα μανίκια σιρίτια κίτρινα, κόκκινα και πράσινα κι οι ακόμη πιο τυχεροί
που είχαν μαύρη μπέρτα με το μαγικό «Ζ» του Ζορό κι εκτός από πιστόλι κρατούσαν
και σπαθί. Κι όλοι, χαρούμενοι και περήφανοι, τρέχαμε ανάμεσα στο κόσμο που
παρακολουθούσε τους χορούς, πυροβολώντας αλλήλους. Εκεί εμφανίζονταν και οι
μασκαράδες. Όχι οργανωμένοι, όχι δόγηδες, γονδολιέρηδες και δεν ξέρω ποια άλλη
ανοησία σκαρφίζονται οι αφόρητα βαρετές σημερινές οργανωμένες παρελάσεις, αλλά
αυθόρμητα, δυο ή τρεις μαζί, καμιά φορά και περισσότεροι, μασκαρεμένοι ανάλογα
με τη φαντασία και την ικανότητά τους, εμφανίζονταν ανάμεσα στο κόσμο,
αστειεύονταν, χόρευαν κι έφευγαν. Εκεί και οι προσπάθειες μεγαλύτερων
συντροφιών. Η μνήμη μου έχει συγκρατήσει μια πλατφόρμα να περνάει ανάμεσα στους
ανθρώπους και μια συστάδα γυμνών ποδιών να κινείται στον αέρα σα να κάνει
ποδήλατο, σκορπίζοντας άφθονα γέλια. Και το βράδυ της Κυριακής οι παρέες
οργάνωναν το πάρτι τους. Η καθεμιά στο καφενείο της. Τα παράθυρα καλύπτονταν με
εφημερίδες ή μπλε κόλες χαρτιού για να κρατούν μακριά τα αδιάκριτα μάτια. Το
πρόγραμμα γινόταν πιο μοντέρνο. Αγόρια και κορίτσια σε πάρτι ήταν αυτό που θα
λέγαμε σήμερα γεγονός και μάλιστα με το «Γ» κεφαλαίο. Στα υστερότερα χρόνια,
που ως έφηβος πήρα μέρος, θυμάμαι το βερμούτ, νομίζω και μαρτίνι, κάπνα απ΄τα
τσιγάρα, κέφι και ψηστήρι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είχαν
κι άλλα οι μέρες εκείνες, όπως της γκαμήλας τα πέταλα, μα δεν είναι της ώρας
τώρα, αλλά το σημαντικό ήταν ο χορός. Χόρευαν οι άνθρωποι, χόρευαν διαρκώς,
χόρευαν τρεις μέρες στη σειρά. Είχαν ανάγκες, η ζωή τους είχε μόχθο απίστευτο,
τα χρήματα ήταν λίγα, τα προβλήματα της πολλά, για πολλούς αμέτρητα, όμως αυτές
ήταν μέρες χορού. «Ολις οι βέργις εινι δω, να μαν κι γω να τραγουδώ» και το
παπάκι πήγαινε και ξαναπήγαινε στην ποταμιά κι η Μαρία που τα βραχιόλια της βροντούσαν
κι από κοντά κι η γερακίνα που έπεφτε και ξανάπεφτε στο πηγάδι κι εκεί ανάμεσα,
απρόσμενα και αιφνιδιαστικά, ακουγόταν και το τάκα τάκα τάκα τάκα τα και
παραδίνονταν και σ΄αυτό το τότε νέο για τ’ αυτιά τους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Όχι λοιπόν, το
τάκα τάκα τα δεν είναι σάλπισμα εφόδου, ανατροπών και επανάστασης, αλλά εύχομαι
να γίνει σάλπισμα για ένα διάλειμμα στη μαυρίλα και να χορέψουμε τούτες τις
μέρες, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο στη ζωή παρά μόνο εμείς κι ο χορός κι
αφού κάψουμε τον καρνάβαλο να δούμε πάλι όλα αυτά που μας πονούν και μας
πληγώνουν και να πράξει ο καθένας κατά πως κρίνει σωστότερα.<br />
<br />
<span style="text-indent: 0px;">ΥΓ: Δημοσιευμένο στην "</span><a href="http://www.apopsinews.gr/" style="text-indent: 0px;">ΑΠΟΨΗ</a><span style="text-indent: 0px;"> Μηνιαία έκδοση για την ποιότητα ζωής στη Θέρμη Θεσσαλονίκη</span><span style="color: #cccccc; font-family: 'Bookman Old Style', serif; font-size: medium; text-indent: 0px;">ς"</span>
<br />
<br /></div>
</div>Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-46839253870948719942012-01-30T09:28:00.000-08:002012-02-23T09:15:02.210-08:00Τζουκ μποξ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpDt9yk3ntkF3YbU-ONz5cv_4fsnZaJ_kBTlo1GAIVb-UoUzJCoA33XKqqITZv_oSuRUIq9Tjh8aQXMA1UMdyxZvmq9PlxFPbxGOtVLeKfsCP3XJLkE0JJcOmS2IVVeCHJ0sBw8y6FM5o/s1600/%CF%84%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BA+%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BE.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpDt9yk3ntkF3YbU-ONz5cv_4fsnZaJ_kBTlo1GAIVb-UoUzJCoA33XKqqITZv_oSuRUIq9Tjh8aQXMA1UMdyxZvmq9PlxFPbxGOtVLeKfsCP3XJLkE0JJcOmS2IVVeCHJ0sBw8y6FM5o/s400/%CF%84%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BA+%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BE.jpg" width="115" /></a><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Λοιπόν έχω
παράπονα απ΄ το Δημιουργό κι αν μου το επιτρέψει θα του πω πως για μηχανικός
δεν έλεγε και σπουδαία πράγματα. Είμαστε η μόνη μηχανή που πριν καλά καλά
στρώσει κι αρχίσει ν αποδίδει, μαθαίνει ότι μια μέρα, θες από φλάντζα, θες από
κεφαλή ή στρόφαλο ή λάδια ή μπουζί θα πάψει πια να λειτουργεί και τίποτα μα
τίποτα δεν θα μπορεί να την ξαναβάλει μπρος, ούτε καν ο Δημιουργός της, αν
υποθέσουμε ότι τραβάει έστω και μια μικρή σκοτούρα για τα δημιουργήματά του.
Αλλά δε είναι τώρα το παράπονό μου γι’ αυτή την κορυφαία και καθοριστική του
βασανισμού μας ατέλεια, αλλά για μια επί μέρους λειτουργία, τη μνήμη. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">«Καθόμασταν
μπροστά απ΄ τα τραπέζια για να βλέπουμε τα μπούτια της τραγουδίστριας» άκουσα
ένα φίλο να λέει σε μια </span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">συζήτηση για τα παιδικά μας χρόνια στο χωριό κι άρχισα
αμέσως να σκαλίζω τα τεφτέρια της μνήμης μου
για να τα θυμηθώ κι εγώ, γιατί, τι διάβολο, για να μαζευόμαστε μπροστά
μπροστά για να τα βλέπουμε θα ήταν ωραία ή έστω θα φαίνονταν ωραία σε μας.
Άλλωστε τότε, ο εικοστός αιώνας ήθελε ακόμη περισσότερο απ΄ το ένα τρίτο της
διάρκειας του για να τα τινάξει και μπούτια γυναικεία δεν έβλεπες κι εύκολα,
τουλάχιστον στο χωριό. Τελικά όχι μόνο δεν καταφέρνω να θυμηθώ τα μπούτια της
τραγουδίστριας, ούτε λόγος φυσικά, αφού δεν θυμήθηκα το σπουδαίο που ήταν τα
μπούτια της, να θυμηθώ ασήμαντο που ήταν
το όνομά της, αλλά δεν μπόρεσα να θυμηθώ ούτε αν ήταν ο Μαρκάκης ή ο Μπακάλης
κείνος ο Μπάμπης που τραγουδούσε τότε στο καφενείο του Κιτσέα, στην πλατεία των
Βασιλικών, στο πανηγύρι μας. Αντί γι αυτό η ελαττωματική λειτουργία για την
οποία παραπονιέμαι, η μνήμη, έφερε στο μυαλό μου άλλους που ήταν νέοι και μπορεί
να τους έλεγαν Μπάμπη, Γιώργο, Γιάννη, Ηλία, Στέλιο ή Θανάση, να χορεύουν ζεϊμπέκικο
κάτω απ’ το πλάτανο, στην άλλη πλατεία, στα Χάνια, κι όχι με το τραγούδι
κάποιου Μπάμπη, που μπορεί να ήταν ο Μπακάλης ή ο Μαρκάκης, αλλά απ΄ 45άρια, που
έπαιζε το τζουκ μποξ στο καφενείο του Αχιλλέα κι όχι με φόντο τα
μπούτια μιας τραγουδίστριας, αλλά τα σμάρια των μαθητριών του γυμνασίου, που
μαζεύονταν εκεί για να πάρουν τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ και να γυρίσουν στα χωριά
τους. Κι ήταν πολλοί κι είχαν όλοι μονόχρωμα πουκάμισα, θαλασσιά, κίτρινα,
βεραμάν κι είχαν παντελόνια με καμπάνα, που εξαφάνιζε τα παπούτσια τους κι
είχαν, αρκετοί, μακριά μαλλιά και φαρδιές ζώνες στα παντελόνια κι ήταν μεσημέρι
που γίνονταν αυτά, εκεί γύρω στις δυο, κι έπιναν ρετσίνα και μπύρα, κι έπεφταν
τα φράγκα ή τα δίφραγκα στη σχισμή του τζουκ μποξ, που κείνες τις στιγμές είχε
την ίδια γλύκα με τη σχισμή που επιθυμούσαν και που για χάρη της
στροβιλίζονταν, διπλώνονταν κι αναπηδούσαν, με τα πουκάμισα ξεκούμπωτα σχεδόν
μέχρι τον αφαλό, και τα χέρια τους διάπλατα ανοιχτά, έτοιμοι ν αγκαλιάσουν αυτό
που λαχταρούσαν ή αλλιώς να το ξορκίσουν κι αν κι αυτό δεν ήταν μπορετό, να το
λειάνουν, να το ημερέψουν για να μπορούν να το κουβαλούν μέσα τους χωρίς να
τους γδέρνει τα σωθικά μέχρι την επόμενη, που πάλι το θηρίο θα βρυχιόταν και
πάλι την ανάγκη της για τη σχισμή που λαχταρούν, θα την εκτόνωναν ρίχνοντας
δραχμές στη σχισμή του τζουκ μποξ κι ο
Μιχαλόπουλος θα έχει την τιμητική του, τη μια με το διαβολάκο που έβαζε και
ξανάβαζε την ουρά του και την άλλη γιατί βάδιζε και παραμιλούσε με τη συμφορά
του και ο Καζαντζίδης φυσικά με τη θεατρίνα του, φωτογραφία που είμαστε αγκαλιά
και τις νυχτερίδες και τις αράχνες κι ο Ρεπάνης με τη διπρόσωπη κι άλλοι πολλοί,
χαμένοι σήμερα στα σκοτάδια της μνήμης, που μόνο ένα το σύγχρονο τζουκ μποξ θα
κατάφερνε να βρει και ν ανασύρει.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Έτσι Δημιουργέ
μου ήθελα τη μνήμη, σαν το τζουκ μποξ που συντρόφεψε τις στιγμές της εφηβείας
μου, εκεί στο καφενείο του Αχιλλέα με τις μπεζ φορμάικες στα τραπέζια και τις
ανάλογες καρέκλες, που μάζευε νέους και μικρότερους και πρόσφερε τη μουσική και
μάλιστα με την τελετουργία της διείσδυσης σε μια σχισμή κι άλλες στιγμές
τουλούμπες, ροξ και σοκολατούχο αγνό σε διάφανο πλαστικό μπουκαλάκι με
αλουμίνιο στο στόμιο και στη γωνιά τα ποδοσφαιράκια με τις φωνές, με τις βρισιές και τους πανηγυρισμούς
που τα συνόδευαν, την κάπνα των τσιγάρων που την έκανε μαγικότερη η διάσταση
της παρανομίας, αφού ο φόβος να σε δουν τα λάθος μάτια ήταν συνεχώς παρόν, και
την κατάνυξη του άβατου, αφού το μόνο θηλυκό που έμπαινε εκεί ήταν η
ιδιοκτήτρια, και την δοξολογία των θηλυκών που απουσίαζαν μα ήταν βασανιστικά
παρούσες, κάθε άβατο κι η λατρεία του, αφού εκτός από τις ώρες του ποδόσφαιρου,
εκεί και μια από τις πρώτες τηλεοράσεις του χωριού, τις υπόλοιπες όταν γίνονταν
συζητήσεις το κυνήγι των θηλυκών κυριαρχούσε και φυσικά το ψέμα κι η υπερβολή
έκανε τους δήθεν ή πράγματι γνωρίζοντες να φουσκώνουν σαν κούρκοι και τους
μικρότερους να πνίγονται από το ήδη πολύ άγχος τους.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Έτσι λοιπόν
Δημιουργέ μου ήθελα τη μνήμη, σαν το τζουκ μποξ. Να κάθομαι μπροστά στο γυάλινο
θόλο του, να διαβάζω τις στήλες με τις αναμνήσεις, να ρίχνω το κέρμα στη
σχισμή, να διαλέγω αυτή που θέλω πατώντας γράμμα και αριθμό, να παρατηρώ με
αδημονία την κυκλική κίνηση του μηχανισμού, ν ακούω το κρακ του βραχίονα να
γραπώνει αυτή που θέλω και να ακουμπάει στο πλατό. Έτσι θα έβρισκα αμέσως αν ο
Μπάμπης ήταν ο Μαρκάκης ή ο Μπακάλης και βέβαια θα έβλεπα κι εγώ τα μπούτια της
τραγουδίστριας, για τα οποία αψηφούσαμε φωνές κι απειλές κι αραδιαζόμασταν
μπροστά απ΄τα τραπέζια για να τα βλέπουμε χωρίς εμπόδια και κυρίως θα έβλεπα, χωρίς
αμφιβολίες, όλα όσα μ έκαναν αυτό που είμαι. Έτσι θα ήθελα τη μνήμη, σα το
τζουκ μποξ!</span><br />
<br />
<div style="text-indent: 0px;">
ΥΓ: Δημοσιευμένο στην "<a href="http://www.apopsinews.gr/">ΑΠΟΨΗ</a> Μηνιαία έκδοση για την ποιότητα ζωής στη Θέρμη Θεσσαλονίκη<span style="color: #cccccc; font-family: 'Bookman Old Style', serif; font-size: medium;">ς"</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
</div>Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-80446200000020161162011-12-19T07:57:00.001-08:002011-12-19T08:05:20.077-08:00Ερωτες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έρωτες λοιπόν, αλλά αν πάει στο
πονηρό ο νους σας, χάσατε! Όχι, δεν θα σας πως για μπακάλικα και μαγειριά,
γεύσεις, μπαχάρια κι ευωδιές που μας βοηθούν ν αφήνουμε αναθήματα στη λευκόποδη
Αφροδίτη. Ούτε θα πω γι’ άλλα, που θα αφορούσαν ίσως σύγχρονες κι επίγειες θέες
ή κι απλές θνητές, απ΄ τα πολλά που γύρω μας συμβαίνουν κι εύκολα στο τίτλο μου
θα ταίριαζαν. Ίσως γιατί το βήχα μου κόψε ο εκδότης. «Ρε σύ μέρες δύσκολες που
είναι γιατί δε το ρίχνουμε στις ροζ ιστοριούλες να ανέβει λίγο των αρσενικών η
ορμή μπας και γελάσει λίγο και το χείλι κάθε πικραμένης;» τον ρώτησα. Μα τούτος
είναι σοβαρός και με φωνή που δε σηκώνει και πολλά «Εμείς είμαστε η ΑΠΟΨΗ!» μου
λέει «και δε θα γίνουμε ποτέ του δήμου οι καπουτσίνοι». Έτσι, και να ΄θελα, δεν
θα μπορούσα για άλλους έρωτες να πω παρά μονάχα γι όσους από παιδιά χωρίς τη
συναίνεση των γονιών μπορούν να διαβαστούν. Όμως και πάλι, αν άφηνα στο κείμενο
ανθρώπους να κυκλοφορούν, δύσκολα θα απέφευγα, απ’ αυτό που λέμε ρομαντικό και
μάλλον λανθασμένα πλατωνικό, σε κάποιο σύμπλεγμα πολύπλοκο, πολυμερές και
πολυτονικό να καταλήξω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γι
αυτό λοιπόν τον έρωτά μου για τις λέξεις θα σας πω! Ναι γι αυτές τις ίδιες που
ξέρετε κι ίσως τις ερωτεύεστε κι εσείς. Με κυρίευσαν σαν ήμουνα παιδί και δεν μ
αφήσανε ποτέ. Με κυβερνούν κι εγώ όσο μπορώ τις κάνω τα χατίρια. Κι είναι
αμέτρητες, ποικίλες με πολλές μορφές, και ασταθείς και σταθερές, άλλες μικρές
και ζουμερές κι άλλες λιγνές, ξερακιανές και στραβοκάνες, άλλες πνιγμένες στα
υγρά, τα σύμφωνα εννοώ λιγούρηδες αρσενικοί, τα σύμφωνα, το «<b><i>λάμπδα</i></b>»,
<b><i>«Πραγματικά
βρεγμένο. Ίδιο βότσαλο»</i></b><i> </i>το
λέει ο ποιητής, και το «<b><i>Ρο</i></b>» που είναι <b><i>«παιδικό και, μάλιστα, σχεδόν
πάντοτε γένους θηλυκού»</i></b><i>, </i>κι
άλλες το «<b><i>Γάμα</i></b>» που αγαπούν, <b><i>«Το πιο ελαφρύ που η αδυναμία σου να το
προφέρεις δείχνει το βαθμό της βαρβαρότητάς σου»</i></b>, κι άλλες πολλές που
προτιμούν το <b>«<i>Σίγμα</i>»</b>, είτε αρχικό, είτε στη μέση, είτε τελικό, γιατί είναι <b><i>«Ζιζάνιο»</i></b><i> </i>κι <b><i>«..ο Έλληνας πρέπει κάποτε και να σφυρίζει»</i></b>.
Κι είναι κι αυτές που τα φωνήεντα αγαπούν, το <b>«<i>Άλφα</i>»</b>, το πρώτο πρώτο
καθενός μας, της απορίας του, της έκπληξης, του πόνου και της ηδονής, αυτό που
μόνο του μπορεί να ουρλιάζει ή να τραγουδά, που είναι <b><i>«είναι λευκό ή κυανό, ανάλογα με
τις ώρες και τις θέσεις των άστρων»</i></b><i>,
</i>η το <b>«<i>ε(ψιλον)</i>»</b>, που όλο καλεί ή διώχνει ή φωνάζει ή απειλεί αυτό το <b><i>«όλο
αέρα»</i></b><i> που <b>«Το πιάνει ο Μπάτης»</b> </i>ή το <b>«<i>Υψιλόν</i>»</b> που είναι <b>«Το πιο ελληνικό γράμμα. Μια Υδρία»</b><i>.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i> </i>Αυτές λοιπόν,
οι λέξεις, είναι ο έρωτάς μου ο κρυφός. Αυτές που είναι όμορφες και τρυφερές αν
είναι τέτοιες οι ψυχές που τις μιλούν κι αν είναι τέτοια και τ’ αυτιά που τις
ακούν. Αυτές που είναι υπάκουες ακόμη και γι’ αυτούς που πονηρά ή αδιάφορα απ΄
το στόμα τους τις βγάζουν. Που είναι μαγικές και στα χέρια όσων έχουν το δώρο
του θεού γίνονται σφαίρες και σπαθιά, γκρεμίζουν κάστρα κι σπρώχνουν σ’
αντιδράσεις, δράσεις κι αποδράσεις. Αυτές που πάνω απ’ όλα φτιάχνουν τον κόσμο
που μας περιέχει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αυτές
είναι ο έρωτας μου ο κρυφός και σας μιλώ γι αυτές, γιατί τούτο τον καιρό, μαζί
με όλα τ’ άλλα που έπεσαν στα κεφάλια μας κι απειλούν να μας τσακίσουν, τόσο πολύ τόσοι πολλοί βάλθηκαν να τις αποδομήσουν
και προσπαθούν το μαύρο να κάνουνε λευκό, να τις γυμνώσουν απ΄ τα κομμάτια της
ψυχής μας, που είναι κρεμασμένα σα
στολίδια στις σημασίες τους, να μας κάνουν να τις μισήσουμε, γιατί ο κόσμος που
θα συγκροτούν θα είναι ψυχρός και εχθρικός, ξένος κι άγνωστος κι όχι αυτός που
μάθαμε μαζί τους ν αγαπάμε. Έτσι πρόχειρα αναφέρω μερικές∙ πατρίδα, ελευθερία,
δημοκρατία, δικαιοσύνη, ευθύνη, φιλότιμο, λεβεντιά, συμμετοχή, ανάγκη,
αλληλεγγύη, κατανόηση κι άλλες, κι άλλες κι άλλες. Το ξέρω, και θα το ξαναπώ,
είναι πολλά αυτά που έπεσαν στα κεφάλια μας και μας τρομοκρατούν, όμως δεν
ήθελα για αυτά να σας μιλήσω. Όχι γιατί δε νοιάζομαι, πώς θα μπορούσα άλλωστε
να μη νοιάζομαι γι αυτά που ξαφνικά φέρνουν τα πάνω κάτω στη ζωή μου, αλλά
γιατί μιλούν γι αυτά πολλοί, πιο ικανοί και επαρκείς, και λίγες αράδες
περισσότερες μήτε σοφότερο μήτε ευτυχέστερο θα έκαναν κανέναν από σας. Γι αυτό
τους έρωτες μου διάλεξα για θέμα, αυτούς, που ο Ποιητής τόσο ωραία τραγούδησε
πριν χρόνια: </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><i>«Αφόντας
μπήκα σ΄ έρωτα για τούτα τα κορμάκια λίγνεψα, έφεξα. Σ’ ύπνο και ξύπνο άλλο στο
νου δεν είχα – πώς να τα μεγαλώσω, μια μέρα να τα κοιμηθώ. Παραμόνευα πίσω απ΄
τις θύρες. Έμαθα να τα πιάνω στον αέρα, στο νερό. Αλλά πώς να τα πω δεν ξέρω
ακόμα"<a href="file:///C:/Documents%20and%20Settings/takis/%CE%A4%CE%B1%20%CE%AD%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AC%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%95%CE%A1%CE%A9%CE%A4%CE%95%CE%A3.docx#_edn1" name="_ednref1" title=""><span class="MsoEndnoteReference"><span class="MsoEndnoteReference"><b><span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;">[i]</span></b></span></span></a><o:p></o:p></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
Αυτά τα
κορμάκια διάλεξα, που αγκαλιάζονται και σχετίζονται και γεννούν τις λέξεις μας,
τη γλώσσα μας, την πρωταρχική συνθήκη της ύπαρξής μας, τον τρόπο που αποκτούμε
ταυτότητα και συνείδηση του εαυτού μας, το μέσο που φτιάχνουμε τον κόσμο και
βρίσκουμε τη θέση μας σ΄ αυτόν. Γι’ αυτό τα ερωτεύομαι. Για τον ίδιο λόγο τα
ερωτεύεται ο καθένας, είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι. Η αγάπη μας γι αυτά, η
αγάπης μας για τη γλώσσα είναι πράξη βαθιά πολιτική, πολύ βαθύτερη ίσως από
συμβάσεις και μνημόνια. Ας κρατήσουμε και στα δύσκολα την αγάπη μας γι αυτήν
και τις σημασίες της. Θα μας το ανταποδώσει.</div>
<div>
<br />
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<div id="edn1">
<div class="MsoEndnoteText" style="text-align: justify;">
<a href="file:///C:/Documents%20and%20Settings/takis/%CE%A4%CE%B1%20%CE%AD%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AC%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%95%CE%A1%CE%A9%CE%A4%CE%95%CE%A3.docx#_ednref1" name="_edn1" title=""><span class="MsoEndnoteReference"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 115%;">[i]</span></span></span></a>
Από τον αριθμό -2- της ενότητας «Και με φως και θάνατον [1-7] του
ποιήματος του Οδυσσέα Ελύτη «Ο Μικρός
Ναυτίλος» (ΠΟΙΗΜΑΤΑ σελ. 500 Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ). Όλες οι αράδες που είναι
γραμμένες με πλάγια και έντονη γραφή είναι επίσης του αριθμού -2- της ίδιας ενότητας.<br />
<span style="font-family: 'Bookman Old Style', serif; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="font-family: 'Bookman Old Style', serif; font-size: large;">(ii) Δημοσιευμένο στην </span><a href="http://www.apopsinews.gr/" style="font-family: 'Bookman Old Style', serif; font-size: x-large;">ΑΠΟΨΗ</a><span style="font-family: 'Bookman Old Style', serif; font-size: large;"> Μηνιαία έκδοση για την ποιότητα ζωής στη Θέρμη Θεσσαλονίκης.</span><br />
<br /></div>
</div>
</div>
</div>Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8942871892647052850.post-26805388032245581822011-12-07T08:44:00.001-08:002011-12-07T08:48:14.040-08:00Αμπέλοψις αιματόρρυτος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0Mh1zAkJHPFvcl-9sjjT_znBClMzg06Bjh8AHkxwqMMEy3Dj_pGdFT_1WU4rPTgLOUGvA0DRlQdAOUYijS4buiWPsP3ucVc9EEeR9i29Fc_xurYUQ0qvv2ZNAm87LGF7ZaCyCO1EqrvE/s1600/SNC00511.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0Mh1zAkJHPFvcl-9sjjT_znBClMzg06Bjh8AHkxwqMMEy3Dj_pGdFT_1WU4rPTgLOUGvA0DRlQdAOUYijS4buiWPsP3ucVc9EEeR9i29Fc_xurYUQ0qvv2ZNAm87LGF7ZaCyCO1EqrvE/s320/SNC00511.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQP5BnwWRsOwQLiK0haZGT6hqhiA8E1M78X8FRUliheGYhRNiCprfQkQ9teXEEfcyfjvuYzu1xifkNR4W8l1ctUrikI4HTKkiee6B9ds5mCaLhmRZY0DfOt_DxfZTEMhaElER-Leloo7k/s1600/SNC00510.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQP5BnwWRsOwQLiK0haZGT6hqhiA8E1M78X8FRUliheGYhRNiCprfQkQ9teXEEfcyfjvuYzu1xifkNR4W8l1ctUrikI4HTKkiee6B9ds5mCaLhmRZY0DfOt_DxfZTEMhaElER-Leloo7k/s320/SNC00510.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>Disinashttp://www.blogger.com/profile/01807585293228047651noreply@blogger.com0