Του έρωτα και του θανάτου

Μεσημέριασε. Ώρες τώρα βλέπω κι ακούω το Βενιζέλο να μιλάει για το PSI του, για το Αγγλικό δίκαιο κι άλλα τέτοια βαθιά ποιητικά. Σίγουρα δεν είναι ο έρωτας κι αν πω πως είναι ο θάνατος ίσως τον αδικήσω. Τον αγνοώ λοιπόν κι αυτόν και τα ποιητικά του, τα  PSI του, τα αγγλικά του δίκαια κι όλα μ όσα νεκρολογεί, με τον ξεχωριστό του τρόπο, το παρόν και το μέλλον του τόπου και αφήνομαι στην τραχιά φωνή του Θανάση, όχι για να ευθυμήσω αλλά για να θυμηθώ τα πρωταρχικά, τον Έρωτα και το Θάνατο. Η τραχιά φωνή του οδηγεί στην ομορφιά, με την ίδια ευκολία που η ροζιασμένη και σκληρή παλάμη του πατέρα χαρίζει στο παιδί την ασφάλεια που λαχταράει. Ακούστε...