Ερωτες

Έρωτες λοιπόν, αλλά αν πάει στο πονηρό ο νους σας, χάσατε! Όχι, δεν θα σας πως για μπακάλικα και μαγειριά, γεύσεις, μπαχάρια κι ευωδιές που μας βοηθούν ν αφήνουμε αναθήματα στη λευκόποδη Αφροδίτη. Ούτε θα πω γι’ άλλα, που θα αφορούσαν ίσως σύγχρονες κι επίγειες θέες ή κι απλές θνητές, απ΄ τα πολλά που γύρω μας συμβαίνουν κι εύκολα στο τίτλο μου θα ταίριαζαν. Ίσως γιατί το βήχα μου κόψε ο εκδότης. «Ρε σύ μέρες δύσκολες που είναι γιατί δε το ρίχνουμε στις ροζ ιστοριούλες να ανέβει λίγο των αρσενικών η ορμή μπας και γελάσει λίγο και το χείλι κάθε πικραμένης;» τον ρώτησα. Μα τούτος είναι σοβαρός και με φωνή που δε σηκώνει και πολλά «Εμείς είμαστε η ΑΠΟΨΗ!» μου λέει «και δε θα γίνουμε ποτέ του δήμου οι καπουτσίνοι». Έτσι, και να ΄θελα, δεν θα μπορούσα για άλλους έρωτες να πω παρά μονάχα γι όσους από παιδιά χωρίς τη συναίνεση των γονιών μπορούν να διαβαστούν. Όμως και πάλι, αν άφηνα στο κείμενο ανθρώπους να κυκλοφορούν, δύσκολα θα απέφευγα, απ’ αυτό που λέμε ρομαντικό και μάλλον λανθασμένα πλατωνικό, σε κάποιο σύμπλεγμα πολύπλοκο, πολυμερές και πολυτονικό  να καταλήξω.

                Γι αυτό λοιπόν τον έρωτά μου για τις λέξεις θα σας πω! Ναι γι αυτές τις ίδιες που ξέρετε κι ίσως τις ερωτεύεστε κι εσείς. Με κυρίευσαν σαν ήμουνα παιδί και δεν μ αφήσανε ποτέ. Με κυβερνούν κι εγώ όσο μπορώ τις κάνω τα χατίρια. Κι είναι αμέτρητες, ποικίλες με πολλές μορφές, και ασταθείς και σταθερές, άλλες μικρές και ζουμερές κι άλλες λιγνές, ξερακιανές και στραβοκάνες, άλλες πνιγμένες στα υγρά, τα σύμφωνα εννοώ λιγούρηδες αρσενικοί, τα σύμφωνα, το «λάμπδα», «Πραγματικά βρεγμένο. Ίδιο βότσαλο» το λέει ο ποιητής, και το «Ρο» που είναι «παιδικό και, μάλιστα, σχεδόν πάντοτε γένους θηλυκού», κι άλλες το «Γάμα» που αγαπούν, «Το πιο ελαφρύ που η αδυναμία σου να το προφέρεις δείχνει το βαθμό της βαρβαρότητάς σου», κι άλλες πολλές που προτιμούν το «Σίγμα», είτε αρχικό, είτε στη μέση, είτε τελικό, γιατί είναι «Ζιζάνιο» κι «..ο Έλληνας πρέπει κάποτε και να σφυρίζει». Κι είναι κι αυτές που τα φωνήεντα αγαπούν, το «Άλφα», το πρώτο πρώτο καθενός μας, της απορίας του, της έκπληξης, του πόνου και της ηδονής, αυτό που μόνο του μπορεί να ουρλιάζει ή να τραγουδά, που είναι «είναι λευκό ή κυανό, ανάλογα με τις ώρες και τις θέσεις των άστρων», η το «ε(ψιλον)», που όλο καλεί ή διώχνει ή φωνάζει ή απειλεί αυτό το «όλο αέρα» που «Το πιάνει ο Μπάτης» ή το «Υψιλόν» που είναι «Το πιο ελληνικό γράμμα. Μια Υδρία».

                Αυτές λοιπόν, οι λέξεις, είναι ο έρωτάς μου ο κρυφός. Αυτές που είναι όμορφες και τρυφερές αν είναι τέτοιες οι ψυχές που τις μιλούν κι αν είναι τέτοια και τ’ αυτιά που τις ακούν. Αυτές που είναι υπάκουες ακόμη και γι’ αυτούς που πονηρά ή αδιάφορα απ΄ το στόμα τους τις βγάζουν. Που είναι μαγικές και στα χέρια όσων έχουν το δώρο του θεού γίνονται σφαίρες και σπαθιά, γκρεμίζουν κάστρα κι σπρώχνουν σ’ αντιδράσεις, δράσεις κι αποδράσεις. Αυτές που πάνω απ’ όλα φτιάχνουν τον κόσμο που μας περιέχει.

                Αυτές είναι ο έρωτας μου ο κρυφός και σας μιλώ γι αυτές, γιατί τούτο τον καιρό, μαζί με όλα τ’ άλλα που έπεσαν στα κεφάλια μας κι απειλούν να μας τσακίσουν,  τόσο πολύ τόσοι πολλοί βάλθηκαν να τις αποδομήσουν και προσπαθούν το μαύρο να κάνουνε λευκό, να τις γυμνώσουν απ΄ τα κομμάτια της ψυχής μας,  που είναι κρεμασμένα σα στολίδια στις σημασίες τους, να μας κάνουν να τις μισήσουμε, γιατί ο κόσμος που θα συγκροτούν θα είναι ψυχρός και εχθρικός, ξένος κι άγνωστος κι όχι αυτός που μάθαμε μαζί τους ν αγαπάμε. Έτσι πρόχειρα αναφέρω μερικές∙ πατρίδα, ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη, ευθύνη, φιλότιμο, λεβεντιά, συμμετοχή, ανάγκη, αλληλεγγύη, κατανόηση κι άλλες, κι άλλες κι άλλες. Το ξέρω, και θα το ξαναπώ, είναι πολλά αυτά που έπεσαν στα κεφάλια μας και μας τρομοκρατούν, όμως δεν ήθελα για αυτά να σας μιλήσω. Όχι γιατί δε νοιάζομαι, πώς θα μπορούσα άλλωστε να μη νοιάζομαι γι αυτά που ξαφνικά φέρνουν τα πάνω κάτω στη ζωή μου, αλλά γιατί μιλούν γι αυτά πολλοί, πιο ικανοί και επαρκείς, και λίγες αράδες περισσότερες μήτε σοφότερο μήτε ευτυχέστερο θα έκαναν κανέναν από σας. Γι αυτό τους έρωτες μου διάλεξα για θέμα, αυτούς, που ο Ποιητής τόσο ωραία τραγούδησε πριν χρόνια:

                «Αφόντας μπήκα σ΄ έρωτα για τούτα τα κορμάκια λίγνεψα, έφεξα. Σ’ ύπνο και ξύπνο άλλο στο νου δεν είχα – πώς να τα μεγαλώσω, μια μέρα να τα κοιμηθώ. Παραμόνευα πίσω απ΄ τις θύρες. Έμαθα να τα πιάνω στον αέρα, στο νερό. Αλλά πώς να τα πω δεν ξέρω ακόμα"[i]

Αυτά τα κορμάκια διάλεξα, που αγκαλιάζονται και σχετίζονται και γεννούν τις λέξεις μας, τη γλώσσα μας, την πρωταρχική συνθήκη της ύπαρξής μας, τον τρόπο που αποκτούμε ταυτότητα και συνείδηση του εαυτού μας, το μέσο που φτιάχνουμε τον κόσμο και βρίσκουμε τη θέση μας σ΄ αυτόν. Γι’ αυτό τα ερωτεύομαι. Για τον ίδιο λόγο τα ερωτεύεται ο καθένας, είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι. Η αγάπη μας γι αυτά, η αγάπης μας για τη γλώσσα είναι πράξη βαθιά πολιτική, πολύ βαθύτερη ίσως από συμβάσεις και μνημόνια. Ας κρατήσουμε και στα δύσκολα την αγάπη μας γι αυτήν και τις σημασίες της. Θα μας το ανταποδώσει.

---

[i] Από τον αριθμό -2- της ενότητας «Και με φως και θάνατον [1-7] του ποιήματος  του Οδυσσέα Ελύτη «Ο Μικρός Ναυτίλος» (ΠΟΙΗΜΑΤΑ σελ. 500 Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ). Όλες οι αράδες που είναι γραμμένες με πλάγια και έντονη γραφή είναι επίσης του αριθμού -2- της ίδιας ενότητας.


(ii) Δημοσιευμένο στην ΑΠΟΨΗ Μηνιαία έκδοση για την ποιότητα ζωής στη Θέρμη Θεσσαλονίκης.

Αμπέλοψις αιματόρρυτος

Ανάμεικτο και μέντα

Μπαίνοντας, στα δεξιά, υπήρχαν δυο τσουβαλάκια,  οι πατάτες και τα κρεμμύδια. Τα σιχαινόμουν και τα δυο γιατί μ΄ ανατρίχιαζαν οι σκόνες. Ίδια σιχαινόμουν το στόκο και το γύψο, ακόμη και τα λουκούμια, αλλά μ’ αυτά μπορούσα να γλείφω τα δάκτυλά μου μετά. Αριστερά ήταν ένα ξύλινο ντουλάπι με βιτρίνα. Αποκάλυπτε  θησαυρούς! Κουραμπιέδες,  πιτιφούρια (πτι-φουρ) και νουαζέτες τις ΙΟΝ. Χειρότερος πειρασμός κι απ΄ την ναζιάρα Εύα την ώρα που προσκαλεί τον Αδάμ να της δαγκώσει το μήλο.

ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Διδακτική σελίδα (αρ.σελ.: 65) από το ενδιαφέρον βιβλίο του ΖΑΚ ΑΤΤΑΛΙ
"Παγκόμια κατάρρευση σε 10 χρόνια;"
Εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Συμπτώσεις

"193

Το 1982 ο Μίλτον Φρίντμαν έγραψε το ακόλουθο απόσπασμα που άσκησε με­γάλη επιρροή και συνοψίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το δόγμα του σοκ: «Μόνο μια κρίση -είτε είναι είτε απλώς εκλαμβάνεται ως πραγματική- οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές. Όταν ξεσπάει μια κρίση, οι δράσεις που αναπτύσ­σονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύω ότι αυτή πρέπει να εί­ναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές που θα αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες, να τις διατηρούμε ζωντανές και διαθέσιμες, έως ότου το πολιτικά αδύνατον καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο».³³ Το από­σπασμα αυτό θα γινόταν ένα είδος τελετουργικά επαναλαμβανόμενης προσευ­χής για το νεοφιλελεύθερο κίνημα στη νέα δημοκρατική εποχή. Ο Άλαν Μέλτζερ επεξεργάστηκε περαιτέρω αυτή τη συλλογιστική: «Οι ιδέες είναι εναλλα­κτικές λύσεις που περιμένουν μια κρίση για να χρησιμεύσουν ως καταλύτες αλ­λαγών. Το μοντέλο επιρροής του Φρίντμαν συνίστατο στη νομιμοποίηση των ιδεών προκειμένου αυτές να καταστούν ανεκτές και να θεωρηθεί ότι αξίζει τον κόπο να εφαρμοστούν όταν εμφανιστεί η ευκαιρία».³⁴

Το είδος της κρίσης που είχε κατά νου ο Φρίντμαν δεν ήταν στρατιωτική, αλλά οικονομική. Αυτό που εννοούσε ήταν πως, υπό φυσιολογικές συνθήκες, οι οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται στη βάση μιας διελκυστίνδας ανάμε­σα σε αντικρουόμενα συμφέροντα: Οι εργαζόμενοι επιθυμούν θέσεις εργασί­ας και αυξήσεις, οι ιδιοκτήτες επιδιώκουν χαμηλούς φόρους και χαλαρές ρυθ­μίσεις, και οι πολιτικοί προσπαθούν να επιτύχουν μια ισορροπία ανάμεσα σε αυτές τις αντικρουόμενες δυνάμεις. 

Ωστόσο, αν ξεσπάσει μια οικονομική κρί­ση και είναι αρκετά σοβαρή (η κατάρρευση ενός νομίσματος, ένα κραχ στην αγορά, μια μείζων ύφεση), επισκιάζει όλα τα άλλα και οι ηγέτες είναι ελεύθε­ροι να κάνουν ό,τι είναι αναγκαίο -ή ισχυρίζονται πως είναι αναγκαίο- εν ονό­ματι της αντιμετώπισης μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Κατά μία έννοια, οι κρίσεις είναι περίοδοι αναστολής της δημοκρατίας - κενά στο συνηθισμένο πολιτικό βίο, κατά τη διάρκεια των οποίων δε φαίνεται να υφίσταται η ανάγκη για συγκατάθεση και συναίνεση."

(Σελ. 193) Από το βιβλίο της NAOMI KLEIN με τίτλο ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ
Εκδόσεις ΑΑ ΛΙΒΑΝΗ

Δε βλάπτει

Όπου κι αν καταλήξουμε, δε βλάπτει να γνωρίζουμε και, σε πείσμα των Λοβέρδων, να θυμύμαστε.

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΟΧΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ

Ξέρετε εσείς την αρχή της μεγιστοποίησης της μετοχικής αξίας; Εγώ όχι. Αλλά για αυτό μ αρέσει να ζω. Μαθαίνω! «Ανακαλύφθηκε» την δεκαετία του ΄80. Τότε που εγώ ο κακομοίρης προσπαθούσα ανεπιτυχώς να γίνω δικηγόρος, οι πραγματικά φωτισμένοι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έλυσαν το ακανθώδες θέμα της αμοιβής των διευθυντικών στελεχών των εταιρειών ορίζοντας να είναι ανάλογη των ποσών που διανέμουν στους μετόχους. Δηλαδή, παίρνετε τόσο μέρισμα εσείς που είστε μέτοχοι, βάζουμε τόσα στη τσέπη μας εμείς που διευθύνουμε τις εταιρείες κι είμαστε όλοι καλά κι η οικονομία καλύτερα. Και πιάσανε δουλειά οι χρυσοδάκτυλοι κι οι golden boys. «Πώς θα τα πετύχουμε όλα μαζί παιδιά;» αναρωτήθηκαν.

Αυτοί δεν ήταν πτυχιούχοι του σωρού της Νομικής του ΑΠΘ όπως εγώ αλλά αλάνια, το βρήκαν στο άψε σβήσε και το έκαναν βήμα- βήμα

Καθίστε οι μπροστινοί να βλέπουμε όλοι

Σκέψεις που τις έχουμε κάνει πολλοί, διατυπωμένες εδώ από τον Κορεάτη XA-TZOYN ΤΣΑΝΓΚ. Επίκαιρες λόγω της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων για την εισαγωγή στα ΑΕΙ αλλά και της κόντρας στο χώρο των ΑΕΙ λόγω του νέου νόμου πλαισίου.

"Από τη στιγμή που το ποσοστό των εισακτέων στα πανεπιστήμια ξεπερνά κάποιο κρίσιμο όριο η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο καθίσταται αναγκαία προκειμένου να βρει κανείς μια δουλειά της προκοπής. Όταν, ας πούμε, το 50% του πληθυσμού πηγαίνει στο πανεπιστήμιο, αν κάποιος δεν διαθέτει πανεπιστημιακή μόρφωση, τοποθετείται αμέσως στην κατηγορία αυτών που δεν διαθέτουν προσόντα, πράγμα που δεν είναι ό,τι καλύτερο για την αναζήτηση εργασίας. Οπότε ο κόσμος πηγαίνει στα πανεπιστήμια, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα χάσει το χρόνο του σπουδάζοντας πράγματα που δεν θα του χρειαστούν ποτέ στην εργασία του. Από τη στιγμή που όλοι θέλουν να μπουν στο πανεπιστήμιο αυξάνεται η ζήτηση για ανώτατη εκπαίδευση, πράγμα που οδηγεί στην αύξηση των θέσεων στα πανεπιστήμια, γεγονός που με τη σειρά του του αυξάνει ακόμα περισσότερο τον αριθμό των εισακτέων, ασκώντας μεγαλύτερη πίεση στα πανεπιστήμια. Όλο αυτό οδηγεί σταδιακά στον πληθωρισμό των πτυχίων. Από τη στιγμή που «οι πάντες» διαθέτουν πτυχίο, θα πρέπει κανείς να έχει μεταπτυχιακό ή και διδακτορικό για να ξεχωρίσει, παρόλο που οι παραγωγικές γνώσεις που προσφέρουν αυτά τα επιπλέον πτυχία είναι μηδαμινές.

Δεδομένου ότι η Ελβετία ήταν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 μια από τις πιο παραγωγικές χώρες στον κόσμο, με ποσοστό εισαγωγής στα πανεπιστήμια μόλις στο 10-15%, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι απόφοιτοι πανεπιστημίου είναι πολύ περισσότεροι απ' όσους τελικά χρειαζόμαστε. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι τα προσό­ντα που απαιτούνται για την εύρεση εργασίας έχουν αυξηθεί τόσο πολύ με την άνοδο της οικονομίας της γνώσης, που το τωρινό 40% τωνν εισακτέων της Ελβετίας είναι η βάση (πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω), αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον η μισή πανεπιστημιακή εκπαίδευση που παρέχεται σε χώρες όπως η ΗΠΑ, η Κορέα και η Φινλανδία είναι άχρηστη στο παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος του ξεδιαλέγματος. Το σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης σ' αυτές τις χώρες έχει γίνει σαν θεατρική παράσταση όπου κάποιοι θεατές σηκώνονται για να έχουν καλύτερη θέα, αναγκάζοντας και αυτούς που κάθονται πίσω τους να σηκωθούν. Αυτό συνεχίζεται μέχρι που κάποια στιγμή όλοι είναι όρθιοι, με αποτέλεσμα να μη βλέπει κανείς καλύτερα και να είναι όλοι πιο άβολα."

Από το βιβλίο του ΧΑ-ΤΖΟΥΝ ΤΣΑΝΓΚ «ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ»

Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Σελ. 247

Ατιτλο

Διάβασα για τις αλλαγές στον blogger κι είπα να τις δω!