Καθίστε οι μπροστινοί να βλέπουμε όλοι

Σκέψεις που τις έχουμε κάνει πολλοί, διατυπωμένες εδώ από τον Κορεάτη XA-TZOYN ΤΣΑΝΓΚ. Επίκαιρες λόγω της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων για την εισαγωγή στα ΑΕΙ αλλά και της κόντρας στο χώρο των ΑΕΙ λόγω του νέου νόμου πλαισίου.

"Από τη στιγμή που το ποσοστό των εισακτέων στα πανεπιστήμια ξεπερνά κάποιο κρίσιμο όριο η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο καθίσταται αναγκαία προκειμένου να βρει κανείς μια δουλειά της προκοπής. Όταν, ας πούμε, το 50% του πληθυσμού πηγαίνει στο πανεπιστήμιο, αν κάποιος δεν διαθέτει πανεπιστημιακή μόρφωση, τοποθετείται αμέσως στην κατηγορία αυτών που δεν διαθέτουν προσόντα, πράγμα που δεν είναι ό,τι καλύτερο για την αναζήτηση εργασίας. Οπότε ο κόσμος πηγαίνει στα πανεπιστήμια, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα χάσει το χρόνο του σπουδάζοντας πράγματα που δεν θα του χρειαστούν ποτέ στην εργασία του. Από τη στιγμή που όλοι θέλουν να μπουν στο πανεπιστήμιο αυξάνεται η ζήτηση για ανώτατη εκπαίδευση, πράγμα που οδηγεί στην αύξηση των θέσεων στα πανεπιστήμια, γεγονός που με τη σειρά του του αυξάνει ακόμα περισσότερο τον αριθμό των εισακτέων, ασκώντας μεγαλύτερη πίεση στα πανεπιστήμια. Όλο αυτό οδηγεί σταδιακά στον πληθωρισμό των πτυχίων. Από τη στιγμή που «οι πάντες» διαθέτουν πτυχίο, θα πρέπει κανείς να έχει μεταπτυχιακό ή και διδακτορικό για να ξεχωρίσει, παρόλο που οι παραγωγικές γνώσεις που προσφέρουν αυτά τα επιπλέον πτυχία είναι μηδαμινές.

Δεδομένου ότι η Ελβετία ήταν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 μια από τις πιο παραγωγικές χώρες στον κόσμο, με ποσοστό εισαγωγής στα πανεπιστήμια μόλις στο 10-15%, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι απόφοιτοι πανεπιστημίου είναι πολύ περισσότεροι απ' όσους τελικά χρειαζόμαστε. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι τα προσό­ντα που απαιτούνται για την εύρεση εργασίας έχουν αυξηθεί τόσο πολύ με την άνοδο της οικονομίας της γνώσης, που το τωρινό 40% τωνν εισακτέων της Ελβετίας είναι η βάση (πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω), αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον η μισή πανεπιστημιακή εκπαίδευση που παρέχεται σε χώρες όπως η ΗΠΑ, η Κορέα και η Φινλανδία είναι άχρηστη στο παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος του ξεδιαλέγματος. Το σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης σ' αυτές τις χώρες έχει γίνει σαν θεατρική παράσταση όπου κάποιοι θεατές σηκώνονται για να έχουν καλύτερη θέα, αναγκάζοντας και αυτούς που κάθονται πίσω τους να σηκωθούν. Αυτό συνεχίζεται μέχρι που κάποια στιγμή όλοι είναι όρθιοι, με αποτέλεσμα να μη βλέπει κανείς καλύτερα και να είναι όλοι πιο άβολα."

Από το βιβλίο του ΧΑ-ΤΖΟΥΝ ΤΣΑΝΓΚ «ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ»

Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Σελ. 247