ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Διδακτική σελίδα (αρ.σελ.: 65) από το ενδιαφέρον βιβλίο του ΖΑΚ ΑΤΤΑΛΙ
"Παγκόμια κατάρρευση σε 10 χρόνια;"
Εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Συμπτώσεις

"193

Το 1982 ο Μίλτον Φρίντμαν έγραψε το ακόλουθο απόσπασμα που άσκησε με­γάλη επιρροή και συνοψίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το δόγμα του σοκ: «Μόνο μια κρίση -είτε είναι είτε απλώς εκλαμβάνεται ως πραγματική- οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές. Όταν ξεσπάει μια κρίση, οι δράσεις που αναπτύσ­σονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύω ότι αυτή πρέπει να εί­ναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές που θα αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες, να τις διατηρούμε ζωντανές και διαθέσιμες, έως ότου το πολιτικά αδύνατον καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο».³³ Το από­σπασμα αυτό θα γινόταν ένα είδος τελετουργικά επαναλαμβανόμενης προσευ­χής για το νεοφιλελεύθερο κίνημα στη νέα δημοκρατική εποχή. Ο Άλαν Μέλτζερ επεξεργάστηκε περαιτέρω αυτή τη συλλογιστική: «Οι ιδέες είναι εναλλα­κτικές λύσεις που περιμένουν μια κρίση για να χρησιμεύσουν ως καταλύτες αλ­λαγών. Το μοντέλο επιρροής του Φρίντμαν συνίστατο στη νομιμοποίηση των ιδεών προκειμένου αυτές να καταστούν ανεκτές και να θεωρηθεί ότι αξίζει τον κόπο να εφαρμοστούν όταν εμφανιστεί η ευκαιρία».³⁴

Το είδος της κρίσης που είχε κατά νου ο Φρίντμαν δεν ήταν στρατιωτική, αλλά οικονομική. Αυτό που εννοούσε ήταν πως, υπό φυσιολογικές συνθήκες, οι οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται στη βάση μιας διελκυστίνδας ανάμε­σα σε αντικρουόμενα συμφέροντα: Οι εργαζόμενοι επιθυμούν θέσεις εργασί­ας και αυξήσεις, οι ιδιοκτήτες επιδιώκουν χαμηλούς φόρους και χαλαρές ρυθ­μίσεις, και οι πολιτικοί προσπαθούν να επιτύχουν μια ισορροπία ανάμεσα σε αυτές τις αντικρουόμενες δυνάμεις. 

Ωστόσο, αν ξεσπάσει μια οικονομική κρί­ση και είναι αρκετά σοβαρή (η κατάρρευση ενός νομίσματος, ένα κραχ στην αγορά, μια μείζων ύφεση), επισκιάζει όλα τα άλλα και οι ηγέτες είναι ελεύθε­ροι να κάνουν ό,τι είναι αναγκαίο -ή ισχυρίζονται πως είναι αναγκαίο- εν ονό­ματι της αντιμετώπισης μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Κατά μία έννοια, οι κρίσεις είναι περίοδοι αναστολής της δημοκρατίας - κενά στο συνηθισμένο πολιτικό βίο, κατά τη διάρκεια των οποίων δε φαίνεται να υφίσταται η ανάγκη για συγκατάθεση και συναίνεση."

(Σελ. 193) Από το βιβλίο της NAOMI KLEIN με τίτλο ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ
Εκδόσεις ΑΑ ΛΙΒΑΝΗ

Δε βλάπτει

Όπου κι αν καταλήξουμε, δε βλάπτει να γνωρίζουμε και, σε πείσμα των Λοβέρδων, να θυμύμαστε.

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΟΧΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ

Ξέρετε εσείς την αρχή της μεγιστοποίησης της μετοχικής αξίας; Εγώ όχι. Αλλά για αυτό μ αρέσει να ζω. Μαθαίνω! «Ανακαλύφθηκε» την δεκαετία του ΄80. Τότε που εγώ ο κακομοίρης προσπαθούσα ανεπιτυχώς να γίνω δικηγόρος, οι πραγματικά φωτισμένοι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έλυσαν το ακανθώδες θέμα της αμοιβής των διευθυντικών στελεχών των εταιρειών ορίζοντας να είναι ανάλογη των ποσών που διανέμουν στους μετόχους. Δηλαδή, παίρνετε τόσο μέρισμα εσείς που είστε μέτοχοι, βάζουμε τόσα στη τσέπη μας εμείς που διευθύνουμε τις εταιρείες κι είμαστε όλοι καλά κι η οικονομία καλύτερα. Και πιάσανε δουλειά οι χρυσοδάκτυλοι κι οι golden boys. «Πώς θα τα πετύχουμε όλα μαζί παιδιά;» αναρωτήθηκαν.

Αυτοί δεν ήταν πτυχιούχοι του σωρού της Νομικής του ΑΠΘ όπως εγώ αλλά αλάνια, το βρήκαν στο άψε σβήσε και το έκαναν βήμα- βήμα

Καθίστε οι μπροστινοί να βλέπουμε όλοι

Σκέψεις που τις έχουμε κάνει πολλοί, διατυπωμένες εδώ από τον Κορεάτη XA-TZOYN ΤΣΑΝΓΚ. Επίκαιρες λόγω της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων για την εισαγωγή στα ΑΕΙ αλλά και της κόντρας στο χώρο των ΑΕΙ λόγω του νέου νόμου πλαισίου.

"Από τη στιγμή που το ποσοστό των εισακτέων στα πανεπιστήμια ξεπερνά κάποιο κρίσιμο όριο η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο καθίσταται αναγκαία προκειμένου να βρει κανείς μια δουλειά της προκοπής. Όταν, ας πούμε, το 50% του πληθυσμού πηγαίνει στο πανεπιστήμιο, αν κάποιος δεν διαθέτει πανεπιστημιακή μόρφωση, τοποθετείται αμέσως στην κατηγορία αυτών που δεν διαθέτουν προσόντα, πράγμα που δεν είναι ό,τι καλύτερο για την αναζήτηση εργασίας. Οπότε ο κόσμος πηγαίνει στα πανεπιστήμια, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα χάσει το χρόνο του σπουδάζοντας πράγματα που δεν θα του χρειαστούν ποτέ στην εργασία του. Από τη στιγμή που όλοι θέλουν να μπουν στο πανεπιστήμιο αυξάνεται η ζήτηση για ανώτατη εκπαίδευση, πράγμα που οδηγεί στην αύξηση των θέσεων στα πανεπιστήμια, γεγονός που με τη σειρά του του αυξάνει ακόμα περισσότερο τον αριθμό των εισακτέων, ασκώντας μεγαλύτερη πίεση στα πανεπιστήμια. Όλο αυτό οδηγεί σταδιακά στον πληθωρισμό των πτυχίων. Από τη στιγμή που «οι πάντες» διαθέτουν πτυχίο, θα πρέπει κανείς να έχει μεταπτυχιακό ή και διδακτορικό για να ξεχωρίσει, παρόλο που οι παραγωγικές γνώσεις που προσφέρουν αυτά τα επιπλέον πτυχία είναι μηδαμινές.

Δεδομένου ότι η Ελβετία ήταν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 μια από τις πιο παραγωγικές χώρες στον κόσμο, με ποσοστό εισαγωγής στα πανεπιστήμια μόλις στο 10-15%, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι απόφοιτοι πανεπιστημίου είναι πολύ περισσότεροι απ' όσους τελικά χρειαζόμαστε. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι τα προσό­ντα που απαιτούνται για την εύρεση εργασίας έχουν αυξηθεί τόσο πολύ με την άνοδο της οικονομίας της γνώσης, που το τωρινό 40% τωνν εισακτέων της Ελβετίας είναι η βάση (πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω), αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον η μισή πανεπιστημιακή εκπαίδευση που παρέχεται σε χώρες όπως η ΗΠΑ, η Κορέα και η Φινλανδία είναι άχρηστη στο παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος του ξεδιαλέγματος. Το σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης σ' αυτές τις χώρες έχει γίνει σαν θεατρική παράσταση όπου κάποιοι θεατές σηκώνονται για να έχουν καλύτερη θέα, αναγκάζοντας και αυτούς που κάθονται πίσω τους να σηκωθούν. Αυτό συνεχίζεται μέχρι που κάποια στιγμή όλοι είναι όρθιοι, με αποτέλεσμα να μη βλέπει κανείς καλύτερα και να είναι όλοι πιο άβολα."

Από το βιβλίο του ΧΑ-ΤΖΟΥΝ ΤΣΑΝΓΚ «ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ»

Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Σελ. 247

Ατιτλο

Διάβασα για τις αλλαγές στον blogger κι είπα να τις δω!