Για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Σκεφτόμουν να γράψω για το φούρνο. Τον τότε, της γειτονιάς μου στα Βασιλικά, του μπάρμπα Σωκράτη, που έλεγε πολλά, κυρίως για τον ΠΑΟΚ, με μένα και το γιο του, το Γιάννη που ήμαστε Αρειανοί, και λίγα, πλαγίως,  τουλάχιστον με μένα που ήμουν δεξιός, για την αριστερά, αλλά και τον τωρινό, που δεν περιέχει πια αυτόν και τα πολλά του λόγια, αλλ’ όμως έχει μιαν υπάλληλο, τη Βαγγελιώ, που το αφράτο, λαμπερό και γελαστό της πρόσωπο επιμένει να θυμίζει σ όλους ότι το χαμόγελο κι η καλή καρδιά κι αν δεν είναι φάρμακο, πάντως δεν έβλαψε ποτέ κανένα.  

Σ αυτό το θέμα επέμεινα κι όταν άκουσα για το φόνο. Όχι τον φόνο των λόγων, αυτόν που χρησιμοποιούν όλοι, δίκαιοι κι άδικοι, χαμένοι και μη, νηστικοί και χορτασμένοι, καλοπληρωτές και φοροκλέφτες, δημοσιογράφοι κι αναγνώστες, εξουσιαστές και πολίτες, υποταγμένοι και μη για να μιλήσουν για την τρόικα, την κυβέρνηση, την κατάσταση, την οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία. Αλλά τον άλλο. Τον πραγματικό. Αυτόν που δεν επιδέχεται αναλύσεις, δεν έχει αντίλογο, δεν

Τειρεσίας

.......μαύρη αυγή που μέλλει να κρατήσει........


Τ

Ποδοσφαιρικές σκέψεις

Τα χρόνια τούτα μ εντυπωσιάζει η γενναιότητα των εισαγγελικών λειτουργών. Προφανώς πρόκειται για μεταγραφές απ άλλη χώρα!

Ροχάλα

Μας λείπει το κριθαράκι. Σταματώ στα δεξιά του δρόμου. Η νεότατη Εύα βγαίνει. Απέναντι το παντοπωλείο.  Έτσι το λέω εγώ. Αυτό επιμένει πώς είναι super market. Ξεραΐλα τριγύρω. Κατακαλόκαιρο, καταμεσήμερο, καταραμένη ζέστη. Ακινητοποιημένος μέσα στις καυτές λαμαρίνες του αυτοκινήτου καταλαβαίνω τι θα πει «Ζαβαρακατρανέμια»  και γιατί μόνο η επίκληση του ελέους μπορεί να τα συνοδεύει.  Δυο ανάσες απ΄ τη θάλασσα, χωρίς το μπλε και τη μπουκαδούρα, και νιώθω να είμαι στην καρδιά του  success story του Σαμαρά, μηδενική δραστηριότητα  σ έρημο κι άνυδρο τοπίο. Στο μεταίχμιο πραγματικότητας και παραίσθησης τον βλέπω να πλησιάζει από απέναντι. Θα ναι δέκα χρόνων. Περπατάει μόνος αλλά σα να είναι με παρέα. Όπως δηλαδή μόνο ένα παιδί μπορεί.