ΕΡΤ

Δεν ανήκες στη γενιά του Πολυτεχνείου, αλλά στην άλλη του Πορτοκάλογλου, τη χαμένη. Όπως και να το κάνεις είναι ένα τραύμα που δε κλείνει κι εύκολα.Το κουβαλάς σα κακό σπυρί στον κώλο, που σου θυμίζει διαρκώς, είτε κάθεσαι, είτε κινείσαι είτε ξαπλώνεις τι λαπάς υπήρξες. Κι όλο περιμένεις να γενεί το θάμα κι η ιστορία σαν επιδέξιος χειρούργος να σ απαλλάξει απ΄ αυτό το άλγος. Και πάνω που τα πενήντα αρχίζουν ν απομακρύνονται πίσω σου και σε πιάνει μαύρη απελπισία, η αμετανόητη δεξιά, αυτοί ντε, οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών, των συνεργατών των κατακτητών, οι δοσίλογοι, οι τέτοιοι κι οι αλλιώτικοι, δεν θα σ αφήσουν παραπονεμένο. Θα δώσουν και σε σένα μια ευκαιρία να γίνεις επαναστάτης, να αντισταθείς στον αυταρχισμό και στην αυθαιρεσία, να παλέψεις για δίκιο και για λευτεριά. Θα κλείσουν την ΕΡΤ με μια Πινιπι, όχι πιπίνι, όχι ΠιΝιΠι, πράξη νομοθετικού περιεχομένου, κάτι σαν βασιλικό διάταγμα ή σαν απ΄αυτά του παρελθόντος που αποφάσιζαν και διάταζαν. Την ΕΡΤ, αυτό το προπύργιο της ελεύθερης δημοσιογραφίας, τον προμαχώνα της δημοκρατίας, την επιτομή της αντικειμενικής ενημέρωσης, το εκπαιδευτήριο της μαχητικής έρευνας, το εργαστήριο της βαθιάς τομής, το ...το... το ων ουκ έστι αριθμός. Και σιγά που έχει σημασία ότι είσαι ο αντίποδας του Σίμου. Θέλεις να του θυμίζεις του ξεφτιλισμένου ότι υπερασπιζόταν την ΕΡΤ όταν εσύ κι οι όμοιοί σου την καταριόσασταν, αλλά όχι ότι δικαιούται ο παλιοξεφτίλας να σου θυμίζει ότι κάθε φορά που αυτός την υπερασπιζόταν εσύ της κατέβαζες  τόσα καντήλια που έκαναν αυτά που άκουσε ο Γιάχος κι ο Τριτσώνης στην τελευταία φετινή ραψωδία της γαβριάδας να μοιάζουν με κουβέντες κορασίδων παρθεναγωγείου της προπολεμικής περιόδου. Και δος του να ψάχνεις αυτά τα www.ert.gr και τον 902 αριστερά στα εφεμ κι άλλους επαναστατημένους πυρήνες ανά την επικράτεια για να συντονιστείς και να νιώσεις να σε διαπερνά η ανατριχίλα απ΄τα μηνύματα των έγκλειστων στο ραδιομέγαρο δημοσιογράφων που, κυριολεκτικά σε μια νύχτα, οι απόγονοι του δοσιλογισμού τους μετέτρεψαν απ΄τους τρισκατάρατους τσανακογλείφτες των ανεγκέφαλων της εξουσίας σε φάρους φωτεινούς και σε πρότυπα αγωνιστών του δίκιου και της λευτεριάς. Κι όλο περιμένεις το κάλεσμα να βρεθείς έξω απ τα κάγκελα της ΕΡΤ και ν ορθώσεις το πεσμένο στήθος της γενιάς σου και να συμπαραταχτείς πια στα βάθρα της Ιστορίας με την άλλη την ηρωική του πολυτεχνείου κι ας ψάχνει η επόμενη το δικό της Πορτοκαλογλου να τραγουδήσει το πόνο της που θα είναι η χαμένη.

Στους 40° θα έχω συνηθίσει

Και ξαφνικά 32° οι βαθμοί του Κελσίου και το μυαλό στο παραζαλισμένο μου κεφάλι έγινε σαν τον πολτό του μπλέντερ κι  αϊντε να ξεχωρίσω τώρα ποια απ όσα σκέφτομαι είναι το παρόν και ποια απ΄το παρελθόν βγαλμένα. Καθώς τα πόδια μου ανατριχιάζουν απ την τριβή τους με τη σκόνη δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω αν πρόκειται για τη σκόνη που στα 53 μου χρόνια χρωστώ στις ευφάνταστες δημοτικές αρχές, οι οποίες, για λόγους ανεξήγητους προσπαθούν να εκδικηθούν όσους διαλέξαμε ή έτυχε να ζούμε εκτός σχεδίου αντί του εγκλεισμού στα ανήλιαγα πια στενά της άλλοτε ευάερης Θέρμης, και φροντίζουν κάθε τόσο να ανανεώνουν την πρώτη ύλη σκορπίζοντας χαλίκια τάχα μου για να κλείσουν τις τρύπες  των δρόμων μας  που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν στο κέντρο του δήμου, ή αν πρόκειται για τη σκόνη των χωματόδρομων της παιδικής μου ηλικίας, τότε που όλο χαρά τέτοιες μέρες φορούσαμε τα κοντά παντελονάκια και βάζαμε τα πλαστικά πάσης χρήσεως πέδιλα με την αγκράφα του κουμπώματος στο πλάι, καφέ ή άσπρα, και τρέχαμε για τα