Όχι, δεν είναι
καλπασμός αλόγου, ούτε ήχος σάλπιγγας που σαλπίζει γιούργια στης Άντζελας της
Μέρκελ τα γαϊδούρια, όπως πολλοί, ζαλισμένοι απ΄ τα ρακιά των ημερών,
ονειρεύονται, δεν είναι το Αέρα-Αέρα ημών των απογόνων σπουδαίων πατεράδων και
προγόνων γενικώς, καθώς, εν ενί στόματι και μία καρδία, εφορμούμε για να
πετάξουμε στον καιάδα της ιστορίας τους τοκογλύφους τραπεζίτες, τους
αγκυλωμένους ιδεοληπτικούς της ελευθερίας, μα όχι των ανθρώπων αλλά των αγορών,
τους καγκελάριους κι επιτρόπους, τους
τροϊκανούς, την σάρα τη μάρα και το κακό συναπάντημα των ημεδαπών
πολιτικών αλλά μαζί και τη μακαριότητα και την αστοχασιά μας, την αβελτηρία, τη
μικροπονηριά και τον ωχαδερφισμό μας, όχι αυτό το τάκα τάκα τάκα τάκα τα δεν είναι σάλπισμα επανάστασης κι ανατροπών,
αλλά ήχος κορνέτας, που κρατάει κάποιος τσιγγάνος και, μαζί με τους υπόλοιπους
της μπάντας, εκεί γύρω στα 1970, παίζουν το τραγούδι του Τέρη Χρυσού, σαν
ιντερμέτζο, που κόβει στα δυο τα παπάκια που πάν στη ποταμιά κι «όλις τις βέργις
που εινι δω» και είναι η ώρα του μοντέρνου προγράμματος, του σέικ κι όλοι
κουνιούνται στην πλατεία στο ρυθμό του.
