Λοιπόν έχω
παράπονα απ΄ το Δημιουργό κι αν μου το επιτρέψει θα του πω πως για μηχανικός
δεν έλεγε και σπουδαία πράγματα. Είμαστε η μόνη μηχανή που πριν καλά καλά
στρώσει κι αρχίσει ν αποδίδει, μαθαίνει ότι μια μέρα, θες από φλάντζα, θες από
κεφαλή ή στρόφαλο ή λάδια ή μπουζί θα πάψει πια να λειτουργεί και τίποτα μα
τίποτα δεν θα μπορεί να την ξαναβάλει μπρος, ούτε καν ο Δημιουργός της, αν
υποθέσουμε ότι τραβάει έστω και μια μικρή σκοτούρα για τα δημιουργήματά του.
Αλλά δε είναι τώρα το παράπονό μου γι’ αυτή την κορυφαία και καθοριστική του
βασανισμού μας ατέλεια, αλλά για μια επί μέρους λειτουργία, τη μνήμη.
«Καθόμασταν
μπροστά απ΄ τα τραπέζια για να βλέπουμε τα μπούτια της τραγουδίστριας» άκουσα
ένα φίλο να λέει σε μια
