Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Μεταπαρέλαση

Είπα πως δε θα γράψω για το ΟΧΙ. Αλλά και πάλι πώς να το αποφύγω. Πολλές φορές δε διαλέγω το θέμα, μου επιβάλλεται μόνο του. Θα γράψω για την επέτειο του ΟΧΙ λοιπόν. Κι αυτό από χαρά. Ναι, από χαρά. Όχι γιατί είμαι απόγονος εκείνων που έγιναν συνώνυμο του ήρωα, που όρθωσαν ανάστημα σε δύναμη πυρός που το μέγεθος της ούτε να τη συλλάβουν με το νου τους δε μπορούσαν. Όχι γιατί απέδειξαν ότι η πατρίδα τους κι η λευτεριά μετρούσε κι απ΄ τη ζωή τους πιο πολύ. Όχι γιατί την ώρα που έπρεπε, όλοι μαζί γινήκαν μια γροθιά. Όχι για όλα αυτά κι άλλα πολλά που από παιδί ακούω ή διαβάζω. Αλλά γιατί, σήμερα επιτέλους, ξεπεράσαμε πια την άγονη συζήτηση για το αν πρέπει ή όχι να γίνονται παρελάσεις προς τιμήν της.
Τα τελευταία χρόνια ήταν το μείζον θέμα των ημερών. Πρέπει ή όχι; Είναι απόδοση τιμής ή παρωχημένο στρατοκρατικό και εθνικιστικό κατάλοιπο; Γιατί όλοι οι προοδευμένοι της γης, να, σαν αυτούς πχ που έσφαξαν όσες πρόλαβαν φορές, τους ανθρώπους σ όλο περίπου τον πλανήτη, δεν κάνουν παρελάσεις κι εμείς οι αναχρονιστικοί κι οι τέτοιοι κι διαφορετικοί κάνουμε; Και τ΄ άλλο το πιο τρομακτικό! Πρέπει να κρατάνε τη σημαία οι Αλβανοί ή όχι; Τη σημαία, ναι, αυτό το σύμβολο ντε